Rozdział 23

I created the Sound of Madness.
Wrote the book on pain.
Somehow I'm still here,
To explain,
That the darkest hour never comes in the night.
You can sleep with a gun.
When you gonna wake up and fight... for yourself?
Shinedown - Sound of madness

Evelyn szła opustoszałą alejką parku Presidio, z ciekawością zerkając na rosnące tam okazałe palmy i inne egzotyczne rośliny. Było ciemno. Na niebie nie było jednak żadnej gwiazdy – jedynie księżyc dumnie świecił, uśmiechając się do Evelyn poprzez swój sierpowaty kształt.

Szła zafascynowana zwykłością tego widoku, gdy jej drogę przebiegł szybko czarny kot, który wokół brzucha miał obwiązany pas z małą bronią u niego. Tuż za nim przebiegł następny – szary, niczym się nie wyróżniający.

Zamrugała parę razy, aby upewnić się, że nie majaczy, po czym, niewiele myśląc, zaczęła gonić te niezwykłe stworzenia. Cel nie był do końca jasny – chciała po prostu złapać choć jednego z nich i zanalizować, po co im broń albo raczej: kto ją przyczepił, bo przecież zwierzę nawet nie wie, jak się czymś takim posługiwać. Nie mogła jednak dogonić tak doskonałych biegaczy, którzy zniknęli jej z oczu już za pierwszym zakrętem.

Usiadła zrezygnowana i zmęczona na ławce. Świszczące oddechy zakłócały ciszę nocną. Rozejrzała się dookoła. Choć jeszcze niedawno była pewna, że jest to park Presidio, teraz zaczynała w to wątpić. Szukała wzrokiem jakiegoś znanego punktu krajobrazu, do którego mogłaby odnieść i jakoś wrócić do domu, jednak okazało się to niemożliwe. Wokoło nie było nic szczególnego poza rozległą łąką czy czymś na podobieństwo dżungli, w którą zdecydowała się wejść, ponieważ zauważyła dym, unoszący się zza krzaków. A gdzie dym, tam powinni być też ludzie.

Przeprawa przez wysokie krzaki nie należała do przyjemnych, jednak udało jej się w końcu przedrzeć przez nie i wydostać się na swego rodzaju polanę, na środku której znajdował się gigantyczny pseudogrzyb, a na nim leżał mężczyzna o czarnych, lekko falowanych włosach, ubrany w wąskie, wytarte czarne spodnie i białą podkoszulkę, paląc coś, co wyglądało na ogromną sziszę. Kapelusz grzyba uginał się lekko pod jego ciężarem, wyglądając przy tym jak zwykły materac.

- Kurt…? – spytała z niedowierzaniem, przyglądając się szepczącemu coś do siebie mężczyźnie.

Ten w odpowiedzi pokiwał w zamyśleniu głową, zaciągnął się po raz kolejny i wypuścił dym w postaci równego okręgu.

- Co ty tutaj robisz? – spytała, niedowierzając własnym oczom.

- Ciiiicho, Evelyn, tworzę!

- Co tworzysz?

- Poezję.

Evelyn rozchyliła usta, wciąż niedowierzając temu, co widzi. Nie wydawało jej się to realnym. Co więcej: myślała, że to zdecydowanie nie jest normalne. Gdzie ona w ogóle była? Co to za miejsce i dlaczego nagle przeniosła się z San Francisco do… No właśnie, dokąd?

- Kurt, gdzie ja jestem? Gdzie my jesteśmy? Dlaczego leżysz na grzybie i jesteś taki… To miejsce nie jest normalne!

- Tutaj wszyscy są szaleni, Evelyn. Co rymuje się ze słowem „duch”?

- Nie mam pojęcia. Czy wiesz jak mogę się stąd wydostać?

- Wydostać? Najpierw wchodzisz tu bez pardonu a teraz chcesz uciec? – spytał, po raz pierwszy odwracając głowę w jej stronę.

- Nie chcę uciekać. Chcę… Chcę do domu.

- Też bym chciał „do domu” – prychnął. – Nie mogę ci w tym pomóc. Wszystko nadejdzie w swoim czasie, a ja nie jestem jego panem – odparł już spokojnym głosem. -  Ale szukaj, może ci się uda. Idź w lewo. I jakby co, wiedz, zawsze możesz sobie ze mną pogadać.

- A co jest po lewej stronie? – spytała, patrząc w tym kierunku, nie mogąc jednak nic dostrzec.

- Idź i się przekonaj – brzmiała odpowiedź.

Evelyn westchnęła i udała się w danym kierunku. Błądziła po ciemku, trzymając się jedynej, ledwo widocznej ścieżki pomiędzy palmami i krzakami, których ostre gałęzie drapały jej skórę. Nie zauważywszy w mroku ogromnej pajęczyny, weszła w nią. Przeszły ją ciarki, gdy nagle ta cienka sieć  dotknęła jej twarzy i zaplątała się we włosy.

Zatoczyła się i z paniką próbowała strzepnąć jej resztki z siebie.

Gdy w końcu udało jej się wyrwać z tej delikatnej i zarazem okropnej sieci, wydawało jej się, że słyszy w oddali złośliwe chichoty pająków, które podstępnie zastawiły na nią tę pułapkę.

Ale być może było to tylko złudzenie, gdyż w zasięgu jej wzroku pojawił się duży ogród, rozświetlony licznymi lampionami i głosy stamtąd (lub ich nieznaczne echo) mogły po prostu wydać się złowieszcze. Para wodna unosiła się z niezliczonej ilości czajniczków, słychać było głośne śmiechy i muzykę.

Postanowiła bez zaproszenia dołączyć do zabawy. Pchnęła furtkę i aż uśmiechnęła się z radości.

Za ogromnym stołem siedziała Matilda w groteskowej koronkowej sukni z bufkami, w towarzystwie Nate’a, który nosił z kolei dziwaczny zielony kapelusz. Popijali herbatę; ona śmiała się wysokim, piskliwym śmiechem, a on gadał jak najęty – i całkowicie od rzeczy.

Nawet nie zauważyli jej obecności. Dopiero gdy usiadła tuż obok nich, Matilda pisnęła:

- Ooooch, zobacz! To moja mała Evelyn! Evelyn, Ev, Evusia, Evey… - wyliczała wszystkie zdrobnienia, chichocząc.

- Czy możecie mi powiedzieć, gdzie ja jestem? – spytała Evelyn, niezadowolona z takiego powitania.

- Jak to gdzie? Tam gdzie zwykle! W miejscu, z którego się nie wydostaniesz, a które sama stworzyłaś! Mieszkają tu wszyscy i nikt, dokładna statystyki nie są znane – dodał jak zwykle rzeczowym tonem Nate. – Proszę, filiżaneczka herbatki, dwie łyżeczki cukru, tak jak lubisz.

- Skąd wiedziałeś, że słodzę dwie…?

Nate machnął bagatelizująco ręką.

- Nieważne, kochaniutka. Powiedz mi, dlaczego nie jesteś z nim?

- Z kim?

- No z tym, kogo tak usilnie chcesz złapać.

Evelyn spojrzała na niego pytająco. Nate w odpowiedzi wywrócił teatralnie oczami i cmoknął z dezaprobatą.

- No z Motylkiem – powiedział przyciszonym głosem. - Tym, co pojawia się i znika.

Matilda, nie wiadomo dlaczego, wybuchła ponownie piskliwym śmiechem.

- Nie mogę, bo zniknął.

- Ooch, to szkoda, wielka szkoooda… Napij się herbatki, dwie łyżeczki cukru, tak jak lubisz.

- Dziękuję, ale już mi jedną dałeś… - powiedziała, widząc jak Nate w ogromnym kapeluszu podstawia jej pod nos kolejną filiżankę.

- Wiesz, gdzie on jest? – spytała z przejęciem.

- Tego nikt poza tobą i nim nie wie, no nie? Pojawia się i znika, pojawia się i znika…!

Wraz z Matildą zaczęli nagle śpiewać piosenkę, którą Evelyn także znała, ale nie miała zamiaru przyłączać się do tego wesołego chórku. Bez słowa opuściła towarzystwo, tak samo przez nie zignorowana jak podczas jej przybycia.

„Co tu się dzieje, do cholery?! Gdzie ja jestem?! Dlaczego tutaj wszyscy są jacyś dziwni?!”

Usiadła na trawie, nie wiedząc, co począć. Wszyscy wydawali się z niej szydzić. Nawet Matilda i ten jej dziwak, Nate.

„Jeśli to sen, to chcę się natychmiast obudzić! Ale jest tu także Butterfleye! Może on wie więcej o tym okropnym miejscu i pomoże mi. Tylko gdzie on może być… Przydałby się Kurt, ale on chyba nie będzie zadowolony, że znowu go angażuję… Poza tym nie wiem, gdzie go szukać… On też zachowuje się jakoś dziwnie”.

Zerknęła bezradnie w niebo, gdzie tylko sierp księżyca bezczelnie oświetlał ciemności.

- A ty co się szczerzysz? – warknęła do Bogu winnego satelity. Miała wrażenie, że on też ma zamiar ją wyśmiać.

Jakież było jej zdziwienie, gdy księżyc obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni i zamienił się w uśmiech, wokół którego po chwili zmaterializował się czarny kot z abstrakcyjnymi wzorami na futerku fioletowymi oczami oraz pasem z bronią zawiązanym na brzuchu.

- Bo jest mi do śmiechu – odpowiedział kot motylim głosem.

Evelyn odetchnęła z ulgą. Teraz poczuła się bezpiecznie w tym nienormalnym świecie.

- Butterfleye, gdzie my jesteśmy?

- W miejscu, które sam stworzyłem – odpowiedział Kot i wyszczerzył się. – To bardzo zabawne miejsce. Ludzie są tu jeszcze bardziej szaleni niż w rzeczywistości! A mogłoby wydawać się, że to niemożliwe! – zawołał z zachwytem, opierając się jedną łapką o pień drzewa. Po chwili podszedł do Evelyn i otarł się ciałem o jej nogi.

Schyliła się, aby podnieść kota i wziąć go na ręce. Po chwili trzymała go w rękach i głodziła po miękkim futerku, ale nagle zniknął, a dziewczyna głaskała powietrze.

- A ty co robisz? – spytał zalotnie Kot.

- Ja… Dlaczego mi uciekasz?

- Daj spokój, motylku. Chodzi o to, żeby gonić króliczka, a nie go złapać! Co by to była za zabawa, gdybyś mnie złapała? Żadna!

- Spróbuję – odpowiedziała hardo.

- Och, pewnie, próbuj – powiedział zawadiacko i podszedł do niej, a gdy ta wyciągnęła ręce, by go złapać – znowu rozpłynął się w powietrzu.

- Widzę cię – wyszeptała, obserwując pojawiające się na ścieżce ślady łap.

Biegła za nim. Naprawdę wierzyła, że może go złapać. Butterfleye pojawiał się co jakiś czas – to na drzewie, to tarzając się w trawie, to na ramieniu Evelyn.

- Mam cię! – krzyknęła i rzuciła się na Kota, który przysiadł tuż pod krzakiem czerwono – białych róż.

- Au – jęknęła, gdyż wpadła prosto w te kłujące kwiaty.

- Musiałaś go gonić, nie? – spytał Nate, którego początkowo nie poznała i który znikąd pojawił się przed Evelyn – tym razem w czarnym cylindrze i fraku oraz z ulizanymi włosami.

- O co ci chodzi?

- Nie zgrywaj się, żałosna istoto – odparł mężczyzna, pomagając jej wstać.

- Wypraszam sobie – odpowiedziała Evelyn, otrzepując się z ziemi i rozglądając się tym samym za jakimikolwiek śladami obecności Kota-Butterfleye’a, jakkolwiek absurdalnie to brzmiało.

- Nigdy nie odpuszczasz, co nie?

- Coś ci się ubzdurało…

- Możliwe. Ale ja też nie odpuszczam. Herbatki? – spytał, wyciągając w jej stronę z elegancką zastawą.

- Kim jesteś?

- Kapelusznik, oczywiście. Ale wcale nie szalony. Na pewno nie tak jak ty.

- Nie jestem szalona!

- Chodź, napijemy się herbatki u Królowej – powiedział i zaprowadził ją w stronę przyjemnej, niepozornej białej willi bez numeru.

- Zostaw mnie! – krzyknęła, wytrącając mu z ręki tacę. Porcelanowe naczynia rozbiły się na ziemi.

- Wedle życzenia – skłonił się nieznacznie i zniknął.

Evelyn przetarła zmęczone oczy i odwróciła się w stronę budynku, który wydawał się jej dziwnie znajomy.

Uznając, że nie ma lepszego wyjścia, skierowała swoje kroki w jego stronę, bo przecież w okolicy nie było ani jednego miejsca, które uznałaby za znajome bądź zachęcające do odwiedzin.

- Proszę, proszę, kogo tu widzę. EV – powiedziała do niej Rebecca Fuchs, ubrana w czerwono-czarną, obcisłą bluzkę z ogromnym sercem pośrodku i czarne spodnie. W ręce dzierżyła berło. – Co cię sprowadza do mojej skromnej posiadłości, skarbie? – spytała z udawaną uprzejmością.

- Nic. Przypadek. Już znikam ci z oczu – powiedziała natychmiast Evelyn, przerażona widokiem Królowej Kier.

- Od kiedy jesteśmy na ty?! – oburzyła się Królowa.

Evelyn wystraszyła ta nagła zmiana głosu. Spojrzała na nią dużymi oczami. Twarz Królowej Rebecci złagodniała lekko, choć wciąż czaił się tam jakiś podstęp.

- Chodź ze mną, pokażę ci coś.

I Evelyn poszła, chociaż nie do końca miała na to ochotę.

Rebecca przeprowadziła ją przez obskurne korytarze którego ściany obwieszone były plakatami różnych ludzi z podpisem „Poszukiwany/a”. Evelyn przeszły ciarki. Była niemal pewna, że gdzieś w tej galerii znajduje się także jej zdjęcie.

Zaprowadziła ją do królewskiej jadalni. Była zdumiewająco duża – Evelyn nie przypuszczałaby, że tak ogromne pomieszczenie może zmieścić się w przeciętnej wielkości willi. W jasnym pokoju znajdował się długi stół, na szczycie którego znajdowały się dwa duże, bogato zdobione krzesła – dla króla i królowej. Evelyn zauważyła jednak, że nigdzie nie było widać podwładnych czy służby. Królowa była całkowicie sama.

Jednak tron króla był zajęty. Siedział tam nie kto inny niż sam Damian – ze spuszczoną głową, wydawał się być starszy o jakieś dziesięć lat.

- Damian! – krzyknęła zduszonym głosem Evelyn i pobiegła do przyjaciela.

Cieszyła się, że ją rozpoznał. Uznała to za jakiś przejaw normalności w tym groteskowym świecie. Rzuciła się mu w objęcia, z utęsknieniem doświadczając czyjejś bliskości.

Królowej jednak nie spodobała się taka poufałość.

- Co to ma znaczyć?! Tak nie wolno! Ściąć ją! Ściąć ją! Pozbawić głowy! – zaczęła krzyczeć.

- Tak jest, należy jej się kara – powiedział Kapelusznik, pojawiając się przy stole Królowej, kładąc – dość niekulturalnie, warto zauważyć – nogi na sąsiednim krześle, w ręce trzymając tacę z nową zastawą.

- Ściąć! Hihihi! – zaniosła się śmiechem czerwona od emocji Matilda.

Na oknie pojawił się Kot, ale gdy tylko Evelyn zrobiła krok w jego stronę - zniknął. Rebecca krzyczała coraz głośniej. Nate popierał ją z coraz większym zapałem, a Matilda omal nie pękała ze śmiechu, zupełnie nieświadoma powagi sytuacji. Damian trzymał ją za rękę i patrzył na nią przepraszająco. Rebecca wciąż wrzeszczała. Kot pojawił się ponownie i zaśmiał się w swój koci sposób, zupełnie odmienny od chichotów Matildy.

- Zamknijcie się! – krzyknęła w końcu Evelyn. – Wszyscy!

Ku jej zdziwieniu, zapadła cisza, a wszystkie oczy były skierowane na nią. Kot rozpłynął się w powietrzu, a Królowa sapała głośno.

- Nie wiem, co tu się dzieje, ale o cokolwiek mnie podejrzewacie – tu spojrzała na Kapelusznika – jest błędne, bo nic o mnie nie wiecie! Nawet ty, Damian. A ty – zwróciła się do Królowej – może i nosisz koronę, ale jesteś najbardziej żałosną i najmniej potężną królową, której w dodatku nie jest do twarzy w czerwonym.

- Coś ty powiedziała!?

- To co słyszałaś, kochana – odezwał się Kot, który pojawił się na głowie Rebecci. – Jesteś żałosna, słaba i wyglądasz marnie w czerwonym  – powiedział i zaśmiał się wesoło, znikając wszystkim z widoku.

Królowa wydała z siebie przeraźliwy krzyk i gniewnie zaczęła wykrzykiwać „zrobić z nią porządek!”. Niewiadomo skąd wyleciała chmara nietoperzy, która natarła na Evelyn z piskiem. Próbowała odgonić od siebie te zwierzęta, ale to nic nie dawało. Wkrótce do tych stworzeń dołączyła Rebecca, która, machając ciężkim berłem, nie ustawała wykrzykiwać rozkazów, Kapelusznik w postaci Nate’a podszedł bliżej i coraz głośniej popierał Królową. Nietoperze nie przestawały nadlatywać, wrzaski narastały…

Evelyn obudziła się nagle z krzykiem, podnosząc się do pozycji siedzącej.

Powróciła względna normalność.

Półprzytomnym wzrokiem rozejrzała się po sypialni, bezwiednie gniotąc dłonią pościel.

Czas wstawać. Miała tylko nadzieję, że żadne spotkanie tego dnie nie będzie przypominało herbatki u Kapelusznika.

-------------------------------

Condawiramurs - jak powiedziałam w komentarzu: zainspirował mnie w pewnym stopniu Twój komentarz pod 20, więc dedykacja się należy :D Wiem, wiem, nie ma Martina, ale obiecuję, że będzie w następnym i jeszcze następnym :D

Nawet nie wiecie ile poprawek przechodził ten rozdział, aż w końcu zdecydowałam się na taką wersję... a wciąż nie jestem w pełni usatysfakcjonowana ze strony technicznej.
Aacah, i dziękuję za wszystkie oddane na mnie głosy! :) Było ich całkiem sporo, bardzo to doceniam i niezmiernie mnie to cieszy! :D