Rozdział 13

'Cause you're losing your mind
and you're sleeping with wide open eyes
Where is the edge of your darkest emotions?
Why does it all survive
Where is the light of your deepest devotion?
Within Temptation - Where is the edge

Matilda pewnie kroczyła przez długi, jasny korytarz z wysoko uniesioną głową. Wiedziała, że na zewnątrz trzeba sprawiać wrażenie zimnej suki. Inaczej – zwłaszcza w tej branży – zjedliby ją żywcem. Na końcu, w ogromnym pomieszczeniu pełnym manekinów, szkiców i materiałów rozlegały się histeryczne krzyki.

- Nie! Nie! Nie! Na Boga, nie! Eleonoro, doprawdy! Jakżeś to zszyła? To ma być lekki, elegancki i subtelny koronkowy wzór, w którym kobieta ma wyglądać jak nowoczesny anioł, jak nimfa na wodzie, A NIE JAK CZAROWNICA NA MIOTLE! Boże, widzisz i nie grzmisz… Niebiosa, pomóżcie! Pomocy , zaraz zemdleję!

- Wszystko w porządku? – spytała Matilda, lekko pukając w framugę.

- Matilda, mia cara*, dobrze, że jesteś! – zawołał rozhisteryzowany mężczyzna o szaroniebieskich krótkich włosach, ubrany w różową koszulę i obcisłe spodnie. Oparł się o ramię kobiety, a był niższy od niej – nawet gdy nie miała na sobie butów na wysokim obcasie. – Wyprowadź mnie z tego pomieszczenia, gdzie tylko ja jestem geniuszem mody, bo jak widać inni nie mają za grosz wyobraźni i poczucia smaku… - Szatynka posłała przepraszające spojrzenie krawcowym i wyprowadziła roztrzęsionego Marka z pomieszczenia. - Wiesz, Matildo? – spytał ciszej, gdy znaleźli się na pozornie pustym korytarzu. Jednak ze swoich gabinetów (wcale nie dyskretnie) wyglądali zaciekawieni gapie. – Czasami wątpię w istnienie Boga – wyszeptał z charakterystycznym dla niego dramatyzmem.

- Może napijemy się gorącej czekolady, co ty na to, Marco?

Nie istniało wiele sposobów, aby udobruchać Marka, jednak czekolada była czymś, czego nigdy by nie odmówił. Nie uznawał kawy, uważając ją za niezdrową, a herbata, według niego, była zbyt mało wyrazista. Czekoladę natomiast nazywał „napojem bogów”, „ambrozją” czy  „ukojeniem duszy”.

- Ooo, tak, to chyba jedyne, co może uspokoić moją znękaną duszę…

Podała mu kubek z gorącą czekoladą i odczekała, aż nieco się uspokoi. Wszyscy wiedzieli, że do złego Marka lepiej nie podchodzić. Najlepiej schować się gdzieś w kącie i przeczekać wybuch agresji.

- Więc co się stało?

- Matilda, ty nie wiesz, jak ja w takich chwilach cierpię… Eleanora nie potrafi wykonać tego koronkowego wzoru, który miał być hitem numeru, wcześniej Bernadette przedstawiła mi jakąś okropną charakteryzację do tej cudownej sukienki, którą zaprojektowałem… – Teatralnym gestem przyłożył dłoń do czoła. Po chwili odłożył kubek i załamał ręce. – To chyba prawda, że geniuszy nikt nie rozumie…

- Wydawało mi się, że rozumiemy się całkiem dobrze – zauważyła z uśmiechem nad filiżanką kawy.

- Tak, tak, tak, a to dlatego, że nasze aury są podobne. Wytwarzamy podobne fale energii, wiesz? Gdy tylko tu przyszłaś, poczułem to!

Matilda uśmiechnęła się pod nosem.

„Jasne…”

Dobrze pamiętała pierwsze spotkanie z Marciem. Nie był to jego dobry dzień, bardzo prawdopodobne, że miał akurat ostrą migrenę.

- A to kto?  - spytał ostro niski mężczyzna o dziwnym kolorze włosów, mierząc Matildę od stóp do głów takim spojrzeniem, że aż zrobiło jej się głupio, że w ogóle odważyła się pokazać w tym miejscu.

- Nasz nowy pracownik, Marco. Przedstawiam ci Matildę Verriar. Proszę, bądź dla niej miły – odparł Josh Gustav, szef branży. – Matildo, to jest Marco, nasz projektant.

Mężczyzna nic nie odpowiedział, tylko ponownie zlustrował dziewczynę surowym wzrokiem, zaciskając usta w geście dezaprobaty.

- Nasz nowy pracownik, tak? Buty modne w zeszłym sezonie, wypłowiała spódnica i zaniedbane paznokcie… Dobrze, że chociaż buzia ładna.

I odszedł, tak po prostu, zostawiając Matildę z zaciśniętymi zębami.

Tak, na pewno za pierwszym razem odczuł te „pozytywne wibracje”.

Wtedy światło w całym budynku zgasło.

- Egipskie ciemności! – zawołał Marco z przerażeniem. – Gucci, geniuszu, wiedz, że to twoje nazwisko wymówiłem tuż przed śmiercią!

- Nikt nie umrze, Marco, to zapewne chwilowe. Pewnie burza nadchodzi.

Bardzo lubiła Marka, ale w „chwilach słabości”, jak to wszyscy eufemicznie nazywali, potrafił być ogromnie irytujący.

- Masz rację, powinienem zachować spokój.

Matilda mogłaby przysiąc, że w tym momencie projektant rozłożył ręce jakby medytował. Usłyszała jak mężczyzna głęboko wdycha powietrze.

Po chwili firma odzyskała prąd. Nikt nie zginął. Wszyscy wrócili do pracy, jak gdyby nigdy nic. Jednak nie wszystko było w porządku.

- Widziałaś szefa? – spytał przechodzący w pośpiechu Antoni, grafik.

- Nie, dziś chyba ma wolne. Coś się stało?

- Komputery padły. To znaczy nie dosłownie, ale są… wyczyszczone. Nie mamy żadnych zdjęć, wszystkie materiały do następnego numeru jakby przepadły. Ale nie mogły przepaść przez chwilowy brak prądu, prawda? Nie wszystkie.

- To może zamiast szukać szefa, znajdź naszego informatyka? – odgryzła się, czując narastającą złość.

- Co za okropny dzień! – jęknął Marco.

- Ale… Zwolniliśmy ostatniego gdy… - urwał, spoglądając na rozżalonego projektanta.

Matilda zacisnęła usta. Ostatniego informatyka zwolniono na usilną prośbę Marka, któremu ten zalazł mocno za skórę. Nie mogła opowiadać się za żadną stron, bo żadna nie była bez winy. Gustav miał dwa wyjścia: zwolnić informatyka lub zwolnić Marka, który był bardzo dobrym projektantem. Wybór był oczywisty.

- W takim razie musimy znaleźć nowego. Rusz dupę i mi pomóż.  – Przeprosiła mężczyznę i żwawym krokiem zabrała się do pracy.

*** 

Wieczorem Evelyn usiadła na kanapie, otwierając laptopa. Spacer z Damianem podniósł ją na duchu. Pełna determinacji i siły walki przeszukała strony farmaceutyczne, szukając jak najbardziej skutecznego leku na bóle głowy. Musi się ich pozbyć, bo inaczej przestanie być atrakcyjna dla Butterfleye’a. On nie lubi słabeuszy. A jeśli Kurt nie chce jej pomóc, to ona zrobi to sama – legalnie.

Jeszcze nie czas, aby to zakończyć.

„Dlaczego zgodziłam się na współpracę z nim? Bo mnie interesował, pociągał, był tajemniczy i szarmancki. Nadal jest, ale wkurza się, gdy widzi moje niezdecydowanie. A ja jeszcze nie odkryłam jego tajemnic, nadal wiem o nim tyle, co na początku. No dobra, może trochę więcej. Wiem, że jest niespełnionym artystą i wielkim narcyzem. Ale to wszystko mogłabym wywnioskować z tego, co robi. Chcę czegoś więcej. Czegoś, co będę wiedzieć tylko ja. Dlatego muszę się wziąć w garść, do cholery”.

Zrobiła listę leków dostępnych bez recepty, wydarła kartkę z notatnika i udała się do apteki.

***

- Nie wie pani, jak tu się dostał? Nie słyszała pani nic, żadnego szmeru, krzyku…?

- Nie. Nic nie słyszałam, nic nie widziałam. Dajcie mi już spokój!

Policja przybyła wyjątkowo szybko. W końcu było to wezwanie od samego burmistrza. Zaskoczyło ich to, co zobaczyli w apartamencie Ferrellów. Z trudem przebili się przez tłum reporterów, który niewiadomo skąd wiedział o wypadku i przybył na miejsce zdarzenia niczym drapieżnik, który wyczuł świeżą krew. Tam, zarówno w ogrodzie jak i korytarzu na parterze oraz przy piwnicy, znaleźli martwe ciała ochroniarzy, którzy nie mieli szans wykonać swojego zadania poprawnie.

Martin Honnet pomyślał, że dawno nie widział tylu trupów w jednym miejscu.

San Francisco było spokojnym miastem, w którym przestępstwa popełniane były wyjątkowo rzadko. Nie mówiąc już o morderstwach. Co prawda miało najwyższy procent samobójców w kraju, ale – jak to mawiał policjant – samobójca fizycznej krzywdy innym nie wyrządza. Honnet uważał ich za niezrównoważonych psychicznie; kiedyś miał okazję widzieć stronę internetową, w której porównywano most Golden Gate do sąsiadującego Bay Bridge. Ponoć ten drugi nie był godzien ostatniego skoku. Bardzo dobrze pamiętał określenie „haniebne zakończenie życia”. Czytał też bloga samobójczyni, która rzuciła się z Golden Gate. Uważała, że to takie cudowne, skończyć w ten sposób. Był naprawdę zachwycona swoim planem, sądziła, że to jedyne, co ją dobrego spotka w życiu.**

Nigdy więcej nie wszedł na żadnego bloga.

Podczas gdy Ray próbował porozmawiać ze zszokowaną Anabelle Farrell, on przesłuchał jej męża, który nie ukrywał złości.

- Skąd pan wiedział, że coś jest nie tak? – Wiedział, że to idiotyczne pytanie. Doskonale zdawał sobie sprawę, że policjanci często takie zadają. Nie lubił tego robić, ale taki był obowiązek. Ponadto proste pytania często dawały dość jasny obraz na poszkodowanych. Albo na sprawców, którymi później się okazywali.

- Jak to skąd? – Standardowa reakcja, panie burmistrzu. – Gdyby pan wszedł do swojego domu i przed drzwiami zauważył trupa, też by pan poczuł! A potem… Potem zauważyłem to. – Wskazał na motyla, namalowanego krwią jednego z nieboszczyków na morelowej ścianie. – Jak to możliwe, że jeden człowiek poradził sobie z tyloma ludźmi? – spytał cicho Derrick.

Martin nie odpowiedział. Nie chciał oceniać, ale jego zdaniem ochrona pana burmistrza kpiła sobie z ewentualnego ataku i nie przestrzegała nawet w minimalnym stopniu zasad bezpieczeństwa. Każdy z nich stał sam po każdej stronie domu. W razie czego mieli dać znać przez ich walkie talkie, że coś nie gra. Z tym, że nawet nie zauważyli, kiedy podfrunął do nich Motyl.

- Więc dlaczego od razu nie zadzwonił pan do nas? Zanim wszedł pan na górę?

- A ma pan żonę?

Policjant posłał mu mordercze spojrzenie. „Nie wydaje mi się, żeby to była pańska sprawa”.

- Nie.

- Gdyby pan miał, to pierwsze co by pan zrobił w takiej sytuacji, to sprawdził czy jest w domu i czy żyje, a dopiero potem zadzwoniłby pan po pomoc – wycedził blondyn.

„Myślisz, że nie wiem?”

- Dziękuję – uciął i skierował się na górę, do miejsca, gdzie Butterfleye spotkał się z burmistrzową.

- Zero śladów, a z nią raczej się nie dogadamy. Nic jej nie zrobił, mówi, że przyszedł porozmawiać, ale to dziwne, nie sądzisz? – powiedział Ray, przyciszonym głosem, aby nikt ich nie usłyszał.

- Zdaje sobie sprawę z konsekwencji jakie wiążą się z utrudnianiem śledztwa?

- Tak.

- Więc musimy założyć, że mówi prawdę. To zresztą nie byłaby pierwsza dziwna rzecz związana z Butterfleye’em. Nic tu po nas. Tu nic nie ma – powiedział zrezygnowany.

Kolejna bramka dla ciebie, Butterfleye, skurwielu.

***

Martin leżał w łóżku z szeroko otwartymi oczami. Zegar w drugim pokoju wybił trzecią w nocy. Ani drgnął. Odliczył beznamiętnie uderzenia i dalej wsłuchiwał się w odgłosy nocy.

Czy ten szmer to zakradający się Butterfleye?

Czy ten samochód, którego światła oślepiły chwilowo jego oczy, wiezie przestępcę?

Czy jego oddech nie jest za głośny?

Czy te kroki za oknem nie należą do mordercy?

Dlaczego jego serce przyspieszyło, gdy usłyszał, że ktoś woła taksówkę? Dlaczego ten ktoś tak krzyczał? Może widział coś podejrzanego? Może powinien teraz ubrać się, dogonić delikwenta i go przesłuchać?

„Gdzie się podział twój rozum, Honnet? Ja pierdolę, popadasz w paranoję. Dobrze wiesz, że tego ten gnojek chce. To go tylko ucieszy. Więc zaśnij. Po prostu zaśnij i pozwól sobie odpocząć!”

***

Anabelle także nie mogła zasnąć. Wpatrywała się tępo w sufit, błądząc myślami wokoło wydarzeń minionego dnia. Cieszyła się, że ta data nigdy się już nie powtórzy. Były chwile, które chciała, aby trwały wiecznie, aby jeszcze raz się zdarzyły. Jednak gdy pomyślała, że te wszystkie momenty miały sprowadzać ją do starcia z Butterfleye’em – pragnienia te pryskały.

Miała mieszane uczucia. Nie chciał jej skrzywdzić, co było dla niej niewytłumaczalne i nie chciała zgłębiać się w ten temat. Czuła do siebie obrzydzenie, bo za każdym razem, gdy myślała o tym wydarzeniu, czyli przez ostatnie dwanaście godzin – bez przerwy, przypominała sobie ten pocałunek. Z jej strony nie było w nim żadnych emocji (może poza strachem i bezkresnym zdziwieniem), ale on… Był dziwny. Jakby widział w niej zupełnie inną osobę, a nie ją. Jakby mylił ją z kimś innym. Problem stanowił fakt, że wyglądał na święcie przekonanego, że to ona jest osobą, której w jakiś sposób pragnie. 

Jak daleko był w stanie dojść, ile granic przekroczyć, aby dostać się do niej? Gdzie była jego krawędź, której nie przeskoczy i w końcu odpuści?

„Nie przerywaj tej chwili, skarbie.”

Jego szept rozlegał się w jej głowie, prześlizgując się z jednego tunelu jej umysłu do drugiego. Nie sposób było się od niego uwolnić.

Gwałtownie usiadła na łóżku i ostrożnie, aby nie obudzić Derricka, wyślizgnęła się z sypialni i weszła do pokoju dziennego, w którym nastąpiło spotkanie. Poczuła dreszcze. W nocy pokój ten wyglądał jeszcze bardziej upiornie, chociaż wiedziała, że to tylko sprawka jej zmysłów i świadomości, co tu się stało.

Otworzyła ostrożnie drzwi balkonowe i dotknęła bosymi stopami zimnej kamiennej posadzki.

San Francisco było położone na wielu wzniesieniach. Chodzą głosy, że bogatsi mieszkają wyżej. Ferrellowie mieszkali całkiem wysoko. Anabelle mogła podziwiać stąd niemal całe miasto, ginące we mgle.

- Nie będę twoją Królewną Śnieżką, choćbyś miał ich wszystkich pozabijać – wyszeptała, patrząc gniewnie na pojedyncze światła w niektórych mieszkaniach.

***

Butterfleye lubił siedzieć na dachu i podziwiać nocne krajobrazy. Jeszcze bardziej lubił myśleć o tym, co zrobił. Wizytę u Anabelle Ferrell wspominał wyjątkowo miło. Pomijając paru nieudolnych ochroniarzy, których musiał zarżnąć, co po prostu nie wypadało w domu takiej damy… Niestety, na to nie mógł nic poradzić. Nie miał wyjścia.

Wbrew pozorom, wcale nie lubił zabijać. Lubił zwracać na siebie uwagę, o tak. Zabijanie było tylko skutkiem ubocznym.

Mężczyzna westchnął. Spontaniczna wizyta wywołała wiele szumu, co go cieszyło. Ale mimo to nie czuł euforii. Nie czuł nawet radości. Z głębi jego duszy wybijał się smutek, bo choć Anabelle spełniała niemal wszystkie kryteria, to nie była do końca osobą, którą miała być. Ona się go bała, a  to zdecydowany minus. Przecież wysyłał jej listy. Nie były wcale straszne. Nie powinna się bać…

----------------------------------

*  - wł. moja droga. Marco, choć Włochem nie jest, bardzo lubi myśleć, że jest inaczej.

** - informacje prawdziwe. W San Francisco rzeczywiście jest najwięcej samobójców w USA i to właśnie ze względu na te kuszące mosty. I tak, to prawda, że porównywano te mosty; czytałam, że skok z Golden Gate jest „romantyczny” i warto umrzeć w ten sposób, a Bay Bridge to zniewaga dla samobójcy. Prawdą jest też to, że dużo ludzi skaczących z GG ma swoje blogi. To znaczy miało. Tak przynajmniej czytałam. 

Cóż, na czarną godzinę może warto pamiętać xD

Nie lubię "przejściowych" rozdziałów.