Rozdział 32

Breathtaking butterfly
Chose a dark day to live (...)
And all the poetry in the world
Finally makes sense to me
Save one death for me

Nightwish - Cadence of her last breath

- Wiesz, gdzie jesteśmy? – spytał Butterfleye, jakby był przewodnikiem turystycznym.

Pokiwała przecząco głową.

- To opuszczony szpital psychiatryczny na peryferiach miasta. Całkiem adekwatny temat, nie uważasz? 

- Dlaczego tu jesteśmy? – wycedziła przez zęby. Miała wrażenie, że przez nagły przypływ emocji obudziła się. Pamiętała doskonale ich pierwsze spotkanie. Wierzyła, że było także ich ostatnim, jednak myliła się. Teraz miała ochotę rzucić się na niego, unicestwić i ukarać. Nie wiedziała tylko za co.

Zrobiła chwiejny krok w jego stronę. O ile mentalnie czuła się dobrze, o tyle mięśnie odmawiały jej posłuszeństwa. Czuła się jakby przebiegła niesłychanie długi maraton – nogi miała jak z waty, kończyny drżały pod jej własnym ciężarem. W takim stanie jej szanse były równe zeru.

Butterfleye wziął ją pod ramię i przyprowadził do szpitalnego łóżka. Dopiero teraz zauważyła, że do ich poręczy są umocowane skórzane pasy, którymi zapewne przywiązywano agresywnych pacjentów.

- Boisz się mnie? – wyszeptał, siadając obok niej.

- Nie – odpowiedziała twardo. – Nie boję się ciebie. Gdybyś miał mnie zabić, zrobiłbyś to już dawno temu, tak jak zrobiłeś to akrobacie z cyrku i wielu innym – wycedziła, rozmasowując sobie skronie.

Butterfleye uśmiechnął się.

- Słuszne spostrzeżenie.

- Jesteś chory – warknęła, gdy mężczyzna usadowił się za nią i  przeczesał palcami jej włosy.

Podobała mu się ich struktura. Były grube i nieco szorstkie, ale gdyby się je ładnie rozczesało, z pewnością stałyby się gładkie jak aksamit. Różniły się zdecydowanie od włosów doktora psychiatrii Alyssy Danicky – jej blond kosmyki były cieniutkie i delikatne, no i zdecydowanie krótsze niż sięgające pasa pukle Anabelle. Lecz ta różnica nie przeszkadzała mu. Wierzył, że w istocie są do siebie podobne. Nie chodziło tu tylko o kwestię wyglądu – choć, musiał przyznać, to także się liczyło. Doskonale pamiętał pewne wystąpienia pani Ferrell, gdzie wydawała się empatyczna i wyrozumiała. Była jedną z niewielu naturalnych osób, których miał okazję oglądać w telewizji. Od razu wiedział, że tylko ona może ukoić jego ból.

Związał jej włosy nisko, po czym zaczął pleść złocisty warkocz. Pogładził ręką splecione kosmyki, a potem sięgnął po nożyczki i uciął je tuż nad gumką. Pozostałe złociste pukle rozsypały się wokół jej twarzy. Powieki zapiekły, usilnie chcąc uwolnić gromadzące się pod nimi łzy, ale nie miała zamiaru okazywać słabości.

- Dlaczego do zrobiłeś? – spytała cicho, unikając jego wzroku.  

- Właśnie podarowałaś mi pukiel swoich włosów.

- Nie podarowałam ci swojego warkocza, sam go sobie wziąłeś.

- A ty nie stawiałaś oporu.

- Jesteś chory! Takich jak ty powinno się zamykać w pokoju bez klamek, a ostatecznie, gdy wciąż chcą zabijać, posadzić na krześle elektrycznym! – wrzasnęła, wierzgając rozpaczliwie nogami, zwisającymi bezwładnie przez poręcz łóżka, a on przy wzmiance o krześle zatrzymał się. W jego fioletowych oczach zauważyła zawód. – Nie ma żadnego wytłumaczenia na to, kim jesteś! Początkowo starałam się zrozumieć twoje chore intencje, twoje listy, z których nie mogłam nic zrozumieć, bo nigdy przedtem mnie nie widziałeś, nigdy nie rozmawialiśmy, a ty wysyłałeś mi niemal miłosne wyznania, po czym przyszedłeś do mnie jak gdyby nigdy nic! Myślałeś, że mnie złamiesz? Nie udało ci się. Wręcz przeciwnie – mam wrażenie, że dzięki tobie jestem silniejsza. – Nie był to najlepszy moment, ale właśnie wtedy zaczęła płakać. Była bezradna, zła, słaba. I choćby chciała to zmienić, wiedziała, że jest na przegranej pozycji.

- Nie jesteś taka jak Alyssa – powiedział cicho.

- Kto? – jej głos zamienił się w pisk.

Młody Butterfleye siedział na krześle z rękoma przywiązanymi solidnym pasem do poręczy siedzenia. Jego niesamowicie niebieskie oczy ciskały pioruny spod czarnej grzywki. Oddychał szybko, wściekły na siebie i na cały świat. Nie wiedział, jakim cudem dał się w to wpakować. Gdyby było inaczej, z pewnością zapobiegłby temu szybciej niż ci wszyscy parszywi zjadacze chleba zdążyliby pomyśleć o Chrystusie.

Usłyszał jak drzwi szpitalnej sali rozsunęły się. Lekkie kroki stóp, odzianych w charakterystyczne dla salowych kapcie, zbliżyły się do niego. Poczuł w powietrzu delikatną woń różanych perfum.

Nie był świadom, że jego twarz nieco złagodniała.

Kobieta w białym uniformie zajęła miejsce naprzeciw niego. Miała stroskaną minę, ale jednocześnie nie wydawała się słaba. Nie odezwała się ani słowem. Po prostu wpatrywała się w chłopaka, próbując zrozumieć. Mimo że na kolanach trzymała formularz, a w ręce miała długopis, nie zapisała ani słowa. Obserwowała dokładnie jego zachowanie już od pewnego czasu i nie mogła dostrzec  w tej twarzy ani odrobiny niebezpiecznego szaleństwa.

- Boisz się mnie? – spytał dziwnym głosem, których wielu określiłoby jako „złowieszczy”. Chciał ją wystraszyć. Chociaż tak się o to wściekał, podświadomie chciał od niej usłyszeć jakim jest sukinsynem i że powinien zdechnąć w męczarniach. Słyszał to ostatnio dość często i zaczynało go to bawić.

Chciał, żeby tę piękną, aksamitną twarzyczkę zbluzgał wyraz nienawiści.

Ale tak się nie stało.

- Nie – odpowiedziała niewzruszona.

Leonard zacharczał, co miało być śmiechem.

- Nie bądź taka twarda, paniusiu, bo nie pasuje to do twojej ślicznej buzi – zakpił.

- Nie zgrywaj się, Morris – odparła spokojnie Alyssa Danicky, wychylając się w jego stronę. – Wiem, że to nie ty – powiedziała cicho, patrząc w jego jasnoniebieskie, hipnotyzujące oczy.

Starcie dwóch odcieni błękitu osoba postronna, nieznająca okoliczności i doceniające pewne estetyczne walory, mogłaby długo oglądać. Dotychczas w swoich projekcjach Butterfleye podziwiał jej głębokie, niebieskie niczym morska woda oczy. Gdy porównywał ten głęboki, ciemnoniebieski odcień do koloru swoich prawdziwych oczu: błękitnych, jasnych niczym bezchmurne niebo w środku lata, po prostu czuł, że czuły obserwator popadłby w zachwyt. On i doktor Danicky po prostu się dopełniali – tak samo jak ich odcienie tęczówek: jedne jasne i zimne jak lód, drugie ciemne i ciepłe jak morska woda w pełni lata. Niby zupełne przeciwieństwa, ale wciąż ten sam kolor podstawowy.

Wtedy także po raz pierwszy poczuł to dziwne uczucie. Skurcz w podbrzuszu, przyspieszone bicie serca, niekontrolowany uśmiech, wypływający jakby z tej morskiej głębi jej oczu na jego twarz.

Miał tylko nadzieję, że nie wyglądało to na uśmiech wdzięczności.

Zamilkł, chociaż czuł, że powinien coś powiedzieć. Może nawet podziękować. Wszakże ile było osób, które mu wierzyły? Jedna? Dwie? Może zero? To media zrobiły z niego potwora. To one oskarżyły go o krwawą masakrę w szkole, do której uczęszczał. A wszystko przez czyjeś zaskakujące umiejętności planowania. I być może manipulowania – wówczas nie wykluczał żadnej możliwości. Gdyby tylko dorwał tego gnoja. Gdyby tylko wiedział, kim skurwysyn jest.

Nie wiedział.

Wiedział za to, że został cholernie dobrze wrobiony i teraz to on jest potworem i nawet najbliżsi przyjaciele już mu nie wierzą. Już go nie podziwiają. Pozytywny niewielki lęk przed ukrytym geniuszem – indywidualistą zamienił się w otwarty strach przed psychopatą.

W telewizji władze już przemawiały oskarżycielsko i… tryumfalnie. Jakby to była ich zasługa.

Alyssa odchyliła się na krześle, które cicho skrzypnęło.

„Nie, zostań… zostań bliżej”.

Leonard parsknął ochrypłym śmiechem.

- Niewiele mi to daje.

Zacisnęła usta. Miał rację.

- Trzymaj się – wyszeptała, ściskając jego dłoń. Opuściła salę.

- Przypominasz ją i to bardzo… Miałem nadzieję… ale nie… – Mówił cicho, z żalem w głosie. Dopiero teraz poczuł się nagi bez swojego grubego makijażu motyla na twarzy. Zdawał sobie sprawę, że bez niego widać wszystko: zawód na jego twarzy, smutek w oczach. Porażki nie dało się teraz ukryć. Liczył na zrozumienie, które okazała mu Alyssa Danicky, a otrzymał osąd, brutalną krytykę. I to od osoby, na którą bardzo liczył.  – Zawiodłaś mnie.

Niebieskie oczy Anabelle szkliły się, spod powiek spadał rzęsisty deszcz. Nie zauważyła, kiedy mężczyzna zapiął jeden z pasów wokół jej nadgarstka.

- Co robisz?!?!?! Nie, poczekaj, poczekaj! Kim jest ta Alyssa? Powiedz mi, zrobię wszystko, tylko proszę, nie rób mi krzywdy!

Przeraziła ją zmiana w mimice mężczyzny. Był niemal zrozpaczony i chciał zemścić się za rozbudzenie w sobie takich uczuć, to było widoczne. Nie był już pewny siebie, nie próbował jej uwodzić, nie próbował też być miły. Nieświadomie musiała poruszyć jakąś czułą strunę, która pękła.

- Poczekaj – wydusiła z siebie, stawiając mu opór poprzez odsunięcie łokciem jego osoby od siebie. – Co się stało z Alyssą?

Spojrzała mu głęboko w oczy, błagając tym samym o szansę. Miała nadzieję, że jej odpowie. Dopiero teraz zobaczyła w oczach stosunkowo młodego mężczyzny osobę porzuconą i okrutnie zranioną przez los. Nie była pewna czy to tylko przez podwyższony poziom adrenaliny, czy też naprawdę to widziała, jednak chciała przeżyć i było to jej priorytetem w obecnej chwili. W jego wyznaniach widziała swoją szansę.

Jednak Butterfleye zacisnął szczęki i bezceremonialnie pchnął ją na łóżko, drugą rękę przywiązując do obramowania. Po chwili to samo zrobił z nogami. Na moment zostawił wierzgającą się i krzyczącą kobietę samą w pomieszczeniu. Wszedł do innej sali, gdzie zostawił swoje i jej rzeczy.  Sięgnął do swojej kurtki, gdzie trzymał resztki substancji, którą ją odurzył. Przełożył opakowanie pomiędzy palcami zastanawiając się chwilę.

Dawno nie czuł się tak upokorzony i… smutny. Chyba nawet zapomniał jakie to uczucie. Nie przywykł do takiego traktowania. W końcu ludzie na Lombard Street spoglądali na niego z szacunkiem albo lękiem, jedynie ten pieprzony Kurt śmiał przyglądać mu się wścibsko. Wiedział, że go obserwuje, ale nie mógł nic z nim zrobić, bo przecież w gruncie rzeczy to nie on tam rządził.

Wahał się. Nie był pewien, czy krok, który chciał zrobić, będzie prawidłowym posunięciem. Jeśli to zrobi, nie będzie już odwrotu, a on znowu nieświadomie wypełni scenariusz Toma. Jednak czy miał inne wyjście? Nie wyglądało na to. Jednak to nasuwało mu kolejne pytanie: czy wówczas nie będzie tak, że historia zatoczy koło i ponownie odrzuci kogoś, na kim mu w jakiś sposób zależy?

Zacisnął mocno palce na swojej niepozornej broni tak mocno, że knykcie mu zbielały.

Nie miał wyjścia. Wziął duży kubek, do którego nalał soku, który znalazł w sportowej torbie Anabelle. W nim rozpuścił cały zapas usypiającej substancji – wystarczający, aby skutecznie zabić.

Wrócił do miejsca, gdzie leżała Anabelle. Już nie wierzgała się rozpaczliwie. Wyglądała, jakby pogodziła się z tym, co miało nadejść, jednak gdy tylko do niej podszedł, widział w jej oczach, że jeszcze chciała walczyć. Nie miała jednak już środków.

- Proszę, porozmawiajmy – wyszeptała.

- Wypij to – powiedział, podkładając jej pod nos duży kubek z rozpuszczoną śmiertelną substancją.

Spojrzała na niego niepewnie.

- Co to jest?

- Pij.

Skrzywiła się po pierwszym łyku, ale widząc, że nie ma innego wyjścia, opróżniła naczynie.

Teraz pozostało tylko czekać.

Wziął rozlatujący się mały taboret, na którym usiadł tuż przy łóżku Anabelle. Nic nie mówił, jedynie obserwował jak jej lekko zarumienione policzki powoli tracą swoje barwy, a oczy tak bardzo podobne do doktor Danicky zachodzą mgłą.

- Wiesz… - wymamrotała nieco niewyraźnie Anabelle, odwracając głowę w jego stronę. Było widać, że narkotyk zaczął uderzać jej do głowy, gdyż język jej się plątał, a źrenice miała rozszerzone. – Był moment, w którym chciałam cię zrozumieć i poznać bliżej. Ale na szczęście… - Tu zwilżyła wargi – na szczęście mam rodzinę. Kogoś, kto odciągnął mnie od twojej… dziwnie hipnotyzującej postaci. Gdybyś nie wybrał takiej… drogi… byłbyś kimś… wyjątkowo czarującym. A tak jesteś zwykłym sukinsynem…

Odwróciła głowę, spoglądając teraz nieprzytomnie w sufit. Obdrapane sklepienie opuszczonego szpitala psychiatrycznego było ostatnim obrazem, który widziała.

Butterfleye patrzył na nią, próbując odgonić wspomnienia, które nawiedzały go najczęściej w najmniej oczekiwanych momentach. Próbował wmówić sobie, że scena ta nie robi na nim najmniejszego wrażenia, bo przecież nie takie rzeczy widział. A jednak wcale tak nie było. Miał wrażenie, że ponownie pozwolił komuś odejść bez pożegnania.

- A ty co tu robisz? – spytał nieco niegrzecznie.

Blondynka jednak nie wydawała się być tym zrażona. Usiadła naprzeciwko niego z subtelnym uśmiechem.

- Przyszłam cię odwiedzić.

- Nie potrzebuję już psychiatry. Koniec z tymi milusimi sesjami i rutynowymi badaniami – odparł chłodno.

- Nie przyszłam tu jako lekarz. To trochę nieprofesjonalne z mojej strony, ale… - Przygryzła w tym momencie wargę z uroczym zakłopotaniem – jestem tu prywatnie. Polubiłam cię, po prostu.

Leonard odchylił się do tyłu na krześle. Wydał z siebie głośne prychnięcie. Nie chciał, aby było widać, że wyznanie to zrobiło na nim jakiekolwiek wrażenie. A już na pewno nie chciałby, żeby dowiedziała się, że to go ucieszyło. W życiu.

- Gratulacje, może pani dołączyć do swoich pacjentów; pani koledzy z pewnością mają już dla pani biały kaftanik.

- Dlaczego tak mówisz, Leonardzie? – spytała charakterystycznym, lekarskim tonem, jakby zaraz miała podać diagnozę.

Nienawidził tego tonu.

- Polubiła pani potwora. Powinna pani odejść.

- Nie jesteś potworem. Teraz to nawet oficjalne. A jeśli uważasz, że nim jesteś – tym bardziej powinnam zostać.

- Tak, teraz to oficjalne, więc bez skrępowania mogę pogadać z wariatem, oczywiście w „prywatnym charakterze” - zadrwił Butterfleye. – Nikogo nie obchodzi to, co uznał sąd. Nikogo nie obchodzi prawda. Jestem potworem, to się liczy.

- Nie jesteś. Ja to wiem, a inni… Wierzę, że inni dostrzegą w końcu to, co widzę. I wierzę, że ty także zobaczysz przemianę, którą przeszedłeś. Jeszcze niedawno byłeś gąsienicą. Robaczkiem, na którego niewiele osób zwracało uwagę, ale jednak coś ich pociągało. Ty. Teraz budujesz wokół siebie kokon, co – biorąc pod uwagę to, co przeszedłeś – jest jak najbardziej naturalne. Ale mam nadzieję, że za jakiś czas rozbijesz ten kokon i staniesz się czymś pięknym i inspirującym. Najpiękniejszym motylem na świecie. Tego ci życzę.

Leonard patrzył na nią z niemą fascynacją w błękitnych oczach, zasłoniętych czarnymi włosami. Mówiła pięknie, obrazowo. Ale czy miała rację…?

- Motyle żyją jeden dzień – zauważył. – Bardzo dobrze mi pani życzy.

I w istocie, czuł się tak, jakby żył tylko jeden dzień. Jeden, pechowy dzień. Alyssa Danicky zginęła w wypadku samochodowym, pewnie nawet nie pamiętając już Leonarda Morrisa. Teraz obserwował, jak kobieta bardzo ją przypominająca (jednak tylko pozornie) oddaje mu swój ostatni oddech. Patrzył, jak jej klatka piersiowa z minuty na minutę unosi się coraz lżej, jak rumiana twarz powoli blednie, jak zasypia na zawsze.

Nie mógł zrobić tego w inny sposób. Mimo wszystko nie mógłby podnieść na nią ręki.

Od początku swojej „kariery” zabijał z zemsty i pewnej przekory. W końcu to oni – ludzie kompletnie go nieznający - stworzyli tego motyla, który nawiedzał miasto. Stało się, jak mówiła Alyssa – dokonała się przemiana: z niewinnego nastolatka w rzeczywistego mordercę. Czy był inspiracją? W pewnym sensie tak. Wystarczyło tylko spojrzeć na Evelyn, a może raczej Evey.

A teraz? Czy podanie jej śmiertelnej dawki narkotyku było zemstą? Na swój sposób owszem,  ale widział w tym także wyraz żalu. Poza tym nie mógłby jej tak po prostu wypuścić – zdjął przed nią maskę, ale ona tego nie zrozumiała. Okazała się dokładnie taka sama jak inni.

Zacisnął usta, delikatnie zamykając oczy Anabelle. To był jego gest pożegnalny.

A Loner longing for the cadence of her last breath…

 -----------------------------

Zaskoczeni?

Mam zaległości, wiem, ale ostatnio nie mam jakoś siły i czuję pewien przesyt blogosferą. Ale chyba każdy ma takie "gorsze dni", nazwijmy to. Nadchodzą święta, więc powinnam to wszystko niebawem nadrobić.

Pozdrówka