Rozdział 34

Do you really want me?
Do you really want me dead?
Or alive to live the lie?
30 second to Mars - Hurricane

Leżała na zimnej posadzce. Wokół unosił się dym i zapach spalenizny, a wokoło widziała gruz. Poprzez wnękę, w której niegdyś było okno, a teraz pozostała tylko pusta przestrzeń, dostawało się światło zachodzącego słońca, które padało prosto na nią, oświetlając jej skuloną postać.

Nie wiedziała, co tu robi. Nie wiedziała nawet, jak się tu znalazła.

Rozejrzała się dookoła, szukając odpowiedzi na te pytania. W cieniu, w przeciwległym kącie pokoju zauważyła Butterfleye’a.

- Co ty tu robisz? – spytała Evelyn, odgarniając zlepione włosy.

- To samo, co ty.

- Gdzie jestem?

- Ty mi odpowiedz.

Rozejrzała się na wpół przytomnie po pomieszczeniu. Nie wiedziała. Było to po prostu jakieś miejsce, które zostało niemal doszczętnie zniszczone. Konstrukcja, która zaraz się rozpadnie; pożre ją ogień, który gdzieś niedaleko miał swoje ognisko – czuła ten ostry dym. Słyszała także… Czy to możliwe? Odgłos radiowozów, zbliżających się. Węże, z których tryskała woda, mająca zapewne ugasić pożar, oraz głos policjantów, wzmocniony przez głośnik, nakazujących natychmiastowe opuszczenie budynku. Co dziwne, znali jej imię.

- Odejdź stąd, Butterfleye – nakazała zmęczonym głosem. - Wiem, co mi zrobiłeś. To od początku było ukartowane, prawda? Od początku chciałeś mnie wrobić.

Mężczyzna wybuchnął śmiechem.

- A może to ty chciałaś wrobić mnie? Może stworzyłaś w swojej małej główce moją osobę, aby usprawiedliwiać swoje własne czyny? Aby uwolnić swoje alter ego?

Pokiwała przecząco głową, odganiając jego teorie od siebie. Co za absurd.

- Odejdź.

- Widzisz. Nawet w swojej podświadomości unikasz głosu sumienia, rozsądku. Spójrz na tego nieboraka. – Znowu się zaśmiał. – Kolejny trup na twoim sumieniu. Kolejny głos szaleństwa. Kolejny szept, kolejna twarz umarłego. Doprawdy, jak możesz ze sobą żyć?

- Jaki trup? O czym ty mówisz?

Butterfleye przechylił głowę w charakterystyczny sposób i wzrokiem wskazał przeciwległą ścianą, pod którą zauważyła nieruchome ciało Matildy.

Evelyn zamarła. To nie mogło być prawdą. Najpierw ojciec, potem na swój sposób Butterfleye, następnie Damian, teraz Matilda? Jak to się stało…? Dlaczego…?

Chciała się ruszyć, podbiec do kobiety i spróbować ją ocucić; sprawdzić czy aby na pewno nie da się już nic zrobić, jednak miała wrażenie, że wrosła w ziemię. Nie potrafiła zmusić siebie do jakiegokolwiek ruchu. Była bezradna. Podciągnęła nogi pod brodę, ciągnąc się za włosy. Kiwała się do tyłu i do przodu. Wyglądała na obłąkaną.

- Nie… Nie… Nie… – biadoliła. – Niee! – Jej krzyk przeszywa zimne ściany pomieszczenia, straszy ptaki, które zrywają się do lotu i odbija się głuchym echem po okolicznym lesie.

Szum ich skrzydeł okazał się w rzeczywistości odgłosem odsuwanej gwałtownie kotary zawieszonej na szpitalnym parawanie.

- Czy wszystko w porządku?  - spytała siostra oddziałowa. – Mówiła pani przez sen. Może powinna pani wrócić do domu i się trochę przespać, uspokoić?

- Nie, wszystko w porządku – odpowiedziała Evelyn, rozcierając zaspane oczy. – Dziękuję.

Westchnęła, przecierając zawzięcie oczy. Poczuła lekki ból w skroni. Wiedziała, co to znaczy, wiedziała, czym był spowodowany. Odganiała od siebie myśli, jednak nie dawały jej spokoju. W pewnym sensie zmuszała siebie, aby udzielić sobie odpowiedzi na dręczące ją pytania, powstałe po tym śnie. Choć wydawało jej się, że zastanawiała się nad tym wcześniej, jednak ta projekcja nieświadomości po prostu dobitnie sformułowała jej wątpliwości.

Czy to możliwe, że zwariowała i stworzyła w swojej głowie postać Butterfleye’a, nieświadomie dopuszczając się tych wszystkich strasznych rzeczy, o których mówili w telewizji? Czy możliwe, że jest niebezpieczną psychopatką?

„Nie. Nie jestem taka. To niemożliwe.

A może jednak? Zastanów się.”

Potrząsnęła gwałtownie głową, chcąc uciec od swoich myśli. Skrzywiła się i cofnęła, jakby ktoś podstawiał jej pod nos łyżkę z czymś paskudnym, czego nie miała zamiaru nawet spróbować.

„Nie daj się wpędzić w to szaleństwo. Jesteś Evelyn Verriar, nigdy nikogo nie zabiłaś”; powtórzyła to sobie kilka razy w myślach.

„Nigdy nikogo nie zabiłaś”.

Spojrzała z bólem w oczach na Damiana. Spał spokojnie. Nie chciała nawet myśleć o tym, co musiał przeżyć zanim błogie marzenia pozwoliły mu odetchnąć od bólu fizycznego.

„Nigdy nikogo nie zabiłaś…”

Przypomniało jej się, jak jeszcze parę miesięcy temu siedziała zdenerwowana na korytarzu, czekając na wyrok lekarski dotyczący jej ojca. Może to wszystko nie było zwyczajnym zbiegiem okoliczności? Może…

„Nikogo nie zabiłaś?”

Jęknęła, czując rosnącą gulę w gardle. Nic już nie było jasne. Nagle widziała wiele dziwnych szczegółów, które nie pasowały, albo wręcz wskazywały na coś pozornie irracjonalnego.

Ten chaos doprowadzał ją do szaleństwa.

Wtedy otrzymała nową wiadomość od nieznanego numeru. Zdenerwowała się. Bała się, że to może być Butterfleye, który używa taniej sztuczki, aby odczytała jakąś jego „ważną” wiadomość.

Przez chwilę biła się z myślami. Nie mogła go zignorować, a z drugiej strony nie chciała już mieć z nim kontaktu. Wpatrywała się w numer, usiłując przypomnieć sobie ciąg liczb z nadzieją, że być może to ktoś znajomy, którego kontakt utrzymała w wyniku utraty poprzedniego telefonu.

W końcu ciekawość wygrała. Odczytała wiadomość.

Szukają cię. Niedługo cię złapią. A ty, biedulko, goniłaś Białego Królika i wpadłaś do jego nory. Chciałaś go złapać, a on ciągle ci się wymykał. Mogę pomóc ci go złapać. Jest w opuszczonym szpitalu psychiatrycznym na peryferiach miasta. Tym samym, w którym znaleziono martwą Anabelle.

Powodzenia i do zobaczenia

Don

Zmarszczyła czoło. Nie wiedziała jaki interes ma w tym wszystkim Lotario, ale jedno było pewne: nie jest on przyjacielem Butterfleye’a. Zagryzła wargę i spojrzała na śpiącego Damiana. Jeśli poznanie prawdy o Motylu miało oznaczać jego klęskę, chciała być jedną z osób, które przyczynią się do jego porażki. A skoro policja była już na jej tropie, jest tylko kwestią czasu, zanim ją odnajdą. Nie miała już nic do stracenia. Zbliżał się jej koniec, lecz zanim on nadejdzie chciała chociaż spróbować się zemścić. Nie miała pomysłu na vendettę*, ale skoro przyjęła już pseudonim Evey – dlaczego by nie spróbować?

Czy policja wie, że tam będziemy?

Tak.

A więc to koniec. Uznała, że to najwyższy moment. Chyba była już tym wszystkim zmęczona. Nie miałaby siły dłużej udawać. Trzeba to skończyć jak najszybciej, zanim to pochłonie wszystko i wszystkich, na których jej zależało.

Uścisnęła dłoń nieświadomego niczego Damiana i opuściła szpitalny budynek, udając się w określone miejsce. Ponieważ nie było to blisko, cofnęła się do domu i z piwnicy wyciągnęła swój skuter, na którym dawno nie jeździła. Do pracy miała wystarczająco blisko, a w razie czego w mieście dość sprawnie funkcjonowały tramwaje, dlatego nie potrzebowała go tak bardzo. Tym razem jednak okazał się przydatny.

Wsiadła na niego i odetchnęła głęboko. Miała nadzieję, że nie zapomniała jak się nim steruje.

Dość płynnie wyruszyła w podróż.

***

Drżała ze strachu, gdy przekraczała próg opuszczonego szpitala psychiatrycznego. Takie miejsca zawsze napawały ją strachem i przeświadczeniem, że gdzieś między tymi obdrapanymi ścianami przemykają udręczone dusze ludzkie, uwięzione w tej rzeczywistości. Była jednak świadoma, że jest to jej chwila prawdy. Taka okazja może się nigdy więcej nie powtórzyć; teraz albo nigdy.

Instynktownie skierowała się do pomieszczenia otoczonego żółtą taśmą z napisem „miejsce zbrodni – wstęp wzbroniony”. Nie zawiodła się. Butterfleye siedział w ogromnym, częściowo zbitym oknie, wpatrując się w rozciągający się widok intensywnie czerwonego słońca, chowającego się za horyzontem. Nie poczuł jej obecności.

Wzięła głęboki oddech i przeszła bezszelestnie pod taśmą.

Czuła, że powinna coś powiedzieć, jakoś zwrócić na siebie uwagę, oderwać go od jego własnych myśli. Choć w drodze do tego miejsca wymyślała wiele przemówień i pytań, na które chciała uzyskać odpowiedź, teraz wszystkie te monologi wydawały jej się pustymi, rzewnymi frazesami. W jej wyobraźni ich konfrontacja może nie przebiegała zbyt pokojowo, jednak odbywało się bez brutalności. Miała nadzieję, że realia również okażą się bezkrwawe.

- Butterfleye – powiedziała. Na razie tylko tyle była w stanie wydusić.

- Evelyn – odparł po chwili, wstając na jej widok.

- To koniec, Butterfleye. Nie ma sensu już niczego ukrywać. Chcę odpowiedzi, zanim dosięgnie nas ręka sprawiedliwości.

- Sprawiedliwości, powiadasz? – prychnął, opierając się plecami o ścianę, a ramieniem o szybę. – A czym jest sprawiedliwość według ciebie?

Evelyn zawahała się.

- Nie wiem, ale czymkolwiek jest, zbliża się. Możesz ściągnąć maskę. Nie mamy już nic do ukrycia ani tym bardziej stracenia.

Ostatnie struny jej cierpliwości naciągały się. Przestawała jej podobać się ta ich wspólna gra. Denerwowała ją pewność Butterfleye’a; to, że zachowywał się tak, jakby miał jeszcze jakieś wyjście, jakby miał jeszcze jakiś plan, który pozwoliłby mu uciec od odpowiedzialności. Nie miała zamiaru na to pozwolić.

- Nie pomyślałaś, że może wcale nie chcę ściągać tej maski?

- Mam prawo wiedzieć kim jesteś naprawdę, czyż nie? W końcu jestem twoim motylkiem – wyszeptała, podchodząc do niego bardzo blisko, niemal na taką samą odległość jak feralnego wieczora, od którego wszystko zaczynało się sypać.

Przejechała palcem wzdłuż rzędu guzików koszuli, drugą dłonią sięgając do kieszeni jego spodni. Zdawała sobie sprawę, że ma tylko kilka sekund na odnalezienie w niej tego, czego pragnęła, zanim jego dezorientacja bliskością kobiety minie.

Udało jej się. Wyciągnęła z jego kieszeni mały czarny pistolet, przykładając jego lufę do brzucha mężczyzny.

Miała ochotę go zniszczyć. Nacisnąć spust i zobaczyć jego krew na ścianie. Jednak miał rację: była za słaba. Broń zadrżała jej w dłoni. Obłok pary wodnej wydobył się z jej ust. Była niemal pewna, że Butterfleye słyszy jej przyspieszone bicie serca i zaraz wykorzysta jej emocje, aby po raz kolejny ją zmanipulować.

- Całkiem udany ruch, Evey. Szkoda, że nie potrafisz zrobić z tej broni pożytku.

- Skąd ta pewność? – wycedziła przez zęby, podnosząc broń i odsuwając się na bezpieczniejszą odległość.

Butterfleye uśmiechnął się czarująco. Dokładnie w taki sposób, że Evelyn naprawdę byłaby skłonna oddać mu dobrowolnie broń.

- Daj spokój, Motylku. Mnie? Twojego „boga”, idola? Tego, który cię stworzył? – Zaśmiał się pobłażliwie. – Nie ma mowy.

- Nie jesteś moim idolem. Już nie. Zniszczyłeś wszystko co kiedykolwiek miałam. Musiałabym być naprawdę ślepa, żeby nie dostrzegać tego.

- Szybko się orientujesz – zaśmiał się Butterfleye. – Nawet nie zaprotestowałaś wtedy w fabryce, gdy robiłem porządek z tym całym Fraudinem, z ekscytacją pomagałaś mi w graffiti, jedynie przez chwilę byłaś zszokowana tym, co działo się w cyrku. Gdybym powiedział, że to ja spowodowałem wypadek, w którym zginął twój ojciec, pewnie też nie wywarłoby na tobie większego wrażenia.

- Zrobiłeś to? – powiedziała, próbując ukryć drżenie głosu.

- Co? – spytał prowokująco.

Odpowiednie słowa nie chciały przejść Evelyn przez gardło.

- Powiedz, czy zabiłabyś, żeby udowodnić, że masz rację? – zadał pytanie po chwili milczenia.

- Nie jestem taka jak ty.

- Nie? – zadrwił. – Zastanów się, bo być może niedługo okaże się, że nie będziesz miała innego wyjścia. Kto uwierzy ci, że to jakiś mężczyzna, który formalnie nie istnieje, stoi za tym wszystkim skoro nawet nie masz dowodów?

- Mam zachowane SMS-y od ciebie.

- Wielce przekonujące – sarknął.

Szach mat.

- Zadaj sobie pytanie czy naprawdę chciałabyś, żebym był martwy. Bo widzisz, gdyby tak było, mogłabyś nawet zwątpić, czy byłem prawdziwy. Wtedy straciłabyś rozum już totalnie, co nie? – zaśmiał się ironicznie.

Kobieta skrzywiła się. Miała wrażenie, że Butterfleye prowokuje ją równie skutecznie jak jeszcze niedawno, kiedy zmusił ją, aby uderzyła go w twarz.

- Ale o czym ja mówię, przecież jesteś w pełni zdrowa umysłowo…

Głuchy trzask przeszedł przez pustą salę opuszczonego szpitala. Stłumiony jęk mężczyzny był dla Evelyn niczym balsam dla słuchu. Obróciła broń, której kolba wcześniej z impetem napotkała kość policzkową Butterfleye’a, ponownie wymierzając lufę w jego sylwetkę.

Zapadła głucha cisza.

- I oto jesteśmy. Trzej najbardziej demoniczni przestępcy tego dziesięciolecia w jednym miejscu – odezwał się, zjawiający się znikąd, mężczyzna w masce gazowej. Evelyn instynktownie skierowała broń w jego stronę, ale wydawałoby się, że nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Bez pardonu przekroczył próg pomieszczenia i powoli ściągnął z siebie maskę. Jeszcze przez chwilę Evelyn miała nadzieję, że nie zobaczy twarzy Nate’a, że będzie to ktoś inny; ktoś z kim nigdy nie miała styczności, a jej siostra będzie żyła długo i szczęśliwie u boku swojego wymarzonego mężczyzny.

Nadzieja była jednak złudna.

- Nate – wyrwało jej się, gdy mężczyzna przeczesał swoje brązowe włosy.

- Nate Steidlify – sprecyzował, przypatrując się obojgu wyczekująco. Uniósł brwi, gestem rąk pokazując, żeby ruszyli swoje szare komórki. – Nikt nie łapie żartu, to takie smutne – westchnął, zmartwiony.

Kobieta spojrzała na niego pytająco, mrużąc ze złości oczy. Nawet gdy ujawnił już swoje „prawdziwe ja” irytował ją równie mocno.

- Nate Steidlify to anagram od „false identity” – oznajmił tonem geniusza. – Błyskotliwe, prawda? Sam wymyśliłem – dodał z dumą. – Ale proszę proszę, co ja tu widzę! Butterfleye przyparty do muru przez niepozorną kobietkę. Czyżby w Evelyn budziła się druga Kobieta Kot? Kto by pomyślał… - zamyślił się. Już miał coś powiedzieć, gdy Evelyn po raz kolejny powtórzyła z niedowierzaniem jego imię.

- Nate – powiedziała, zdając sobie sprawę, że połączenie Dona z jego osobą wcale nie było takie trudne. Była jednak zbyt zaślepiona Butterfleye’em, żeby trzeźwo połączyć fakty.

- Tak. Dokładnie – wtrącił się Butterfleye. - Ten sam mężczyzna, który spotykał się z twoją siostrą. To ty udzieliłaś mu wszystkich niezbędnych informacji. Dzięki tobie i twoich pogawędkom z Kurtem dotarł do mnie, na Lombard Street. Niepozorny nerd. No, Damian miał rację. Jak zwykle zresztą, prawda?

Evelyn nie słuchała. Z otwartymi ustami wpatrywała się w przestrzeń. Układanka zaczynała mieć sens. Puzzle odnalazły się. Wszystko do siebie idealnie pasowało.

Nate wydawał się być z siebie niezmiernie zadowolony. Szczerzył zęby, pękając z dumy. Ręce trzymał w kieszeni granatowej bluzy.

- Próbowałeś mnie zabić – wyszeptała. – A potem jeszcze do mnie zadzwoniłeś, żeby sprawdzić, czy może przypadkiem nie kipnęłam po drodze!

- Bez przesady. Wiedziałem, że przeżyjesz. Teraz wszystko runie za jednym razem, co da lepszy efekt.

- Niedługo przyjedzie tu policja i złapie nas wszystkich, z tobą włącznie.

- Tu bym się nie zgodził.

Na zewnątrz słychać było głośny ryk policyjnych wozów. Niebieskie i czerwone światła zakłóciły zapadający zmrok.

- Butterfleye, jesteś otoczony – odezwał się jeden z policjantów przez megafon. – Wyjdź dobrowolnie albo zaczniemy strzelać.

 ----------------------------------

* - myślę, że dość widoczne przywołanie wcześniej już wspominanego filmu, dość istotnego dla fabuły (jeszcze raz dziękuję Leszczynie!). A tak poza tym to vendetta czy spolszczona wersja: wendeta to inaczej zemsta. I tak oto wszystko się zazębia.