Rozdział 19

Wedding bells ain't gonna chime
With both of us guilty of crime
And both of us sentenced to time
And now we're all alone
Protect me from what I want...
Protect me protect me

Placebo - Protect me from what I want

Dni dłużyły się. Wydawało się, że Butterfleye jest nieobecny od jakichś sześciu miesięcy, podczas gdy mijał zaledwie tydzień. Evelyn niecierpliwiła się. Przyłapywała się nawet na tym, że nerwowo drapała wierzch dłoni, gdy myślała o tym, że go nie ma. Pragnęła go. Przecież specjalnie dla niego zmieniła wygląd. A ponadto była pewna nierozwiązana sprawa, z którą będzie trzeba zrobić porządek. To oczywiste, że Butterfleye nie pozostawi sprawy naśladowcy ot tak, bez rozwiązania.

Poza tym czuła się wyalienowana. Widziała, że znajomi nie do końca akceptują tę zmianę. Zwłaszcza Damian. Mimo zapewnień, że to jak najbardziej pozytywna metamorfoza, Evelyn miała wrażenie, że przez to nie patrzy na nią już jako przyjaciółkę. Teraz stała się po prostu znajomą z pracy. Nie sądziła, że zmiana stylu ubierania może aż tak wpłynąć na ich relacje. Nie było jej z tym dobrze. Chciała dać mu jakiś znak, że mimo nieznacznie innego wyglądu, wciąż jest tą samą Evelyn. No, może nie do końca, ale nadal jest otwarta na ich znajomość.

Nigdy się nad tym nie zastanawiała – dopiero teraz zdała sobie sprawę, ile dla niej znaczy ich przyjaźń. Nie chciała jej stracić.

Damian był dla niej jak brat. Ufała mu i wiedziała, że może na nim polegać. A teraz zaczęło się to stopniowo zmieniać. Zwiększał się dystans pomiędzy nimi. Co gorsza – zdawała sobie sprawę, że to ona zaczęła budować mur wokół siebie, co związane było z jej spotkaniami na Lombard Street. Nie potrafiła jednak zrezygnować ani z jednego, ani z drugiego.

***

Początkowo ciemna piwnica Lombard Street nieco ją przytłaczała. Nie przypuszczała, że kiedykolwiek naprawdę polubi to miejsce. Oczywiście na samym początku doceniła styl eleganckich czarnych kanap i klimatyczną muzykę, którą – jak zauważyła – serwował sam Kurt, jednak za pierwszym razem nie czuła się komfortowo w tym pomieszczniu.

To właśnie mężczyzna z podkreślonymi czarną kredką oczami był drugą przyczyną, dla której odwiedzała nieponumerowany biały dom. Poza tym Kurt ostatnimi dniami był dla niej ogromnym wsparciem.

- Mam wrażenie, że przez te wszystkie zmiany każdy myśli, że zmieniłam się niewiadomo jak bardzo. Nawet przyjaciel nie rozmawia ze mną jak kiedyś. Jest jakiś… taki… jakby się mnie bał i jakbym jednocześnie go zawiodła. A przecież nic nie zrobiłam! Zaczęłam się tylko inaczej ubierać… - Westchnęła ze zrezygnowaniem i oparła głowę na dłoniach, wlepiając oczy w lśniący blat.

- Ale ma przecież rację. Tu nie zaszła tylko zmiana wyglądu – zauważył Kurt.

- Tak, ale… On nic nie wie. Nie może wiedzieć. To niemożliwe, żeby znał prawdę. Dla niego wciąż jestem tą Evelyn z liceum. Nie chciałam tego zmieniać. Tak było dobrze.

- Mówią, że nie można mieć wszystkiego. A z tego co opowiedziałaś, Damian i Butterfleye to dwie zupełnie różne osoby. Chcąc zatrzymać ich obu przy sobie możesz nie wytrzymać psychicznie.

- Problem w tym, Kurt, że nie mogę żyć bez nich obu…

- Butterfleye pewnie nazwałby to „poświęceniem”.

Evelyn jęknęła cicho.

- Nie każcie mi wybierać, błagam. – Westchnęła ciężko. – Czuję się jak skończona kretynka. Nie potrafię opisać tego dokładnie; nigdy tak się nie czułam, wiesz? Jakby… Jakbym zabijała każdego po kolei, na kim mi zależy.

Mężczyzna pokiwał ze zrozumieniem głową. Niewielki pocieszający uśmiech zagościł na jego twarzy. Nic nie powiedział.

Musiała sama podjąć decyzję. Co prawda Kurt był doskonałym słuchaczem, ale za to nigdy nie dawał rad. W każdym razie nie bezpośrednio.

Stwierdziła, że musi przestać zastanawiać się, gdzie teraz jest Butterfleye i skończyć z przejmowaniem się „co inni myślą” i zacząć zachowywać się normalnie. To nie mogło być przecież tak trudne.

***

Czego oczekujesz, Matildo?

Nie wiem. Szczęścia?

A co składa się według ciebie na szczęście?

Spieprzaj.

Nie lubiła tego głosu w jej głowie, który często polemizował z jej myślami. Wprowadzał ją w dużą irytację i niewielkie zagubienie, gdyż niemal za każdym razem sugerował, że sama nie wie, czego chce. A przecież wiedziała doskonale.

Przekręcenie klucza w drzwiach pozwoliło jej wejść do pustego mieszkania. Znowu powitała ją samotność, którą chyba dostała gratis wraz z pomieszczeniem.

Jeszcze parę lat temu świętowała w wąskim gronie znajomych otrzymanie nowej pracy, urządziła nawet niezłą parapetówkę. Teraz każdy żył gdzieś w mieście, oddzielnie. Jasne, mówili sobie „cześć” na ulicy, ucinali krótkie pogawędki, ale to już nie było to samo. Zmieniły się czasy, priorytety; zmieniło się w zasadzie wszystko.

Ale teraz mogła stwierdzić, że była szczęśliwa. Nate był… inny. Wiele osób stwierdziłoby, że w ogóle do siebie nie pasują. Rzeczywiście, informatyk diametralnie różnił się od jej wcześniejszych kochanków – nie był dobrze zbudowany, o wyglądzie można by było dyskutować, nie był obrzydliwie bogaty, ale za to był bardzo inteligentny i zarazem zabawny. Potrafił sprawić, że śmiała się bardzo głośno i szczerze – choć często robił to nieświadomie. Bawiły ją jego naukowe wywody, a on nie zrażał się jej niegroźnymi docinkami.

Więc czego chcesz, Matildo?

Może… szczęśliwego zakończenia? Chociaż jeden pieprzony raz.

***

Blond włosy targał lekki wiatr znad wody. Beznamiętnie wpatrywała się w bezkres oceanu, dłubiąc rękaw swetra. Obok ławki, na której siedziała, wędrował gołąb, szukając jedzenia. Nie zwróciła jednak na niego najmniejszej uwagi. Po chwili – zniechęcony – odleciał.

Ogarnęła ją apatia. Nie miała zamiaru wracać do domu, nie chciała także zadzwonić po taksówkę, aby wesoły kierowca próbował zabawiać ją bezsensownymi pogaduszkami, ani tym bardziej wracać pieszo i zostać rozpoznaną przez przechodniów. Siedziała więc nad morzem, na nieco rozwalającej się ławeczce, bez nadziei na cud.

Zareagowała zbyt emocjonalnie. Prawie rzuciłaby się na tego policjanta; ale jak miała zachować spokój w takiej sytuacji? Może mieli rację; może rzeczywiście wciąż była w szoku po spotkaniu z prawdziwym Butterfleye’em, ale nie znaczyło to, że mogli ją ignorować. Robiła to przecież dla dobra ogółu. Chciała, aby go złapali, żeby otrzymał najwyższą karę – nie tylko za te wszystkie morderstwa. Także za to, co robił jej oraz jej rodzinie.

Tak, chciała zemsty. Wydawało jej się, że w takim wypadku trochę jej ulży, a sprawy się polepszą.

Ktoś usiadł obok niej. Mężczyzna w szarym garniturze bez pytania zajął miejsce i rozsiadł się na ławce. Czuła na sobie jego wzrok. Długo powstrzymywała się przed podniesieniem na niego swoich oczu. Doskonale wiedziała, kim on jest. Bała się rozmowy z nim, jednocześnie bardzo jej pragnąc.

„Za dużo sprzecznych uczuć, za dużo paradoksów. Dłużej nie wytrzymam”…

- Skąd wiedziałeś, że tu będę?  - spytała w końcu.

- To nie było trudne do odgadnięcia. W końcu to nasza ławka. Tu była nasza pierwsza randka, pamiętasz?

Derrick pochylił się, opierając łokcie na kolanach. Teraz nie mogła go zignorować tak łatwo. Spojrzała w ukochane oczy, pełne troski i ciepła.

- Pamiętam… - „Takich rzeczy się nie zapomina”, dodała w myślach. Chyba powinna uśmiechnąć się na to wspomnienie, ale to tylko spowodowało kolejną falę smutku i rozgoryczenia.

Bo to minęło, bo wszystko się zmieniło, bo to już nie wróci.

- Co zrobiliśmy źle? – spytała, kierując rozpaczliwy wzrok ku Derrickowi.

Ten przytulił ją mocno. Tego potrzebowała, tego pragnęła. Ogromna gula stanęła jej w gardle.

„To też dziwne. Powinnam się śmiać, cieszyć się. Dlaczego więc chce mi się płakać?”

 - Przepraszam.

Jej głos został stłumiony przez ciało męża. Pogłaskał ją czule po głowie.

- To ja przepraszam. Nie było mnie wtedy, gdy mnie potrzebowałaś, ale to dlatego, że się bałem… i obwiniałem się. Nie zrobiłem wszystkiego, żeby zapewnić tobie bezpieczeństwo.

- Nie, nie było cię – potwierdziła. – Ale i tak cię potrzebowałam. Choćbyś zawalił wszystko, chcę, żebyś był przy mnie, cokolwiek by się stało. Byłam zła, naprawdę okropne myśli chodziły mi po głowie. Ale chcę, żeby było jak dawniej. Chociaż w niewielkim stopniu. Potrzebuję cię. Chyba tylko ty mi wierzysz…

- Wierzę ci, kochanie.

Wplótł ręce w jej włosy, składając na jej suchych wargach delikatny pocałunek.

Drobny deszczyk zaczął sączyć się z nieba.

Zupełnie jak na ich pierwszej randce.

***

Rebecca ze znudzeniem oglądała wiadomości. Od dłuższego czasu nie mówili nic nowego. Na przykład teraz znowu pokazywali to cholerne graffiti, o którym gadają dłużej niż o jakimkolwiek zabójstwie Butterfleye’a. Rebecca podejrzewała, że to dlatego, że był to jakiś punkt zaczepienia, w dodatku bardzo na widoku. Publiczne wyzwanie, które media z chęcią podjęły.

Już miała przełączyć z obrzydzeniem program, gdyż przez tę monotonię to durne graffiti znała już prawie na pamięć, gdy dostrzegła nowy, interesujący szczegół. Nie zdążyła mu się jednak dokładnie przypatrzeć, ponieważ zmieniono ujęcie.

Nie wszystko było jednak stracone.

Włączyła komputer i wyszukała na serwisie Youtube interesujący ją materiał. Zatrzymała w odpowiednim miejscu i przyjrzała się dokładnie, zbliżając twarz do monitora. Obraz był jednak niewyraźny, ale być może nie była pierwszą osobą, która to zauważyła.

Szybko wystukała nowe polecenie, ale wyniki nie były satysfakcjonujące. Zmieniła frazę.

Eureka.

Ktoś równie spostrzegawczy posłużył się bardziej zaawansowaną technologią i oto jest: obok podpisu Butterfleye’a, który już chyba wszyscy znali, było coś zupełnie nowego. EV.

- Evelyn, to ty, złotko? – wyszeptała, czując mieszaninę niepewności, rozbawienia, strachu i swego rodzaju tryumfu.

Nigdy nie myślała, że Evelyn mogłaby na serio zrobić coś takiego. Jednak – według niej – dziewczyna zawsze miała jakiś kompleks niższości, co zmuszało ją do ciągłego popisywania się i szukania bardzo ekstremalnych rozrywek. Czyżby znalazła ujście swoich ukrytych potrzeb w tak drastycznej postaci?

„Chyba cię mam!”

Postanowiła podzielić się swoim odkryciem z Damianem. Zrobiła to następnego dnia w pracy. Liczyła na to, że w końcu przejrzy na oczy; odkryje, że panna Verriar nie jest chodzącym ideałem; co więcej: może okazać się niebezpieczna. Choć było to bardziej w stylu naiwnej, gimnazjalnej intrygi – nadzieje były ogromne.

- EV, Damian!

- E-vey. Widziałaś „V jak Vendetta”? To stąd – odparł sceptycznie, przypatrując się czarno – czerwonemu inicjałowi.

Rebecca zaniemówiła. To nie było jej pierwsze skojarzenie.

- T-tak. Ale… Damian, to pasuje! Ostatnio dziwnie się zachowuje, spóźnia się do pracy, raz jest nerwowa, a raz fruwa nad ziemią. Nie tak zachowuje się ktoś normalny.

- Nie obraź się, ale według ciebie ona nigdy nie zachowywała się normalnie. Za dużo sobie dopowiadasz, Becky. To… To może znaczyć tyle, że ten cały Butterfleye ma pomocnika i najprawdopodobniej jest to kobieta. – Nie lubił gdy jego głos robił się zbyt wysoki jak w tym momencie. Nie wierzył w to, ale coś mówiło mu, że może być w tym ziarnko prawdy.

- EV, Damian. Evelyn. EV. To pasuje!

- Naprawdę myślisz,  że Evelyn byłaby tak głupia i podpisała się dwoma pierwszymi literami swojego imienia? – spytał napastliwie.

- A ty naprawdę uważasz, że Evelyn jest taka cudowna, mądra i piękna? – syknęła. – Nie zauważyłeś, że od pewnego czasu przestał ją tak ekscytować Motylek? Graffiti wręcz przemilczała, podczas gdy jeszcze jakiś czas temu nie gadałaby o niczym innym! A dlaczego? Bo nie robiło to już na niej takiego wrażenia, bo była przy tym. Poza tym nie chciała zwracać na siebie uwagi. Pomyśl, Damian!

- Zmieniła się od śmierci ojca – odparł trochę mniej pewnie.

Rebecca jęknęła. Zrozumiała, że nic nie wskóra, dopóki inni sami nie przekonają się na własnej skórze.

Ale czy naprawdę tego chciała?

 -----------------------------

Powrót do starego szablonu, pamiętacie go? :) 

Z rozdziału jestem średnio zadowolona, ale tak to już jest z przejściówkami. No i nieco krótszy. Jak Wam to bardzo przeszkadza, to mogę następny dodać już za tydzień :D

I mogę się jeszcze pochwalić, mogę? :D Jak pewnie niektórzy zauważyli zajęłam się w wakacje montażem filmików i tak mnie natchnęło na filmik dla Fedory, który możecie zobaczyć tutaj. W oparciu o jej fanfiction poświęcone Gilderoy'owi, które przy okazji bardzo polecam :)