Rozdział 22

Such a sexy, sexy, pretty little thing
Fierce nipple pierce
You got me sprung (...)
Butterflies in her eyes and looks to kill
Time is passing
I'm asking, could this be real (...)
Come, come my lady
You're my butterfly

Crazy Town - Butterfly
 

Jego nozdrza drgały, podobnie jak górna warga, wykrzywiana co jakiś czas w grymasie pełnym pogardy i gniewu.

Gdy skończył oglądać, zapadła cisza. Evelyn czekała na wybuch złości, ale Butterfleye wydawał się trzymać emocje na wodzy.

Wkrótce zaśmiał się przez zęby, jakby dokładnie czegoś takiego się spodziewał.  Evelyn nie mogła oprzeć się wrażeniu, że podejrzewał kogoś konkretnego o podrabianie jego czynów.

- To żałosne jak nieudolnie próbował mnie wrobić. Ta nieumiejętnie trzymana kamera, szumy i trzęsący się obraz – wyliczał z kpiną. – Porażka. Nie pozwolę, żeby łączono mnie z czymś takim. Zrobimy z tym porządek.

Evelyn zwróciła szczególną uwagę na liczbę mnogą w jego ostatnim zdaniu. Nie wiedziała, jak powinna zareagować. W tamtej chwili miała nadzieję, że jego plany nie zagrożą jeszcze bardziej jej reputacji i nie będzie kazał ponownie podpisywać się pod jakimś graffiti.

Nie powiedziała Butterfleye’owi o swoich problemach w życiu prywatnym, choć związanymi bezpośrednio z nim. Wiedziała, że wkurzyłby się jeszcze bardziej – co więcej: to mógłby być koniec ich współpracy, bo przecież to miała być tajemnica. Tymczasem ktoś był tuż-tuż jej rozwiązania, podczas gdy ona niewiele posunęła się do przodu w motylej zagadce.

Przyznanie się po prostu nie wchodziło w grę.

- Wiesz, kto to zrobił?

- Nie, ale daj mi parę dni, a się dowiem. Czekaj na znak, motylku.

***

Wracała do domu pieszo, chcąc odetchnąć wieczornym powietrzem. Miała wątpliwości co do wszystkiego. Bała się nawet swojego cienia, który pod wpływem zmiany oświetlenia pojawiał się raz po jej prawej stronie, a raz wyrastał tuż przed nią.

Damian, Rebecca, Butterfleye… To oni składali się na jej główny problem. Nie chciała winić nikogo z nich, ale czuła się zwyczajnie przygnębiona. Chciałaby znowu śmiać się tak beztrosko jak jakaś dziewczyna idąca po przeciwnej stronie ulicy…

- Hej, Evelyn! – zawołała ta sama kobieta, której przed chwilą Evelyn pozazdrościła swawoli. Odwróciła się i zobaczyła swoją siostrę, Matildę, idącą pod rękę ze swoim nowym chłopakiem.

- Cześć… co wy tu robicie? Nie ma droższych knajp w okolicy? – spytała, nieco speszona. Nie ukrywała, że nie miała już ochoty na spotkania z kimkolwiek.

- Tylko z Nate’em spacerujemy.

„Nie ma ciekawszych miejsc do spacerów?”, jęknęła w myślach, ale uśmiechnęła się niemrawo.

- A ty co robisz na Lombard Street?

- To samo.

Zerknęła na Nate’a – był to szatyn o krótkich włosach w nieładzie i zielonych oczach, ukrytymi za okularami w grubej, rogowej oprawie. Przyglądał jej się uważnie. Evelyn miała wrażenie, że z pewną rezerwą i pożałowaniem, ale nie zastanawiała się nad tym wiele. Była w wystarczająco kiepskim nastroju, bardzo możliwe, że po prostu zmyśliła sobie te uczucia.

- Och, nie przedstawiłam was! Nate, to moja siostra, Evelyn, Evelyn to Nate.

Podali sobie bez słowa ręce. Dziewczyna czuła się mocno przytłoczona spojrzeniem nieznajomego. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że ten zna już ją od jakiegoś czasu, co przecież było niemożliwe, a jednak…

To spotkanie dodatkowo ją zdenerwowało, gdyż obecność w tej dość nietypowej okolicy – w dodatku bez niczyjego  towarzystwa – mogłaby wydać się komuś podejrzana. Jednak Matilda nie wydawała się być tym przejęta. Co innego jej chłopak, ale to Evelyn zbagatelizowała. W końcu w ogóle jej nie znał.

- Nate opowiadał o tej ulicy i uznaliśmy, że trzeba to zobaczyć na żywo – uśmiechnęła się Matilda.

Evelyn z trudem ponownie zerknęła na mężczyznę. Miał na sobie kurtkę w kolorze khaki, czarną koszulkę pod spodem i proste dżinsy. Wyglądał zwyczajnie, ale w zestawieniu ze swoimi okularami i dziwną miną mógł wydawać się zabawny.

- Co takiego? – spytała od niechcenia.

- Powiedz – szturchnęła mężczyznę Matilda.

- No nie wiem, Matilda, nie chcę was zanudzać… - mruknął.

- Powiedz, to wcale nie jest nudne.

- No dobrze… Lombard Street to najbardziej poskręcana ulica na świecie. Została zaprojektowana w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym drugim przez Carla Hanry’ego, kierownika firmy farmaceutycznej, aby zmniejszyć kąt nachylenia jezdni, który wynosił wówczas dwadzieścia siedem procent, czyli mniej więcej tak – tu nachylił dłoń pod odpowiednim kątem -  a obecnie jest to tylko jedenaście procent. Łącznie z odcinkiem z czerwonej cegły, po której teraz stąpamy, ma czterysta metrów.  Do użytku został oddany…

Evelyn słuchała go ze zdziwieniem mieszającym się z poczuciem absurdu. Jak Matilda mogła wybrać takiego cyborga na swojego chłopaka?

Zerknęła na siostrę – ta wydawała się być ogromnie rozbawiona paplaniną Nate’a, który z coraz większym przejęciem opowiadał historię ulicy i bardziej znanych jej mieszkańców.

***

DeadBoy: BFE nie był w najlepszym humorze po twojej wizycie.

E-vey: Nie dziwię mu się. Powiedziałam mu o tym, co się działo, gdy go nie było.

DeadBoy: O Damianie? I Rebecce?

E-vey: Nie, coś ty! W życiu. Musiałabym upaść na głowę, żebym to powiedziała. Chodziło mi o jego naśladowcę, o czym głośno było w mediach.

DeadBoy: Ach, o tym. Już o tym zapomniałem. Tyle ciekawych rzeczy dzieje się wokół.

E-vey: I mówi to facet, który prawie cały czas siedzi w piwnicy na Lombard St

DeadBoy: Dzięki, że mi o tym przypomniałaś. Zupełnie o tym zapomniałem.

E-vey: Przepraszam. Jestem ostatnio kłębkiem nerwów. Nie mogę sobie z tym poradzić. Z jednej strony jest Damian, który jest dla mnie jak brat, a z drugiej Butterfleye, który ma tak niesamowitą siłę przyciągania, że po prostu nie mogę mu się oprzeć. A teraz w każdej chwili mogę to stracić.

DeadBoy: Nie da się zaprzeczyć, że wpadałaś w duże gówno.

E-vey: Ostatnio twoje zdolności do pocieszania słabną :P

***

Parę dni później Evelyn otrzymała SMS-a. Był lakoniczny, ale treściwy: adres jakiegoś wysokiego budynku, do którego miała się udać i wejść na dach. Po chwili dostała kolejną wiadomość ze wskazówkami jak ominąć niepotrzebne rewelacje w drodze na szczyt.

Nie wnikała; nie zadawała zbędnych pytań. Po prostu założyła kurtkę i postąpiła według wskazówek.

- Dlaczego tu jesteśmy? – spytała, z lekkim podziwem obserwując panoramę rozświetlonego San Francisco.

- Chciałem pokazać ci to miejsce – odparł, jak zaczarowany wpatrując się w rozpościerający się przed nimi widok. – Widzisz stąd całe miasto, możesz odetchnąć pełną piersią i poczuć to.

- Co? – spytała po chwili dziewczyna, próbując „to” poczuć.

- Och, Evelyn, za mało się starasz – zbeształ ją Butterfleye. – Chodź – powiedział, wyciągając ku niej rękę.

Z niewielkim zawahaniem chwyciła jego dłoń. Pozwoliła zaprowadzić się niemal na sam skraj dachu.

- Zamknij oczy – wyszeptał jej na ucho i stanął tuż za nią. Evelyn mogła poczuć jego ciepły oddech na karku. Posłusznie przymknęła powieki.

Czas się zatrzymał.

- Wsłuchaj się w miasto. W to, co nas otacza – powiedział bardzo cicho, niemal niedosłyszalnie.

Uznała to za bardzo dziwne polecenie.  Na początku nie wiedziała co zrobić, jak „wsłuchać się w miasto”, lecz po chwili zaczynała rozumieć, o co chodziło.

W oddali słyszała szum samochodów i głośniejsze słowa przechodniów. Gdzieś daleko szumiało morze. Słyszała także bardzo wyraźnie wiatr - tę siłę, której działanie widać i czuć, ale nie można dostrzec jej fizycznej postaci. A z tyłu ktoś za nią stał. Doskonale wiedziała, kto to – przynajmniej teoretycznie, gdyż równie dobrze mógł to  być ogromny znak zapytania. Czuła ciepło jego ciała. W końcu usłyszała głośne bicie swojego serca.

Tu-dut, tu-dut.

- Wciągnij głęboko to nocne powietrze – nakazał, a jego słowa zostały porwane przez wiatr.

Tak ulotne i delikatne jak motyl.

Wzięła głęboki wdech. Rześkie powietrze wypełniło jej układ oddechowy, nieco pobudzając zmęczone już zmysły.

Rytm miasta zaczął zlewać się z rytmem bicia serca.

Tu-dut, tu-dut.

Była częścią tej muzyki, choć w rzeczywistości stała wyżej. Jakby była ponad to. Ona, Evelyn, stoi na dachu świata wraz z największym przestępcą dwudziestego pierwszego wieku. To nie serce bije w rytmie miasta, to miasto podporządkowuje się jej.

Nam.

- Jesteś gotowa wyfrunąć, motylku?

Być może nie była, ale nawet jeśli – Butterfleye zadbał o każdy szczegół.

Z jego pomocą stworzyli zupełnie inną, nową Evelyn. Pomyślała, że właśnie pozwolili uzewnętrznić jej alter ego. Efekt był taki, że gdy stanęła przed wysokim lustrem, nie poznała samej siebie.

- Łał – wyrwało jej się. W odbiciu widziała szczupłą kobietę w skórzanych wąskich spodniach, obcisłej czarnej bluzce, ze sporym dekoltem, który podkreślał jej biust mocniej niż jakiekolwiek koszulki od Matildy. Na nogach miała buty w tym samym kolorze na niewiarygodnie wysokiej koturnie. Początkowo nie czuła się pewnie na takiej platformie; przynajmniej do czasu aż zobaczyła się w lustrze.

Taka kobieta po prostu nie może czuć się niepewnie.

Włosy miała ciasno spięte do tyłu w koński ogon. Ani jeden kosmyk nie opadał jej na czoło. Zauważyła też, że Butterfleye wyprostował jej włosy.

Jednak największą uwagę przykuwały jej oczy. Podobnie jak oczy Butterfleye’a miały teraz czarną oprawę. Ciemne paski ciągnęły się niemal do linii włosów.

Damian z pewnością by jej nie rozpoznał.

- Wyglądasz seksi – stwierdził Butterfleye, samemu nie mogąc się nadziwić efektom własnej pracy.

Teraz Evelyn była dla niego niemalże doskonała – kobieca i pewna siebie. Bezwzględna, choć w rzeczywistości będąca prawie uosobieniem niewinności. Doskonała modelka i partnerka.

Zawsze chciał być przyczyną kolejnej przemiany. I oto się stało – zamienił gąsienicę Evelyn w mrocznego motyla imieniem Evey.

Czyż nie był mistrzem?

- Butterfleye…? – spytała po dłuższej chwili patrzenia w swoje kolejne wcielenie.

- Słucham?

- Ten twój naśladowca poniesie odpowiednią karę, tak?

- Oczywiście.

- Ale… Nie zamordujemy nikogo?

Starała się, aby jej głos nie brzmiał jak głos zagubionej dziewczynki, ale jak głos kobiety, która wie, czego chce. A pragnęła nie mieć na sumieniu niczyjego życia.

Butterfleye zamyślił się.

- Co w takim razie zrobiłabyś z naszym… problemem?

- Może… oddałabym go policji.

- Skoro tak uważasz – Butterfleye wzruszył obojętnie ramionami i zerknął na swój telefon. – No, możemy ruszać.

***

- Gdzie jedziemy? – spytała, przypatrując się widokowi za szybą samochodu, pożyczonego od jednego z mieszkańców Lombard Street. Wolała nie pytać, co by się stało, gdyby policja złapała ich na trasie za przekroczenie prędkości, a gdy szyba by opadła, władze zobaczyłyby dwie osoby w nadzwyczaj mocnym i dość niecodziennym makijażu.

- Na peryferia miasta, koło jeziora Lily Pond. Czeka tam na nas nasz gość.

Evelyn nie odpowiedziała. Jako kolejne wcielenie – kobieta demoniczna, nieznająca pojęcia „skrupuły” – nie powinna się bać. Nie chciała także zadawać zbędnych pytań, ale nie potrafiła po prostu zamilknąć. Niewiedza mogłaby doprowadzić ją do jeszcze większego szaleństwa.

- A co ja mam robić?

- Dobre pytanie. Będziesz moim suportem. Zagrasz przede mną: jak na koncertach. Z tyłu fotela masz broń.

Wyciągnęła drżącymi rękami zza siedzenia czarną pałkę, która, odpowiednio użyta, mogła zadać naprawdę niemiłosierny ból.

- Mam tego użyć?

- Jeśli zajdzie taka potrzeba…

Evelyn zaczerpnęła mocno powietrza.

 „E-vey, ujęcie pierwsze”.

***

Weszli do opuszczonego gmachu starej fabryki. Było to miejsce zaniedbane i zapomniane – większość budynku zasłoniły już gęste krzaki i trudno było ją zobaczyć z daleka. Z pewnością ze względów widokowych to duży pozytyw…

Skierowali się w stronę piwnic. Pomieszczenia były ogromne. Każdy najmniejszy odgłos odbijał się echem po metalowych konstrukcjach. Z dziurawych rur kapały krople wody, odmierzając czas swoim własnym, naturalnym rytmem. Słychać było także ciche odgłosy kończyn szczurów oraz popiskiwania tych gryzoni. Butterfleye poinstruował ją gdzie iść i co robić. Zadanie było proste. Wymusić na delikwencie przyznanie się do winy. Znajdzie go tuż za tymi drzwiami.

Podeszła do nich pewnym krokiem. Wzięła głęboki oddech. Nie ukrywała przed sobą, że boi się tego, co może za nimi zastać.

„Daj spokój. Nie możesz się bać. Nie teraz. Poza tym – pamiętasz, co mówił Butterfleye na waszym pierwszym spotkaniu na Lombard Street? Strach jest tylko w naszych umysłach. Powstaje dlatego, że pozwalamy się kontrolować i manipulować naszym mózgiem.

Więc rusz dupę i do roboty. Nie pozwól, żeby strach tobą kontrolował. Nie bądź marionetką mediów i niewolnikiem własnego umysłu. Leć wysoko”…

Z impetem pchnęła drzwi.

Pośrodku hali produkcyjnej stało krzesło, na którym siedział mężczyzna po trzydziestce, przywiązany do oparcia grubymi linami. Liczne rany ozdabiały skórę na jego twarzy oraz rękach i torsie. Czerwone odbarwienia kontrastowały z jasną karnacją. Niektóre krople poplamiły jasną koszulę delikwenta, tworząc na bawełnianej tkaninie różne wzory.

Podniósł wzrok i zobaczył jedną z najpiękniejszych i najbardziej tajemniczych kobiet, jakie kiedykolwiek widział. Szła w jego stronę, kołysząc ponętnie biodrami, ubrana w czarny, obcisły kostium, który podkreślał każdy kobiecy atut.

Jeśli miał zginąć z jej ręki to istotnie, była to słodka kara.

Evey uśmiechnęła się do niego nieznacznie, zasiadając na metalowej konstrukcji tuż obok niego. Oceniła sytuację: mężczyzna był solidnie przywiązany do krzesła i najwyraźniej absolutnie onieśmielony i zachwycony jej osobą. Zupełnie jak ona Butterfleye’em.

- Jak się nazywasz? – spytała, modelując swój głos w taki sposób, aby w razie czego nie mógł go później rozpoznać.

- M-Mike Fraudin – przedstawił się posłusznie mężczyzna. Emanował od niego strach, ale także fascynacja. Ta aura tchnęła życie w Evey.

- Mike – powtórzyła z zalotnym uśmieszkiem. – Coś ty najlepszego zrobił, co? – spytała, przybliżając się do ofiary.

Słowa – podobnie jak czyny – same dobierały się w pewną całość. Czasami inspirowała się swoim mistrzem, ale głównie wychodziło to od niej. Nie miała pojęcia, skąd w niej taka swoboda i ta… okrutna tajemniczość, jednak musiała przyznać, że poczucie absolutnej dominacji nad drugą osobą był na swój sposób przyjemne. Porównywała je do stania na dachu z Butterfleye’em. To nie jej serce zrównuje się z rytmem miasta, lecz na odwrót. Teraz, gdy nie była sobą, mogła sobie na to pozwolić.

- Dlaczego naśladowałeś Butterfleye’a? Nawet nie wiesz jak wielki jest jego gniew…

- To nie ja…!

Evelyn spojrzała na niego znacząco. Choć broń spoczywała za pasem jej spodni – nie miała zamiaru jej używać.

„Choćby nie wiem co”.

- Proszę, nie udawaj, bo będę zmuszona użyć środków, których wcale nie chcę używać – powiedziała, dotykając wystającej zza pasa czarnej pałki.

- To ty jesteś Butterfleye’em? – wyjąkał.

Evey zaśmiała się głośno.

- Na Boga, nie! Nie, nie, nie. Ale jeśli nie będziesz współpracował, to przyjdzie tu, a wtedy nie będzie już tak wesoło. Więc powiedz, co w ciebie wstąpiło?

- Ja… To nie tak… Potrzebowałem pomocy materialnej i to była… moja zapłata – wyznał po chwili, z trudem łapiąc oddech.

Evey zaciekawiła taka odpowiedź.

- Mów dalej. Kto ci to zlecił?

- Ja… Nie wiem…

- Jak to: nie wiesz? Zaufałeś głosowi z telefonu?! – syknęła, rozzłoszczona. - To bez sensu.

- Bez nerwów, motylku – usłyszała za sobą znajomy głos.

Butterfleye z klasą wszedł do hali, dołączając po chwili do dwójki.

- Don Lotario, prawda? – powiedział Motyl, niewzruszony zaskoczeniem malującym się na twarzy Mike’a. Ten pokiwał twierdząco głową.

- Proszę, wypuśćcie mnie. Naprawdę żałuję…

Butterfleye zaśmiał się głośno.

- O nie, nie, nie, mój drogi. Za nadużywanie cudzego wizerunku należy się kara więzienia, ot co! Nie myśl, że ujdzie ci na sucho przywłaszczanie sobie mojego imienia! – warknął Butterfleye i zamachnął się kilka razy, zadając mężczyźnie bolesne ciosy.

Evelyn drgnęła. W pewnym momencie chciała powstrzymać Butterfleye’a; nakazać mu, żeby przestał, ale przypomniała sobie, że to nie ona jest tu od wydawania poleceń. Odwróciła wzrok, chcąc uniknąć widoku tryskającej z twarzy ofiary krwi.

- Zobaczymy jaki czas osiągnie policja – powiedział Butterfleye, wyciągając z kieszeni nóż. – Teoretycznie powinna być już w drodze – stwierdził, zerkając na zegarek – ale kto ich tam wie…

Pustą fabryczną halę wypełnił wrzask mężczyzny. Butterfleye rzeźbił w jego skórze na przedramieniu jakiś znak. Evelyn odwróciła się plecami do mężczyzn, usuwając się w cień, aby móc bez konsekwencji zatkać uszy.

- Oby tak było, bo inaczej szczury, które widziałem po drodze, zaczną się zlatywać i zrobią sobie z ciebie obiadek – powiedział beztrosko Butterfleye i pociągając za sobą Evelyn, opuścił salę.

- Czy to było konieczne? – spytała Evelyn, wsiadając do auta.

- Co takiego?

- Musiałeś go torturować?

- W ten sposób lepiej zapamięta lekcję.

Evelyn przemilczała tę odpowiedź z bezradnością obserwując otoczenie. Miała szczerą nadzieję, że w drodze powrotnej miną policyjny radiowóz.

I tak też się stało.

***

Ktoś późnym wieczorem zawitał na posterunku policji, usilnie domagając się kontaktu z inspektorem Honnetem.

- To bardzo ważne! – przysięgał nieznajomy mężczyzna, jednak sekretarka nie chciała dopuścić go do Martina.  – Mam do przekazania ważną wiadomość.

W końcu mężczyzna zdenerwował się i wbrew protestom sekretarki przebiegł przez komisariat, dobiegając do drzwi oznaczonych pożądanym przez niego nazwiskiem. Pociągnął za klamkę, nie pukając uprzednio, jednak okazało się, że zamek został zamknięty.

- Ma pan do mnie jakąś ważną sprawę? – odezwał się za jego plecami policjant, do którego w tak rozpaczliwy sposób chciał się dostać.

Z ogromną ulgą nieznajomy przedstawił policjantowi sytuację:

- Dostałem ten liścik, który miałem panu osobiście przekazać w tempie ekspresowym, ale ta kobieta nie chciała mnie przepuścić, więc musi mi pan wybaczyć. Grozili mi, że jeśli nie zrobię tego szybko, to mnie zabiją i będą mnie mieli na oku.

- Kto?

- Przestępcy – powiedział roztrzęsionym głosem anonimowy mężczyzna.

- Proszę podać swoje imię i nazwisko.

- Nie teraz, nie teraz. Niech pan to przeczyta, proszę – nalegał, wciskając do ręki policjanta zmięty z nerwów papier.

Honnet spojrzał podejrzliwie na mężczyznę, który wydawał mu się nieco obłąkany. Ale co tu się dziwić – pewnie każdy zachowywałby się w podobny sposób, gdyby grożono mu śmiercią. Rozwinął papierek i przeczytał wiadomość:

Stary, opuszczony gmach fabryki niedaleko Lily Pond, spieszcie się, bo niedługo z gościa niewiele zostanie, a tego byśmy nie chcieli, prawda?

PS. To on jest moim naśladowcą, możecie go aresztować.

Nie musicie dziękować.

B.

Martin zaklął głośno i natychmiast zwołał odpowiednią ekipę, całkowicie zapominając o wystraszonym dostawcy listu.

-----------------------------

Można powiedzieć, że przełomowy rozdział :D I zdradzę, że jesteśmy mniej - więcej w połowie. Jak ten czas leci...!

I mała prośba, zrobicie z nią co chcecie: Bella z My-logorrhea organizuje top listę ze światka blogowego, więc jeśli miło Wam się czyta Lombard Street, to zagłosujcie na mnie w TEJ sondzie. Każdy oddany głos to uśmiech na twarzy Legilimencji oraz większe szanse dla Anonimy na wygranie książek :) Ale Wy też możecie wygrać! Jeśli w komentarzu pod najnowszą notką na My-Logorrhea uzasadnicie swój wybór w sposób, który przypadnie do gustu autorce tego plebiscytu, także możecie wygrać aż 6 (!) książek :) Więc szał i podziw dla Belli, że udało jej się coś takiego zorganizować :D 
Nie mogłam oprzeć się zdjęciu, które obecnie jest na nagłówku. Ev ma tam taki wzrok... jakby nieco... obłąkańczy? Też odnosicie takie wrażenie? :p