Rozdział 24

I’ll tell you stories bruised and blue
Of drum machines and landslides(...)
Let’s spend the night in Jimmy Choo's
I’ll give you coats and cheap shampoo
I’ll give you nothing else to do
Now we’re stuck on rewind (...)
Let’s follow the cops back home
Placebo - Let's follow the cops back home

Martin Honnet przemierzał nieskazitelnie czyste korytarze szpitala miejskiego. Nie lubił tej instytucji. Nie lubił zapachu środków dezynfekujących, widoku chorych ludzi, pustych jak i zajętych łóżek. To wszystko przypominało mu, że nic nie jest wieczne, że wszystko przemija. I wtedy właśnie zadawał sobie ciągle to samo pytanie: czy warto gonić za tymi świrami? Za ludźmi, którzy są jak chwasty: wytniesz jednego, wyrasta pięciu nowych.

Uważał, że tak.  W końcu dzięki jego robocie chociaż kilku potencjalnych pacjentów mogło wyjść na bezpieczniejsze ulice i w pełni odzyskać siły, bez obaw, że zaraz ktoś może wyskoczyć zza rogu i go zabić.

Niemniej jednak Martin nie znosił szpitali. Oczywiście doceniał pracę lekarzy, co nie zmieniało faktu, że uważał tę placówkę za najgorszą na świecie jeśli chodzi o miejsce do umierania. Wolałby zginąć na służbie czy w domu. Właściwie wszystko było lepsze od konania w tych bezpłciowych salach, tonących w bieli.

Niestety, jego praca wymagała od czasu do czasu wizyty w takich miejscach. Tym razem potrzebował informacji o stanie zdrowia pacjenta przywiezionego dwa dni temu z powodu licznych obrażeń.

Mike Fraudin miał szczęście. Gdy przyjechali na Lily Pond i w końcu odnaleźli zarośnięty gmach fabryki, gdzie znajdował się ten mężczyzna, niewiele brakowało, a nie mieliby już kogo ratować.  Szczury zaczynały zbierać się wokół nieprzytomnej ofiary, zwabione zapachem krwi.

Za każdym razem gdy przypomniał sobie ten widok, niemiły dreszcz przeszywał jego ciało. Widział już wiele rzeczy, ale taką okrutną pomysłowość spotkał chyba po raz pierwszy.

Musiał przyznać, że wolałby zdechnąć w szpitalu, niż zostać pożartym przez szczury.

Dowiedziawszy się, że stan mężczyzny jest stabilny i jego życiu nic już nie grozi, zapytał o możliwość krótkiej wizyty.

- Dobrze, tylko niech pan go zbytnio nie denerwuje. I musi pan być ostrożny, co mówi. On.. przeżył ogromny szok i najprawdopodobniej będzie potrzebował dłuższej pomocy psychologa lub psychiatry. Miewa bardzo silne stany lękowe.

Skinął głową i oddalił się od recepcji. Nie lubił rozmów, które wymagały taktu i opanowania. Nie czuł się mocny w tej dziedzinie.

Jednak innego wyjścia nie miał.

***

Evelyn wyjątkowo szybko wyszła z pracy. Gdy tylko wybiła odpowiednia godzina, natychmiast zwinęła swoje rzeczy i wybiegła na zewnątrz. Bardzo pragnęła być już domu. Dzień był trudny i wcale nie dlatego, że znowu wydawało jej się, że wszyscy dookoła wiedzą, co ma za uszami, ale dlatego, że wciąż dręczył ją świat, który widziała we śnie. Świat niczym z krzywego zwierciadła.  Nie mogła pozbyć się wrażenia, że Rebecca to Zła Królowa, która tylko czeka, aż ktoś przyniesie na pozłacanej tacce jej głowę, a Damian to bezradny Król, któremu tylko wydaje się, że ma kontrolę, a jedyne, co naprawdę potrafi, to patrzeć na nią bezradnie.

W takich chwilach niemal go nienawidziła. Nie znosiła, gdy posyłał jej ukradkowe, zaniepokojone spojrzenia, gdy mijał ją bez słowa czy nawet cienia uśmiechu. Nienawidziła tego, ale prezentowała zimną obojętność – zupełne przeciwieństwo tego, co działo się wewnątrz jej.

Bo cóż innego jej pozostało?

- Och, przepraszam – powiedziała do dziewczyny, na którą niechcący wpadła, wybiegając zza rogu.

- Nic się nie stało. O, cześć, Evelyn!

- Lilianne? A co ty tu robisz? – spytała, niezmiernie zdziwiona.

Lilianne była jej koleżanką jeszcze sprzed czasów liceum. Miała tyle samo lat co Damian i Matilda. Niewiele zmieniła się od ostatniego razu, gdy ją widziała. Kiedy to było…? Chyba podczas wypadu do cyrku, który nie skończył się wyjątkowo dobrze.

Nawet tak niedaleka przeszłość wydawała się odległa o setki kilometrów.

Lilianne wciąż nie rezygnowała z wyrazistych kolorów – tym razem założyła na siebie intensywnie fioletową tunikę do czarnych legginsów. Nadal także miała prostą grzywkę, która nachodziła na mocno niebieskie oczy.

Evelyn nie miała problemu z przyznaniem, że jest ładna.

I miła.

I z pewnością nie miała tyle na sumieniu. Na pewno szanowała przyjaciół i…

- Ja? – spytała, odgarniając kosmyk czarnych włosów za ucho. - Przyszłam do Damiana. Idziemy na kręgle.

Evelyn zamurowało. Zwykle to ona chodziła z nim w czwartki na kręgielnię.

Ale czasy się zmieniły.

- O… - wydusiła z siebie.

Lilianne zacisnęła usta, zdając sobie sprawę z niezręczności sytuacji.

- To znaczy, nie idziemy sami. Będą też Brandon i Olivia… – dodała, wymieniając kolejnych starych znajomych, o których ona sama zwyczajnie zapomniała.

- Słuchaj, widzę, że między tobą a Damianem jest teraz trochę niezręcznie. – Evelyn już otwierała usta, aby coś powiedzieć, lecz Lilianne, wykonała obronny gest ręką i wciąż mówiła, nie dopuszczając jej do głosu. – Nie obchodzi mnie, co się stało, nie wnikam w to – powiedziała szybko – ale wam obojgu nie jest z tym dobrze, co nie? Nie chcę się wtrącać, ale… Po prostu szkoda by było, gdyby ekipa się rozpadła… W zasadzie to nie wiem, po co to mówię… Jesteście dorośli, co nie? Mnie nic do tego.  - Zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad tym, co powiedziała. - Zapomnij o tym – wyrzucała z siebie pojedyncze myśli, które Evelyn powoli przetrawiała. A z każdym jej słowem uchodziło z niej życie.

- Bawcie się dobrze – powiedziała słabo ze sztucznym uśmiechem i wyminęła znajomą.

***

Z rezygnacją mieszał makaron na talerzu. Stracił apetyt. Wszystko się komplikowało, a on doszedł do wniosku, że jest już zwyczajnie za stary na takie gonienie wiatru. Początkowo był bardzo napalony. W końcu to nowe perspektywy, być może ostatnia szansa, żeby zakończyć służbę jako ktoś, kogo zapamiętają. „Martin Honnet, mężczyzna, który złapał Butterfleye’a”- jak to dostojnie brzmiało!

Niestety, wyglądało na to, że musi pożegnać się z marzeniami i odejdzie na emeryturę jako kolejny, zwyczajny policjant.

Skrzywił się na samą myśl o tym i wbił widelec w kawałek mięsa.

I tak właśnie tkwił w obłędnym kole: mimo przyznania się przed sobą, że nie ma już sił, nie potrafił zwyczajnie odpuścić. Poza pracą niewiele mu zostało. Chociaż na tym polu chciałby odejść jako zwycięzca.

Zastanawiał się, co sprawiło, że nie mógł zwyczajnie zrezygnować. Nie musiał długo się zastanawiać. Usłyszał kiedyś od jednego z bardziej doświadczonych kolegów, że pierwsze sprawy są najtrudniejsze dla początkującego policjanta – jeśli nie pozbierasz się po nich, to lepiej odpuścić sobie ten zawód. To była prawda. Nie przypuszczał jednak, że mogą one tak wpłynąć na człowieka. Była jedna sprawa, która odcisnęła na nim wielkie piętno.

Seryjni mordercy nie zdarzają się aż tak często jak można by przypuszczać. W pewnym sensie są „łatwiejsi” do rozgryzienia niż ci jednorazowi – w końcu pozna się ich schemat, sposób działania i można przewidzieć kolejne ruchy.  Można zapobiec następnym tragediom, jeśli działa się wystarczająco szybko. Wówczas ogromne znaczenie mają nawet ułamki sekund. Części czasu, które na co dzień są zwyczajnie bagatelizowane.  

Nie wiedział do końca czy wtedy nie zdawał sobie z tego sprawy, czy zapomniał, czy był tak pewny siebie, że zdążą… Możliwe, że wszystko po trochu. Widok zakrwawionego krawężnika i ciała młodej dziewczyny z roztrzaskaną o bruk głową i ranami kłutymi na klatce piersiowej jeszcze długo go prześladował. Przy tym wspomnieniu fakt, że parędziesiąt godzin później dorwali gnojka nie miał większego znaczenia. On miał przed sobą pięćdziesiąt lat więzienia, ona mogła mieć przed sobą pięćdziesiąt lat spokojnego życia.

Od tego czasu obiecał sobie, że nigdy więcej się nie spóźni. Tymczasem Butterfleye bawił się wskazówkami zegara, przestawiając je według swojego upodobania.

Co prawda gazety lokalne już obwieszczały sukces policji – złapano mężczyznę, który naśladował Butterfleye’a i który porwał prezenterkę telewizyjną.

„Też mi wyczyn”, prychnął. Gość okazał się być na skraju wyczerpania nerwowego, nie można było z nim normalnie pogadać i nie wyglądało na to, żeby w przeciągu tygodnia miało się polepszyć. Nie wyciągnął od niego informacji o Desirae. Nie wiedział, czy jeszcze żyje. To nie był żaden sukces.

Jego robota zwykle była prosta. Wystarczyło połączyć ze sobą parę szczegółów, to wszystko. Sprawdzić monitoring z miejsca zdarzenia, przesłuchać świadków, spytać o wrogów ofiar, sprawdzić czy ofiary są ze sobą połączone, sprawdzić ich telefony, maile, aż w końcu, krok po kroku dochodziło się do przestępcy.

Problem z Butterfleye’em był taki, że jego ofiary poza medialnym życiem nie były w prawie żaden sposób połączone, on sam zwykle nie kontaktował się z nimi – a jeśli już to nie zostawiał żadnych śladów, ataki były niespodziewane, a on sam znikał, odfruwał gdzieś na dłuższe odstępy czasu. Jakby kończył swój jednodniowy żywot motyla, ale jednak do niego powracał jak feniks z popiołów.

„I co teraz?

Czekasz. Innego wyjścia nie ma.”

***

- Hej, stary, co się dzieje z Evelyn? – spytał Brandon, gdy odprowadzili już dziewczyny pod dom i mogli porozmawiać na osobności.

- Szczerze? Nie mam pojęcia.

- To znaczy?

Damian milczał wymownie. Nie chciał o niej mówić. Zresztą sam nie miał pojęcia, co się stało. Czasami miał wrażenie, że ktoś nagle odrąbał mu nogę, a on nawet się nie spostrzegł. Ale pozostał tępy ból i odbijające się głuchym echem pytanie: „jak to się stało?”.

- Stary, mi możesz powiedzieć wszystko. Widzę, że coś się dzieje. Chyba nie tylko ja.

Damian spojrzał uważnie na Brandona – niesamowicie wysportowanego mężczyznę o ciemnej karnacji, którego prawie każdy w szkole się bał i który miał także grono wielbicielek, które chętnie zapraszał na przejażdżki swoim motorem. Faceta, z którym Evelyn niegdyś miała długi i wyglądający poważnie romans, który jednak zakończył się niespodziewanym zerwaniem, lecz w przyjacielskich stosunkach. Nie czuł się komfortowo mówić o niej akurat z nim, nawet jeśli był jego dobrym przyjacielem.

- Dobra, nie chcesz, to nie mów – odparł brunet, wzruszając ramionami.

- To po prostu jest bardzo dziwne – powiedział usprawiedliwiająco Damian. – Najpierw ostro się pokłóciliśmy, ona prawie zaczęła płakać, a potem nagle byliśmy bardzo blisko siebie, wydawało się, że zaraz coś będzie na rzeczy i wtedy odepchnęła mnie i kazała się wynosić.

Brandon analizował chwilę sytuację, po czym stwierdził:

- Kobiety… Czasami naprawdę trudno je zrozumieć.

Damian nie mógł zaprzeczyć.

***

- Cześć – przywitał się, zaciskając ze zdenerwowania ukrytą w kieszeni dłoń w pięść.

- Ee… Cześć – odparła nieco zaskoczona Natalie. Zajrzała zdezorientowana wewnątrz mieszkania, po czym dodała:  – Vicky już śpi.

- W zasadzie to przyszedłem głównie do ciebie. Jeśli nie masz nic przeciwko.

Nie kryjąc zaskoczenia, wpuściła go do środka.

Podczas wizyt w jej nowym domu doceniał jej zamiłowanie do różnych dupereli, które – choć niepotrzebne – dodawały uroku wnętrzom. Przez chwilę mógł poczuć się jak w prawdziwym domu; zaciągnąć się aromatem kawy, resztkami unoszącej się w powietrzu woni obiadu oraz zapachowych świeczek, które tak lubiła.

Bez słowa usiadł w pokoju jadalnym, nerwowo stukając palcem o blat.

- Coś się stało? – spytała, siadając obok. Nawet nie zaproponowała nic do picia, gdyż dobrze wiedziała, że w takiej chwili z pewnością by odmówił.

Ostatnimi czasy ich relacja opierała się tylko na krótkich, bezosobowych pogawędkach, pytaniach „co u ciebie” i umawianiu się kiedy kto odbierze małą. Dlatego wizyta Martina nie tyle ją zdziwiła, co wystraszyła. Uznała to za niedorzeczne, żeby bać się spontanicznych odwiedzin byłego męża, z którym bądź co bądź kiedyś coś ją łączyło. A jednak.

- Nic… W zasadzie nic. I to jest najgorsze.

Kobieta westchnęła. Wystarczyły tylko te słowa, aby stwierdzić, że chodziło o pracę. Uzależnienie Martina, przez które dostawała chwilami szału.

A już myślała, że choć raz może chodzić o coś innego.

- Jestem chyba na to wszystko za stary – westchnął.

Natalie bez słowa przyglądała się byłemu mężowi: jak wypowiadał słowa pełne rezygnacji i powątpienia, choć język jego ciała był pełen skrywanej złości.

- No pewnie, lepiej od razu zapisz się do domu starców – powiedziała z przekąsem. – Przecież ty kochasz tę robotę. Bez niej nie możesz żyć. Nie mów mi, że chcesz zrezygnować.

- Nic takiego nie powiedziałem – odparł, uśmiechając się blado. – Mam po prostu chwilę załamania. Chyba nie powinienem był tu przychodzić.

- Teraz to już za późno.

Martin przyznał jej rację, kiwając w zadumie głową. Zawsze była zdania, że skoro już się coś zaczęło, to trzeba to skończyć. I pod tym względem się zgadzali. On także nie miał w zwyczaju porzucania rzeczy niedokończonych.

Więc dlaczego się rozwiódł?

Bo uważał, że to było skończone.

- Po prostu… To trwa już tak długo i zamiast jakiegoś rozwiązania dochodzą tylko nowe znaki zapytania. Wiesz jak mnie to irytuje, prawda? Klnę jak głupi, wyrywam sobie kłaki z głowy, a to nic nie daje.

I tak dzisiaj myślałem… To naprawdę głupia myśl… Ale błysnęła jedna taka… że nie ma sensu, że niczego w tej sprawie nie osiągnę. I doszedłem do wniosku, że trochę ze mnie… nieudacznik – wykrztusił z siebie z trudem to słowo, gdyż niełatwo było mu przyznawać się do błędów czy jakichkolwiek słabości. Z trudem rozmawiał o swoich uczuciach, a gdy już to robił, jego twarz wykrzywiała się w najróżniejszych grymasach, tężała, a na policzki wstępowały nieznaczne rumieńce. Doszedł do wniosku, że jeśli miał powiedzieć komuś o tym, co mu leży na wątrobie, to tylko Natalie. Po chwili zaśmiał się ponuro. – I zastanowiłem się… czy my… czy istnieją jakiekolwiek szanse – czysto hipotetyczne – żebyśmy zaczęli od nowa?

Natalie wypuściła głośno powietrze z płuc. Ogromnie zdziwienie pojawiło się w jej oczach.

Martin skrzywił się. Wiedział, że to żałosne – pytać o drugą szansę po takim czasie, po tylu przeżyciach. Gdy to wszystko było już oficjalnie zamknięte.

Tylko że czasami naprawdę brakowało mu czyjejś bliskości.

Nie miał czasu na zawieranie nowych znajomości. Wszystkie jego wolne chwile zajmowali kryminaliści lub rozmyślanie o nich. Wątpił, aby którakolwiek kobieta by to zrozumiała. Wiązanie się z koleżankami z pracy uważał z kolei za nieprofesjonalne, nie wspominając już o znacznie młodszych kochankach co niektórych jego znajomych, przeżywających kryzys wieku średniego.

Natalie była jedyną kobietą, do której mógłby się zwrócić w jakiejkolwiek sprawie.

Wiedział, że zapewne budzi teraz litość. Jak żebrak, stojący w progu bogatej willi, naprzeciwko dostojnej kobiety, ubranej w balową suknię, z drogą kolią na szyi. Choć mogła być też druga strona medalu - zamiast litości budzić obrzydzenie. Dama mogła zwyczajnie zamknąć mu drzwi przed nosem, nakazując zniknąć jej z oczu.

- Martin, to…

- Nic nie mów. Ja wiem.

Nie miał złudzeń. Zwilżył językiem wargi, uderzył parę razy palcami o stół, po czym wstał i zaczął zbierać się do wyjścia.

- Może zostaniesz na noc? – spytała cicho, zanim zdążył założyć na siebie cienką kurtkę.

Dama wpuściła go do środka.

---------------------------------------------

Wedle obietnicy - jest Martin :) Duuużo Martina.

Jestem mistrzem utrudniania sobie życia w każdej możliwej dziedzinie.