Rozdział 14

I don't want to be like you
It seems like you outrun me every time
I want to be you
Why can't I erase you from my mind 

Delain - Invidia

Wysypała na rękę dwie białe tabletki i choć na opakowaniu zalecana dzienna dawka to „trzy tabletki co trzy godziny”, wzięła je na raz. Potrzebowała szybkiego efektu. I bynajmniej nie robiła tego dla siebie.

Niedługo potem poczuła się lżej. Jakby ktoś ściągnął z niej ten ciężar, który niedawno znajdował się w jej głowie. Wydawało się także, że odzyskała jasność widzenia, a jej położenie już nie wydawało się tak beznadziejne. Bez bólu w skroniach mogła na trzeźwo przemyśleć niektóre sprawy.

Doszła do wniosku, że w porę znalazła pomoc dla swoich bólów. Jeszcze chwila, a mogłaby niechcący się wydać. Już teraz pewnie Damian podejrzliwie na nią patrzył. Niewiele brakowało, a zaczęłaby wyznawać mu, jakim jest cudownym przyjacielem, a tak robią samobójcy – nagłe wyznania, wypowiedziane niby od niechcenia, ale z bólem w oczach.

Wzdrygnęła się na myśl, że inni mogliby o niej myśleć w takich kategoriach.

Włączyła poranne wiadomości i zaczęła szykować sobie śniadanie.

Wczoraj policja odpowiedziała na alarm podniesiony przez Anabelle Farrell w jej mieszkaniu. Znaleziono tam pięciu martwych pracowników ochrony, jednak pani burmistrz nic się nie stało. Według źródeł Butterfleye był w mieszkaniu Ferrellów. Niestety, państwo Ferrell odmawiają komentarza.

Evelyn zerknęła na ekran telewizora, na którym przedstawiona była obecnie rezydencja państwa Ferrellów. Później pokazany został policjant, przedzierający się przez tłum reporterów. Nie odpowiedział na żadne z zadanych pytań.

Kobieta zaczesała włosy do tyłu i z przymrużonymi powiekami wpatrywała się w ujęcia Anabelle. Dotychczas uprzejmie uśmiechnięta blondynka, teraz wyglądała na złą i smutną jednocześnie. Evelyn nie mogła zaprzeczyć informacjom podanym przez media. Nawet bez tego czuła, że są prawdą.

Tylko dlaczego Butterfleye miałby odwiedzać władze, skoro tak z nich kpił?

Przypomniała sobie tablicę korkową, która w znacznej części przepełniona była jej zdjęciami.

 – Podoba ci się?

- Tak.

„Tylko co w niej jest takiego, co cię pociąga, Butterfleye? Przecież nie wyróżnia się raczej niczym szczególnym. No, może poza sumą pieniędzy na koncie.”

Przyjrzała się dokładnie postaci Anabelle. Nienaganna figura, elegancki, schludny ubiór… Evelyn nie mogła powiedzieć, że w jakimkolwiek stopniu jej zazdrościła. Dla niej była po prostu kolejną dobrze zrobioną panią z telewizji. Kolejną śliczną buzią w świecie ładnych, przekłamanych twarzy.

„To trochę hipokryzja z jego strony”, pomyślała. „Krytykuje niemal wszystko i wszystkich, którzy mają związek z mediami, a gdy przychodzi co do czego, jego największą miłością okazuje się dokładnie ktoś taki, na kim wiesza psy”.

I choć wcale nie spodobało jej się to, co pomyślała, ani to, co widziała, bo nie miała zamiaru niczego zmieniać, to podeszła do lustra i – w pewnym stopniu niezależnie od siebie – spojrzała na siebie krytycznie.

 Lubiła to, jak wyglądała. Nie były to ubrania z najdroższych sklepów, często też nie były najnowszym krzykiem mody, ale czuła się w nich swobodnie i była w nich sobą. Jeśli chodzi o makijaż – zwykle ograniczała się do niezbędnego minimum, nie licząc tak zwanych „specjalnych okazji”.

„Może pora coś zmienić?”, zadała sobie pytanie, przyglądając się własnemu odbiciu. „Jakby na to nie patrzeć, niewiele się w tobie zmieniło od czasów liceum. To trochę… Nudne? Kiedyś dużo eksperymentowałaś ze sobą, a teraz? Ciągle to samo.”

Pomyślała o Butterfleye’u. O jego schludnych, prostych, ale gustownych czarnych marynarkach, koszulach bez skazy i spodniach, które nie krępowały jego ruchów, będąc zarazem eleganckimi.

A ona? Nieco sprane już dżinsy, które, choć leżały na niej niemal doskonale, były zwyczajne. Do tego nosiła normalne koszulki, najlepiej z ciekawym nadrukiem. Jakim cudem ktoś taki jak Butterfleye w ogóle zwrócił na nią uwagę? Zewnętrznie nie wyróżniała się ani trochę z tłumu.

Zerknęła na telewizor, przypominając sobie Anabelle Ferrell, która najczęściej występowała w dopasowanych do figury sukienkach, garsonkach i tym podobnych.

„Chyba będę potrzebowała pomocy Matildy…”, pomyślała.

***

Rebecca spoglądała z drugiego stanowiska w kasie, które znajdowało się w przeciwległym kącie pomieszczenia na Evelyn Verriar. Nie ukrywała zazdrości ani też żadnych negatywnych uczuć, które do niej żywiła. Po prostu nie potrafiła. Zresztą – nie lubiła udawać.

Znała ją od czasów liceum. I odtąd szczerze jej nie znosiła. Zawsze miała łatwiej od niej. Dzięki starszej siostrze z łatwością wkupiła się w szkolną elitę, bo miała znajomości w wyższych klasach. O dziwo, kolegom wcale nie przeszkadzał jej wiek. Ona była rok starsza od Evelyn i o tyle samo młodsza od Damiana, który był rówieśnikiem Matildy oraz jej kolegą z klasy. Starała się. Była cheerleaderką, udzielała się w szkole, podczas gdy ona zawsze przychodziła na gotowe, kroczyła przetartymi szlakami. To strasznie ją wkurzało. Ta dziewczyna wszystko zawdzięczała innym.

Nie miała żalu do Matildy, nie. Nawet ją lubiła, chociaż nigdy nie nawiązały bliższych kontaktów. W przeciwieństwie do młodszej siostry, Matilda była raczej outsiderką, nie ekscytowała się wszystkim dookoła i nie robiła wokół siebie tyle szumu. Wiadomo, czasami chodziły o niej różne plotki, ale starsza Verriar je bagatelizowała. Rebecca nie mogła jej nic zarzucić. Nawet tego, że tak pomagała rodzeństwu.

Była jedynaczką, więc rozumiała, że rodzina chce jak najlepiej. Ale poza tym bliskim kręgiem zawsze walczyła o swoje. Dlatego bolało ją, że co niektórym wszystko szło tak łatwo, podczas gdy inni musieli nieźle się napocić, aby cokolwiek osiągnąć.

Tej zależności nie potrafiła zrozumieć.

***

Gdy skończyła pracę, włączyła telefon. Ostatnio wolała mieć wyłączoną komórkę w obawie, że będzie ją za bardzo ciągnęło, aby ciągle mieć ją na widoku, co będzie ją rozpraszało. Co więcej: gdyby dostała nową wiadomość, trudno byłoby skupić jej się na codziennych obowiązkach. To wszystko mogłoby wzbudzić różne podejrzenia, których wolała uniknąć.

Masz 1 nową wiadomość.

Właśnie to miała na myśli. Niezwłocznie przeczytała smsa.

I can feel it coming in the air tonight…* Przyjdź pod wieczór i przygotuj się na bezsenną noc, motylku.

B.

Uśmiechnęła się szeroko, jakby dostała wiadomość, na którą bardzo długo czekała. Nie wiedziała, o co może mu chodzić, ale to nie miało znaczenia. Miała jego. I zapowiedź bezsennej nocy.

***

 Drzwi z naklejką motyla prawie nigdy nie były zamknięte. Zawsze łatwo odstępowały pod niewielkim naciskiem. Witały ją z szeroko otwartymi ramionami, serdecznie zapraszając do środka.

Tym razem nie było inaczej. Bez problemu weszła do pomieszczenia, w którym nie czuła się najlepiej. Gołe ściany, skąpe umeblowanie. Ktoś taki jak Butterfleye mógłby przecież przyozdobić nagi mur własnymi pracami. Jednak nie zrobił tego, jakby bał się uzewnętrznić jakikolwiek element swojej duszy.

Siedział jak zwykle na parapecie, spoglądając gdzieś w dal. Światła były zgaszone. Najwyraźniej lubił ciemności. Ponoć to one skrywają największe tajemnice.

Evelyn zapaliła lampę. Niestety, główna enigma wcale nie została przez to odsłonięta. O ironio.

Powitał ją uprzejmym uśmiechem. Gestem wskazał jej miejsce na kanapie. Po chwili usiadł obok i przybliżył się do niej. Odrzucił włosy, które łaskotały jej ramiona, na plecy i szepnął jej na ucho:

- Boisz się mnie?

- Nie – odparła twardo, nieco zdziwiona tym pytaniem. Przymknęła powieki, aby skupić się na innych zmysłach. Zapachu i dotyku.

To dziwne, że był tak blisko, a wciąż – paradoksalnie – daleki i nieosiągalny.

Czuła się znacznie lepiej, nie odczuwała strachu i zdecydowanie trudniej było ją wytrącić z równowagi. Co prawda w jego towarzystwie wciąż towarzyszył jej przyjemny dreszczyk emocji, ale nie było to w żadnym stopniu oznaką strachu. W pewnym sensie powróciła ta Evelyn sprzed miesiąca.
Jej ręka bezwiednie podniosła się na wysokość jego torsu.

Zuch dziewczynka.

- Boisz się tego, co mogę ci zrobić?

- Nic mi nie zrobisz. Obiecałeś – dodała po chwili. – I wiem, że dotrzymasz słowa.

Tak, była tego pewna. Gdyby coś jej zrobił, naraziłby się. A ona w takim wypadku nie wahałaby się sprzedać go policji.

Butterfleye uśmiechnął się.

- Ta odpowiedź bardzo mnie cieszy - odpowiedział, odchylając się na oparcie kanapy. - A czy boisz się wyjść ze mną na miasto aby trochę… złamać prawo? Nie martw się, nikogo nie skrzywdzimy. Tym razem damy po prostu o sobie znać.

Evelyn nie miała pojęcia, co to mogło znaczyć, ale zgodziła się. Wreszcie będzie gdzieś z nim poza czterema ścianami pokoju na Lombard Street. To zawsze miła odmiana. Nie chciała narzekać, ale spotkania w tak skąpo umeblowanym pokoju, który momentami sprawiał wrażenie nieco bezosobowego (co w ogóle nie pasowało do Butterfleye’a), chwilami ją męczyły. Uwielbiała jego towarzystwo, nie cierpiała jednak tego pomieszczenia.

- Dzisiaj stworzymy coś niezwykłego. Razem.

Wręczył jej kartkę ze szkicem przedstawiającym komiksowego motyla z „pawimi oczami” na tle panoramy San Francisco – Evelyn rozpoznała charakterystyczny most oraz tramwaj. Ponadto prowizoryczna mgła okryła pewną część rysunku. Widniał tam też duży napis: „Butterfleye was obserwuje”.

Kobieta spojrzała na niego pytająco.

- Widzisz, naprzeciwko siedziby telewizji jest bardzo fajne miejsce, idealne na graffiti. Niestety, wymarzyłem sobie dość duży obraz, jak możesz zobaczyć. Proszę cię o pomoc – wyjaśnił.

- Nigdy nie robiłam graffiti. Nawet nie potrafię rysować!

- Ja też nie robiłem. I nie bądź taka skromna, widziałem twoje bazgroły w notesie. Niektóre są bardzo interesujące. Sztuka wysokich lotów to nie jest, ale… Damy radę. Będzie zabawnie.

Evelyn otworzyła szerzej oczy. Jak… Kiedy widział te bazgroły, które były bardziej wynikiem nudy niż prawdziwym zamiłowaniem do sztuki? To znaczy… To był wspólny notes, który zawsze leżał pod ladą. Prawie wszyscy tam coś rysowali. To była taka prywatna mini kronika pracowników Barnes & Noble. Ale nie przypuszczała, że mógłby to widzieć Butterfleye! Poczuła wstyd. Jak to wszystko ma się do niego? On: doskonały niemal pod każdym względem. Zdolny, inteligentny, charyzmatyczny i - nie miała co do tego wątpliwości - na swój sposób przystojny. Gdyby tylko mogła się o tym przekonać  i sprawić, aby motyli makijaż na chwilę zniknął…

Mężczyzna wręczył jej maskę, którą używa się podczas malowania graffiti, aby opary farby nie wyrządziły szkody zdrowiu. Założyli bluzy z dużymi kapturami, które zasłoniły ich twarze i z torbą pełną puszek z farbami oraz małą drabiną pod pachą ruszyli w miasto.

Okazało się, że wybrany przez Butterfleye’a mur znajdował się w słabo oświetlonym miejscu, jednak poza zasięgami jakichkolwiek kamer. Evelyn rozejrzała się dokładnie. W nocy nikt tu nie przechodził, jednak niedaleko znajdowały się bloki mieszkalne; nie mogli więc narobić za dużo hałasu.

Mężczyzna położył na ziemi torbę wypchaną różnymi sprejami i przystąpił do dzieła. Najpierw wykonał kontury obrazka. Kobieta z zafascynowaniem przyglądała się jego płynnym ruchom. Uznała za niezwykły widok artysty podczas tworzenia swojego dzieła. Chwilami jego ruchy przypominały mu dyrygenta – wirtuoza. To, co teraz robił, pochłaniało go całkowicie. Czasami oddalał się, aby upewnić się, że z daleka wygląda to równie dobrze. Teoretycznie Evelyn stała dalej, aby w razie, gdyby coś szło nie tak, dać znać. Jednak nie odezwała się ani słowem. Dla niej wszystko było idealne. Począwszy od autora, kończąc na ostatniej plamce jego twórczości. Wyjątkowo nie przeszkadzała jej bezczynność. W końcu nieczęsto można widzieć Butterfleye’a w akcji.

 Gdy skończył zarys, poinstruował Evelyn jak obchodzić się z farbą oraz jakich kolorów użyć. Od tego momentu tworzyli  – jak to powiedział Butterlfeye – ich wspólne dzieło.

Robiło się jasno, a obraz na ścianie nie był jeszcze wykończony. Stwierdzili, że nie pozostała im więcej niż godzina, aż miasto się zbudzi, a i teraz było to ryzykowne, ponieważ nie wiedzieli, o której godzinie rozpoczynają pracę ludzie z tej okolicy.

- Dobra, zostawmy to tak, jak jest – zarządził i oddalił się parę kroków, aby podziwiać ich dzieło. Jego wzrok błądził po elementach grafiki, czasami wywołując cień uśmiechu na jego twarzy.

Wziął jeszcze do ręki błękitny spray i machnął nim, pozostawiając jasnoniebieskie smugi tam, gdzie obraz się urywał.

Evelyn zaczęła pakować puszki z farbą do torby.

- Poczekaj, jeszcze podpis.

Mężczyzna wyciągnął z bocznej kieszeni torby plakietkę z wyciętym jego znakiem motyla, którego wzory na skrzydłach układały się w parę oczu. To ponoć ten znak znajdowano wszędzie tam, gdzie popełnił jakąkolwiek zbrodnię.

Przyłożył plakietkę do muru i prysnął czarnym sprejem. W dolnym rogu sztuki ulicznej widniał teraz jego autorski znak.

- Teraz ty.

Wręczył jej puszkę i czekał. Evelyn stała z niewyraźną miną.

- Ale… jak mam się podpisać? Bo chyba nie imieniem?

- Wymyśl coś. Graficiarze zwykle mają jakieś swoje ksywki. Ja już swoją mam.

Dziewczyna westchnęła. Odgarnęła pasmo włosów, opadające jej na czoło i zamyśliła się. Szybko przestudiowała wszelkie piosenki i filmy, które kiedykolwiek widziała lub słyszała i które mogłyby w jakikolwiek sposób pasować. W końcu wzięła do ręki także czerwoną farbę i wkrótce obok znaku motyla widniało: EV, przy czym E było namalowane czarną farbą i było to zwyczajne, drukowane „e”, a V było czerwone i bardziej spiczaste; z daleka wyglądało jak haczyk, który stawiają nauczyciele przy poprawnej odpowiedzi.

- E-vey – uśmiechnął się Butterfleye. – Skądś to znam, prawda?

- „V jak Vendetta”.**

Mężczyzna pokiwał głową z zadowoleniem.

- No, to skoro oznaczyliśmy swoją pracę, to możemy się zwijać. Będzie o tym głośno – dodał po chwili z jawną satysfakcją.

W milczeniu wracali na Lombard Street. Evelyn zaczynała odczuwać zmęczenie związane z nieprzespaną nocą. Mimo to była zadowolona i nie zamieniłaby tego na godziny błogiego snu.

Biała willa była nadzwyczaj spokojna. Nikt nie powitał ich w barze, nawet Kurt gdzieś zniknął. Evelyn zastanowiła się, gdzie mógłby mieć swój pokój. Może przechodziła obok jego drzwi za każdym razem, odwiedzając Lombard Street i nawet o tym nie wiedziała?

- Odprowadzę cię – zadecydował niespodziewanie Butterfleye. -  Nie wypada zostawiać damy samej, nawet jeśli godzina zrobiła się tak wczesna.

Evelyn nie zaprotestowała. Przyjęła tę wiadomość z uśmiechem. Odnieśli przybory do jego pokoju, poczym odbyli wspólny spacer opustoszałymi ulicami miasta.

- San Francisco jest piękne, gdy zapada w stan hibernacji – stwierdził Butterfleye. – Chociaż wydaje mi się, że każde miasto jest na swój sposób cudowne, gdy nie widać żywej duszy. Piękne lub upiorne. Chociaż i w tym można odnaleźć coś wyjątkowego. Bo chyba prawdziwa sztuka jest wtedy, gdy wywołuje jakieś emocje, prawda?

- Co? Tak, masz rację.

Odpowiedź była bezrefleksyjna i zapewne nie zadowoliłaby Butterfleye’a, gdyby nie był tak podniecony myślą o szumie, który wywoła graffiti. Jej rozkojarzenie usprawiedliwił tym samym stanem.

- To tu – powiedziała, stając przed niskim blokiem, gdzie mieszkała.

Butterfleye pokiwał głową.

- Wyśpij się dobrze, Evelyn. To była męcząca noc.

- Widzimy się jutro? To znaczy… dziś. Tylko później, jak się wyśpimy?

Poczuła się dziwnie. Jakby sama zapraszała go na randkę. Ale przecież te spotkania to nie były randki. To były… W zasadzie sama nie wiedziała, czym one były. Faktem było, że wyczekiwała ich. Od momentu, gdy poznała sekretne przejście, oznaczone niebieską różą, chciała przechodzić przez nie cały czas. Za drzwiami Lombard Street skrywało się wiele tajemnic, które aż się prosiły, aby je odkryć. Evelyn nie wiedziała jeszcze, jak to zrobić, ale obiecała sobie, że zgłębi je wszystkie w swoim czasie.

Butterfleye uśmiechnął się. Mimowolnie także wygięła usta w takim grymasie, a kolana nieco się ugięły. Lubiła, gdy to robił, chociaż nigdy nie mogła określić rodzaju uśmiechu. Irytujące? Tylko trochę.

„Zachowujesz się jak zakochana nastolatka”, skarciła się w duchu. „A pamiętasz zasadę numer dwa, prawda? Żadnych uczuć.”

- A chcesz?

- Jasne.

- W takim razie do zobaczenia, Evelyn – powiedział, skłoniwszy się lekko.

Następnie odwrócił się i po chwili zniknął w gęstniejącej mgle. Zupełnie tak, jakby nigdy go tu nie było.

 ----------------------------

* - Phil Collins – In the air tonight
** - film, w którym wspomniana Evey również nawiązuje kontakt z mordercą, jednak jego pobudki są bardziej... społeczne, że tak powiem. Chodziło mu o to, aby państwo odzyskało liberalny ustrój i pozbyło się dyktatora. Kojarzycie tę maskę, która pojawiała się często gdy zrobiło się głośno o ustawie ACTA? To właśnie V. Nie chcę zdradzać za dużo, gdyby ktoś nie widział filmu, a był nim zainteresowany. 

Dawno nie było dedykacji, dziś do tego wrócę: Leszczyna, czuj się wyróżniona! 

Mam jeszcze taki bonusik dla Was, związany z dzisiejszym rozdziałem. Tu, proszę, tak mogłoby wyglądać to graffiti. Wiadomo, to jest narysowane na kartce - w dodatku kredkami, farba ma zupełnie inne właściwości, można ją trochę rozpryskać itd, ale co tam. Lubię chwilami myśleć, że jestem taka fajna jak Butterfleye, haha.

Pozdrawiam :)