Rozdział 18

How about a better version of, the way that I am
The way I look, The way I speak,
How about a better version of me
Excuse the wall, I put it up from time to time
A silver shade, and the design is all mine
It's just a maze that everyday I seem to be stuck in
Shinedown - Better version

Koturny wystukiwały w miarę równy rytm, uderzając energicznie o chodnik. Zdarzały się chwile niepewności i zachwiania, związane z wyższą niż normalnie podeszwą, ale radziła sobie z tym całkiem dobrze. Koszulka o wyrazistym, turkusowym kolorze subtelnie eksponowała jej biust, a czarna marynarka podkreślała talię.

Próbowała przekonać siebie, że czuje się doskonale w nowym „wcieleniu”. Zdecydowanie stawiała kolejny krok, tłumacząc sobie, że zmiany są konieczne i niezbędne w życiu człowieka. Poza tym, kiedy patrzyła w lustro, widziała teraz kogoś naprawdę atrakcyjnego i na swój sposób wyróżniającego się z tłumu. To po prostu musiała być zmiana na lepsze.

Czuła na sobie spojrzenia niektórych przechodniów, co nieco ją peszyło – nie wiedziała, czy myślą o niej pozytywnie czy na zasadzie „ale ta się ubrała”. Jednak wierzyła siostrze. Była pewna, że w byle czym nie wysłałaby jej do ludzi.

- Wychodzisz gdzieś z kimś po pracy? – powitał ją Damian, od razu zauważając jej małą metamorfozę.

„No proszę, a ponoć faceci nie spostrzegają takich szczegółów”, pomyślała z ironią, nieco zdenerwowana, że wszyscy łączą zmiany z jakimś tajemniczym nieznajomym.

- Nie – odpowiedziała nieco chłodniej niż zamierzała. – Po prostu czas na zmiany. Jak ci się to widzi? – spytała już bardziej przyjaźnie, prezentując swój nowy styl.

- No… ładnie.

Nie kłamał. W gruncie rzeczy była to pozytywna zmiana: umiejętnie dobrane kolory – nieco bardziej wyraziste niż zwykle – oraz subtelne podkreślone kobiece kształty. Niby nic do zarzucenia, ale miał wrażenie, że przez tę zmianę pewna część Evelyn, którą znał, ukryła się gdzieś bardzo głęboko. Zniknęła.

Cóż, może po prostu jeszcze się nie przyzwyczaił.

- Widziałaś wczorajsze wiadomości?

- Tak, a co?

- Wiadomość od Butterfleye’a. Przerażające, co nie?

Odchrząknęła wymijająco, nerwowo drapiąc wierzch dłoni.

- No – odparła lakonicznie.

Do tego najwyraźniej też będzie musiał się przyzwyczaić.

***

- Don Lotario. Bardzo zmyślne – powitał mężczyznę Honnet, bez cienia uśmiechu na twarzy. Jak dobrze, że miał obciążające go dowody i nie musiał wypuszczać go z aresztu. Ten gnojek jeszcze sobie posiedzi, a on zadba o to, aby była to duża część resztki jego życia.

Razzari spojrzał na niego pytającym wzrokiem, opierając się o policyjne krzesło, wydymając przy tym pokaźny brzuch.

- O co ci chodzi?

Martin prychnął głośno i w ramach wyjaśnienia rzucił na stół wydruk z Internetu na temat wspomnianego Dona. Mężczyzna zakuty w kajdanki początkowo niechętnie przyciągnął do siebie kartki, jednak z każdą minutą jego niechęć zaczęła przeradzać się w zdumienie, a w końcu można było też zobaczyć także złość i rozbawienie. Po dłuższej chwili milczenia roześmiał się na głos.

- I co, myślisz, że to sobie zmyśliłem, bo godzinami gram w Simsy, a to było jedyne nazwisko, które przyszło mi na myśl, tak?

- A jakie jest inne wyjaśnienie?

- Nie kłamię! Nie moja wina, że w obecnych czasach przestępcom coś odwaliło i wymyślają sobie tak idiotyczne przydomki jak Butterfleye czy ten cały Don Lotario. Kiedyś to byli prawdziwi gangsterzy, teraz to jakieś pajace.

- I ja mam ci uwierzyć, tak? Mam uwierzyć, że w simsowym szale nie wymyśliłeś sobie, że – tu zerknął do kartki poświęconej fikcyjnej postaci – podrywacz z Miłowa nie zainspirował cię do wymyślenia jakiegoś superprzestępcy, który miałby mieć jakieś kontakty z Butterfleye’em, tak? Ktoś tu jest zdrowo popieprzony.

- Mówię prawdę – wycedził Razzari. – Dlaczego nigdy nie wierzycie więźniom? Sprawia wam to jakąś chorą przyjemność, nie? Wsadzanie do pierdla. Pewnie zastępuje to wam pieprzenie się, bo jakoś nie widzi mi się, panie policjancie, żeby miał pan żonkę, która czeka na pana z rozstawionymi nogami.

- Morda w kubeł – uciął Honnet.

Ciemnowłosy mężczyzna o włoskim nazwisku zaśmiał się ochryple.

- Widzi pan, ja nie jestem aż tak niewyżyty, żebym miał zastępować swoje życie jakimiś wirtualnymi romansami.

Martin okrążył – już nieco znudzony tą rozmową – pokój i bez nerwów odparł:

- Co i tak nie zmienia faktu, że jesteś zwyczajnie skończony. Nie ma dowodów na to, że mówisz prawdę, więc masz pecha, ale oznacza to dokładnie to, że łżesz jak pies.

- A wy po prostu na starcie oceniacie tych, co aresztujecie i od razu spisujecie na straty, żebyśmy mogli tym samym nieco podreperować wasze nadszarpnięte ego – warknął, coraz bardziej zły. – Jak tam, panie policjancie, nie może pan złapać Butterfleye’a, co nie? – zadrwił.

Martin zacisnął szczęki. Starał się nie okazać żadnych emocji, choć słowa Razzari’ego trafiły w jego czuły punkt. W myślach oceniał aresztowanego. Nie wyglądało na to, by kłamał w tym momencie. Chyba naprawdę przejął się tym żałosnym Simem.

Miał rację – kiedyś to byli prawdziwi zbrodniarze, a teraz to jakieś kolorowe pajace.

- Masz jakąś propozycję, Razzari?

***

Znalazłszy błękitną różę i wymacawszy klamkę, dostała się na tył ogrodu pewnej willi na Lombard Street. Zeszła w dół, do piwnicy i nie wystukując już rytmu (zorientowała się, że była to zwykła ściema, pewnie dlatego, żeby pokazać nowej pewne zasady), weszła do środka. Starając się nie zwrócić na siebie zbędnej uwagi, natychmiast skierowała się w stronę schodów, prowadzących na górę, do długiego korytarza, na którego końcu znajdowały się drzwi mieszkania Butterfleye’a.

Drżącymi palcami odnalazła w kieszeni kluczyk i wsadziła go do dziurki. Zanim go przekręciła, zawahała się. Czuła, że nie powinna tego robić, ale z drugiej strony sam podarował jej klucz, przyzwalając tym samym na niezapowiedziane wizyty. A to mogła być jedyna okazja…

„Raz się żyje”.

Zamek cicho kliknął. Teraz mogła wejść do środka.

Pomieszczenie niewiele się zmieniło, ale mimo to przeszły ją dreszcze, gdy jej nieśmiałe kroki odbijały się cichym echem po ścianach. Czuła się jak intruz, ktoś wybitnie nieproszony; ktoś, którego cel nie spodobał by się właścicielowi mieszkania.

Jak złodziej.

Rozejrzała się dyskretnie po ciemnym korytarzu i weszła do niemal pustego salonu. Po cichu miała nadzieję, że Butterfleye gdzieś tu jest i potrzebuje po prostu chwili wytchnienia, ale najwyraźniej mówił prawdę o wyjeździe.

Myśl, że był gdzieś daleko stąd, wypełniał ją irracjonalną tęsknotą. Nie tylko emocjonalną. Wydawało jej się, że każda komórka jej ciała pragnie poczuć jego obecność.

Nerwowo podrapała się po przedramieniu.

Nieznacznie ośmielona jego absencją, skierowała się w stronę komody – jedynego poza czarną kanapą mebla. Jeśli ukrywał coś osobistego w tym mieszkaniu to najprawdopodobniej właśnie tam.

Nie wiedziała, czego szukała; czego mogłaby się spodziewać. W końcu był jedną wielką tajemnicą. Zagadką, którą miała zamiar rozwiązać, a czas jego nieobecności był doskonałą okazją. Sam przecież nic by nie wyjawił. Zabraniała tego zasada numer dwa. Na szczęście nie mówił nic o zdobywaniu informacji na własną rękę. Nie wątpiła, że sam robił podobne rzeczy. W przeciwnym razie nie zdobyłby jej numeru telefonu - bo niby jak? Musiał coś wykombinować; sama przecież mu go nie podała.

Zanim otworzyła szufladę, zerknęła kątem oka na korkową tablicę i zauważyła, że w centralnym miejscu przyczepił zdjęcie ich wspólnego graffiti.

Cień uśmiechu przeszedł przez jej twarz.

***

- Honnet! – zawołała niska blondynka. Policjant odwrócił się w jej stronę. – Mam wyniki grafologii.

- I…?

- Nic, czego byśmy nie mogli się domyśleć – odpowiedziała Gabrielle Frankin, wręczając mu świstek papieru. – Na pewno pisał to on sam: nacisk długopisu na kartkę był niewielki, zatem nie był to nikt, kogo zmuszono do pisania. Osoba pisząca charakteryzuje się przesadnymi ambicjami, na co wskazują długie „wysokie litery”. Silny charakter, który ma też w sobie wiele złości. To tak w skrócie.

- Dzięki, że nie muszę już czytać tych wypocin naukowców – uśmiechnął się Martin.

***

Ostrożnie, niemal z namaszczeniem dotknęła rączki szuflady. Odetchnęła głęboko i wysunęła skrytkę.

Zawartość nie usatysfakcjonowała jej. Trochę kabli, zapewne od laptopa, który gdzieś zniknął, dużo ołówków i pustych kartek. Znalazła także małą kolekcję prawdziwych motyli, podpisanych łacińskimi nazwami. Urzekło ją to, choć nie dawało jej to wielu informacji o obiekcie zainteresowań. Potrzebowała konkretów.

Niezadowolona zamknęła szufladę i ukucnęła przed drzwiczkami małej szafki w komodzie. Była przeświadczona, że ktoś o tak silnej samoświadomości musi mieć pewne przedmioty, które go definiują, pokazują, kim jest, determinują jego działania. Być może natknie się na zdjęcia z przeszłości? Mimo że był mordercą, był także artystą, zatem część jego duszy była wrażliwa. Kto wie, może to właśnie ukrywa – skłonności do sentymentalizmu?

Pociągnęła za uchwyty, jednak drzwiczki nie ustąpiły.

Jęknęła cicho.

Dopiero teraz zauważyła małe zameczki ozdobione staroświeckimi ornamentami.

„Czyżby zabrał kluczyk ze sobą? Cholera, nie może myśleć o wszystkim! Otworzę to, choćbym miała zawołać tu ślusarza”, uparła się.

Ponownie wysunęła szufladę i zapaliwszy uprzednio latarkę, wbudowaną w telefon, poszukiwała jakiegoś małego kluczyka. Niestety, bezskutecznie.

Rozejrzała się po ciemnym pokoju, kompletnie bez pomysłu. Naiwnie sprawdziła na stoliku, a nawet pod kanapą. Nic. Przeszukała także okolice okna, na którym zwykle siedział, ale minimalistyczne umeblowanie mieszkania uniemożliwiało jakiekolwiek kryjówki.

Pozostawały dwie opcje: albo naprawdę zabrał je ze sobą, nie dopuszczając nikogo do swoich tajemnic, albo cholernie dobrze go ukrył.

Znowu podeszła do komody, wystukując palcami losowy rytm na jej drewnianym blacie.

W geście rozpaczy zajrzała także pod nią. Szpara pomiędzy meblem a podłogą była niewielka i choć oświetlała sobie widok latarką, wciąż miała problemy z rozróżnieniem kurzu od jakiegoś bardziej konkretnego konturu.

Centymetr po centymetrze zbadała teren. Z każdą chwilą traciła nadzieję, a gdy wydawało się, że zabrał wszystkie tajemnice ze sobą i jej próby odgadnięcia zagadki ponownie skończyły się fiaskiem, zauważyła jakiś kształt. Znajdował się on bliżej ściany i z pewnością nie dosięgnęłaby go ręką, nawet gdyby mogła ją wsadzić pomiędzy szparę.

To nie stanowiło jednak aż tak ogromnego problemu. Podekscytowana, sięgnęła po torebkę, szukając czegoś możliwie najbardziej płaskiego i długiego. Linijka byłaby idealna, ale niestety, nie nosiła żadnych przyborów geometrycznych przy sobie, a długopisy mogłyby okazać się za krótkie.

Ostatecznie złożyła na pół cienką gazetkę, którą kupiła wieki temu, a mimo to bezsensownie wciąż nosiła ją w torebce.

Prawie położyła się na podłodze i włożyła gazetę w przestrzeń pomiędzy mebel a podłogę i ostrożnie przepychała przedmiot w swoją stronę.

Bingo.

Z tryumfem wyciągnęła mały kluczyk spod komody.

„Bardzo zmyślne, panie Butterfleye, ale nie do końca”.

Otworzyła drzwiczki.

Pierwsze, co rzuciło jej się w oczy, to obrazy. Było ich całkiem sporo, niektóre niedokończone, lecz mimo to nieprzeciętnie ładne. Rozpoznała też malunek, który jej pokazywał – pożar nad morzem. Oczywiście już szczegółowo dopracowany.

Ostrożnie przesunęła tubki farb, starając się zapamiętać, gdzie uprzednio były, aby później odłożyć je dokładnie na to samo miejsce. Pod nimi znalazła wycinki z gazet.

„Ciekawe, dlaczego nie są przypięte do tej tablicy…”

Wyciągnęła je i dokładnie przejrzała.

Były to artykuły sprzed niemal dwudziestu lat; wszystkie dotyczące masakry w pewnej szkole w Ohio, której miał dokonać osiemnastolatek, Leonard Morris. On sam nie przyznawał się do zbrodni, usilnie twierdząc, że został wrobiony.

Gazety pilnie śledziły drogę Morrisa, który przeszedł kompleksowe badanie psychiatryczne w kilku najwybitniejszych ośrodkach i w końcu, nie stwierdziwszy żadnych defektów psychicznych, stanął przed sądem.

Kontrowersyjny proces zakończony został uniewinnieniem oskarżonego, chociaż nagłówek gazety brzmiał: „Sprawca masakry uniewinniony”.

Dopiero wówczas Evelyn zwróciła uwagę na twarz nastolatka – czarne włosy nachodziły na intensywnie błękitne oczy, które patrzyły w obiektyw z uczuciem, którego Evelyn nie mogła jednoznacznie określić. Jednakże wzrok ten zaniepokoił ją i przyprawił o ciarki na karku.

Za drzwiami mieszkania usłyszała powolne kroki.

Nagle serce zaczęło jej mocno bić. „Wrócę zanim się obejrzysz, motylku”.

Przed oczami stanęły jej motyle oczy; prosta grafika, która miała przypominać wszystkim mieszkańcom San Francisco, że on czuwa; widzi i wie absolutnie wszystko.

Niewiele myśląc, upchnęła skrawki gazet do szafki, zamknęła drzwiczki i wstrzymała oddech.

Kroki zatrzymały się niedaleko. Tajemniczy ktoś najwyraźniej nasłuchiwał, a gdy chwilę później otworzył drzwi tuż obok mieszkania Butterfleye’a, Evelyn odetchnęła z ulgą.

Ponownie otworzyła szafkę, aby uporządkować jej zawartość. Robiła to jednak znacznie ciszej, pamiętając, że teraz ma sąsiada i bardzo możliwe, że ten słyszy każdy jej ruch.

Jak najciszej opuściła mieszanie Butterfleye’a, zapamiętując przy tym tożsamość Leonarda Morrisa.

***

- To nie jest on – powtórzyła po raz kolejny młodemu policjantowi, którego nazwiska nie zapamiętała. Był uprzejmy aż nadto – w końcu żonie burmistrza należał się szacunek – jednak był wyjątkowo sceptyczny odnośnie jej zeznań.

Gdy tylko zobaczyła materiał, który telewizja publiczna transmitowała podczas wiadomości, ogromnie się zdenerwowała. Najpierw przestraszyła się, bo przecież to ona mogła być na miejscu tej kobiety, ale po pierwszym szoku zaczęły docierać do niej szczegóły, elementy, które jak puzzle, zaczęły układać się w sensowną myśl. Nic tam nie pasowało. Skoro nie założył maski podczas spotkania z nią, dlaczego miałby to robić do jakiegoś marnego filmiku? Był to jakiś – równie przerażający – psychopata, który najwyraźniej odnalazł „idola”. Lecz nie tylko dlatego się zdenerwowała. Była wściekła, że media puściły to publicznie, siejąc jeszcze większą panikę, co z pewnością odbije się na jej rodzinie, w dodatku twierdząc, że to prawdziwy Butterfleye. Co z tego, że postawił im ultimatum? Może najpierw trzeba było skontaktować się z policją, władzami wyższymi, a nie działać na własną rękę…?!

Nie mogła tego przemilczeć. Od razu skierowała swoje kroki na policję.

- Jest pani pewna? – spytał ktoś za jej plecami.

Odwróciwszy się, Anabelle zobaczyła mężczyznę starszego od poprzedniego policjanta,  najprawdopodobniej po czterdziestce.

- Martin Honnet – przedstawił się, wyciągając rękę, którą uścisnęła.

- Tak. Widziałam go – dodała gniewnie.

- Wiemy. Jednak musi pani zrozumieć, że mamy prawo mieć wątpliwości. To spotkanie z pewnością było dla pani ogromnym stresem, być może niektóre szczegóły są po prostu wytworem pani wyobraźni.

- Nie zwariowałam! Jestem cholernie pewna, że to nie on, tak samo jak jestem pewna, że teraz pan przede mną stoi!

- Proszę się uspokoić. Kolega na pewno spisał już pani zeznania i zostaną one wzięte pod uwagę oraz włączone do śledztwa.

Kobieta założyła marynarkę i zarzuciła torebkę na ramię, szykując się do wyjścia. Lecz zanim opuściła posterunek, dodała:

- Nie rozumiem. Jestem prawdopodobnie jedyną osobą, która widziała Butterfleye’a na własne oczy, a wy jeszcze wątpicie w moje słowa.

Trzaskając drzwiami, wyszła z budynku.

***

- Evelyn – zatrzymał ją głos Kurta, który po chwili pojawił się tuż przed nią, mierząc ją zainteresowanym spojrzeniem.

- Och, cześć Kurt – odpowiedziała z nutą niechęci. Domyślała się, co zaraz powie. Znowu ton zdziwienia i osobiste pytanie.

- Co cię tu sprowadza? Butterfleye’a nie ma.

Małe zaskoczenie.

- Potrzeba odpoczęcia od ludzi.

Było to prawdą. Miała dość tych zdziwionych spojrzeń, pytań o randki, chłopaków czy zmianę pracy. Niemal za każdym razem dostawała palpitacji serca z obawy, że być może ktoś domyśla się pierwotnej przyczyny.

- O, a to nowość. Chyba jesteś raczej towarzyską osobą – zauważył.

- Tak, ale dzisiaj każdy mi się pyta, czy przypadkiem nie szykuję jakiegoś ślubu czy coś w tym rodzaju.

- No tak, zmiana jest dość wyraźna – stwierdził, mierząc ją od stóp do głów.

- Ty też…?

- Nic nie mówię.

***

Mężczyzna, za zgodą władz, skontaktował się z osobą, od której miał usłyszeć o Donie Lotario. Pod pretekstem kontaktu z nim, w celu omówienia spraw dotyczących Butterfleye’a, uzyskali adres serwera, czynnego tylko przez godzinę dziennie.

Martin nie mógł otrząsnąć się z szoku. Ktoś naprawdę przyjął pseudonim Sima. Nie wiedział, czy ma się śmiać czy też płakać. 

„Kiedyś to byli prawdziwi gangsterzy, teraz to jakieś pajace”.

W godzinach późnowieczornych czatowali na Dona. W końcu strona aktywowała się. Był to zwyczajny czat, do którego hasłem było: Dziwnowo.

Xyz123: Don? Mam info o B - napisali policjanci.

Jednak odpowiedź długo nie nadchodziła.

LotarioDon: Nie. Nie macie.

Strona wyłączyła się, a wkrótce potem na policyjnym monitorze wyświetlił się komunikat o poważnym błędzie.

- Co się dzieje? – spytał Honnet,  nie do końca nadążając za tym, co się dzieje.

- Wygląda na to, że koleś się skapnął… - powiedział z niedowierzaniem technik policyjny.

- Chcesz powiedzieć, że spieprzyłeś? – spytał złowrogo Martin. -  Zjebałeś prawdopodobnie jedyną szansę na zdobycie jakichkolwiek informacji o Butterfleye’u!

Czasami cholernie trudno jest być gliną.

--------------------------

 Tumtururum. Zmieniłam szablon ponownie, bo widzę, że suwak Wam nie leży, w przeciwieństwie do mnie. Ale co tam, ten "filmowy" też chyba jakoś zły nie jest, no nie? Mam nadzieję, że widać całość razem z sylwetką Butterfleye'a :D Ale nie sugerujcie się osobą, która pierwotnie jest na tym zdjęciu (jeśli rozpoznacie; oryginał jest oczywiście podany w napisach końcowych), szukałam po prostu ujęcia siedzącego faceta od tyłu, co wbrew pozorom wcale nie było łatwe do odnalezienia. 

Małe pytanie skoro już jesteśmy przy szablonie. Po zmianach w htmlu nie mogę zmieniać koloru czcionek ani tła itp, kiedyś tak nie było... Ktoś ma jakiś pomysł, czym by mogło to być spowodowane? Cholernie wkurzające jest ustawianie wszystkiego trochę na czuja, choć z pomocą programu graficznego, przed wstawieniem tła, o które mi chodzi ;/
No i przepraszam, że na laptopach nie wygląda to tak jak powinno. Nie potrafię tego dostosować, no; mimo że szukałam magicznych kodów, które jednak nie działają. I nie ukrywam, że to także mnie irytuje.
Uznałam, że dwutygodniowy odstęp czasowy jest idealny i powinnam się wyrabiać.