Rozdział 31

Disorientating
What was I
What was I saying
Doesn't really matter
Anymore
Nothing seems to matter
Nothing at all
Nothing can hurt you
Nothing can bring you down
Nothing at all
Moloko - It's nothing

Dni mijały od tego czasu w miarę spokojnie. Evelyn kupiła nową komórkę, do której zresztą dołożył się Butterfleye. Teraz znowu byli w ciągłym kontakcie. Dziewczyna jeszcze jakiś czas przyłapywała się na tym, że spogląda na wyświetlacz, zastanawiając się, kiedy ponownie dostanie wiadomość od Motyla, ale za każdym razem, gdy orientowała się, co jej chodzi po głowie, przypominała sobie ich ostatnie spotkanie twarzą w twarz. I od razu przechodziło.

Najchętniej wymigałaby się od spotkań z nim. Nie, że „nie chciała go widzieć” – ostatecznie nawet przyznała mu rację, że przecież od początku postawił sprawę dość jasno. Jej samej było wstyd pokazać się mu na oczy. Była naiwna i zachowała się… Nie owijając w bawełnę: niemal rzuciła się na niego. Było jej z tym strasznie głupio. Nawet nie mogła wykpić się tym, że była pijana albo coś w tym stylu.

Zaczęła bardziej dokładnie i świadomie kontrolować swoje myśli. Zdała sobie sprawę, że nie jest z nią dobrze. Zauważyła, że wplata elementy zachowania Butterfleye’a w swoje gesty, często nieświadomie. Były to drobnostki, które z łatwością można było przeoczyć, ale ona je dostrzegała i to ją bardzo irytowało. Z każdym dniem docierało do niej, jak bardzo pomieszał jej w głowie.

Na szczęście był Damian, który – świadomie czy nie – pomagał jej wrócić do „normalności”.

Nie wiedziała, jak wygląda sytuacja między nimi dwojgiem – nie rozmawiali na temat pamiętnego „wieczora  wyznań”, jak nazywała go w myślach Evelyn. Ale było dobrze. To się liczyło. Chwile spędzone z przyjacielem podnosiły ją na duchu i pomagały zapomnieć na chwilę o tym, co nad nią ciąży.

Bała się samotności. Gdy zostawała sama, przytłaczały ją własne myśli, których nie mogła odpędzić. Próbowała zająć się czymkolwiek, ale nic już ją nie interesowało. Zaczynała się denerwować, ręce drżały i wykonanie najprostszej czynności okazywało się niesamowicie trudne. Chciała uciec w sen, który ukoiłby jej zszargane nerwy, jednak ten nie chciał nadejść. Były za to niepożądane myśli i to one nie pozwalały jej zasnąć. Ostatecznie udawało jej się to, gdy pierwsze promienie słońca pojawiały się na horyzoncie, a otwierała oczy gdy tylko jej organizm uznał, że wymagane minimum snu zostało już wykorzystane (czyli około trzech godzinach).

W końcu Butterfleye upomniał się o ich umowę. Chcąc nie chcąc, wybrała się w określony dzień na Lombard Street, skąd zabrała się z Kurtem w konkretne miejsce na peryferiach miasta. Nie miało to trwać długo: mieli wymienić się towarem, a zadaniem Evelyn było pokazać SMSa z nazwą substancji i dopilnować, aby dokładnie to znalazło się niebawem w rękach przestępcy.

Zaparkowali na pustym parkingu przy opuszczonej stacji benzynowej. Kurt rozejrzał się, po czym skierował się w stronę kontenerów na śmieci – nieopodal nich stał inny, granatowy samochód, a tuż obok niego, na krawężniku, siedziała dziewczyna w czarnej bluzie. Gdy tylko spostrzegła mężczyznę, poderwała się na równe nogi i objęli się na powitanie. Evelyn miała dziwne wrażenie, że w tym jednym geście było zdecydowanie za dużo emocji jak na spotkanie „w pracy”.

Blondynka spojrzała na Evey podejrzliwie. Dopiero teraz Verriar miała okazję przyjrzeć się kobiecie. Jej wygląd nieco ją zaskoczył. Nie chodziło o tatuaż, który zauważyła, gdy ta siedziała na krawężniku i bluza podciągnęła się nieco do góry, odkrywając część dużego (jak się jej wydawało) znaku na plecach czy kolczyk w wardze lub mocny makijaż. Evelyn stwierdziła, że dziewczyna jest po prostu brzydka. Grube, gęste włosy splecione były w niezliczone warkoczyki, przez co wydawały się okropnie ciężkie. Dolną wargę miała spuchniętą – Evelyn wydawało się, że spowodowane to było nieudanym piercingiem, który mógł uszkodzić tę część ust. Już na pierwszy rzut oka Evelyn stwierdziła, że na pewno dogadują się pod względem muzyki – w pewnym momencie pomyślała z rozbawieniem, że mogą ze sobą konkurować jeśli chodzi o makijaż oczu, choć w tej kategorii blondynka zdecydowanie wygrywała.

- Evelyn, to jest September – przedstawił ją Kurt.

September spojrzała przelotnie na Verriar i uśmiechnęła się lekko. Evelyn pomachała jej ręką, mimo że stały od siebie w odległości zaledwie kilku kroków.

- Dlaczego musiałeś ją przyprowadzić? – spytała blondynka bez wyrzutu, raczej z czystą ciekawością. Jej głos wybitnie kontrastował z ciężkim wyglądem. Był gładki i delikatny.

- Nakazy z góry. Ma mnie pilnować – odparł na wpół żartobliwie. Dziewczyna pokiwała ze zrozumieniem głową.

- To co mam wam dać?

Evelyn wyciągnęła z kieszeni komórkę i pokazała treść wiadomości, w której Butterfleye podał nazwę interesującej go substancji. September zmarszczyła czoło.

- Nie mam tego przy sobie. Musicie mi dać parę dni, góra trzy.

- Ale to bardzo ważne! Nie możesz załatwić tego szybciej? – odezwała się Evelyn.

Blondynka posłała jej miażdżące spojrzenie.

- Nie. Wasz szef ma wysokie wymagania, to nie jest substancja, którą dostaniesz byle gdzie, w przeciwieństwie do tego, co zwykle przekazuję. Dam wam znać – ucięła i otworzyła drzwi swojego granatowego volkswagena.

Kurt szturchnął Evelyn i także skierowali się do swojego auta. Nie mogli tu przebywać za długo. Kobieta nie była pocieszona. Pragnęła zakończyć swoją misję jak najszybciej. Marzyła, żeby Butterfleye zrobił, co chce i wyjechał, zniknął stąd raz na zawsze; dał jej spokój.

- Nie macie przy takich spotkaniach zbyt dużo czasu dla siebie – zauważyła, gdy już ruszyli w stronę miasta.

Kurt zerknął na nią kątem oka z lekkim zaskoczeniem. Najwyraźniej nie spodziewał się, że Evelyn dostrzeże jakiekolwiek drobne emocje między nimi.

- O czym mówisz?

- O tobie i September, nie udawaj.

Zauważył, że od paru dni zaszła w niej zmiana. Nie pierwsza, zresztą. Na samym początku była rozmowną, zabawową i ciekawską dziewczynką, potem totalnie się zagubiła, płakała, trzęsła się. Teraz zbudowała mur. Mówiła silnym i bardziej stanowczym głosem, nie patrzyła w oczy, nie szukała już pomocy. Oddalała się. Zastanawiał się tylko, czy zdaje sobie sprawę z tego, że nie będzie mogła odejść.

- Masz rację.

- Spotykacie się czasami poza robotą?

- Tak.

- To dziwne, nigdy nie widziałam, żebyś… - urwała, bo przypomniała sobie jeden moment, gdy była w kawiarni z Mathildą i patrząc przez okno, wydawało jej się, że Kurt przechodzi przez ulicę.  – Za każdym razem, gdy przychodzę na Lombard Street, ty tam jesteś.

- O to chodzi, żeby nikt nie miał podejrzeń. Wiesz, że to nie jest za mile widziane: okazywanie uczuć.

Skinęła głową w milczeniu. Obserwowała drzewa, migające za szybą. Próbowała im się przyjrzeć, zauważyć jakiś szczegół, który mógłby wyróżnić je spośród wielu. Jednak jechali za szybko, aby móc to wykonać. Może zbyt pochopnie podjęła decyzję o przyłączeniu się do Butterfleye’a? Może także zbyt pochopnie, zbyt szybko, zdecydowała wziąć udział w czymś, co miało być przygodą jej życia, a zamieniło się w koszmar.

Nie wiedziałam, że to może się tak skończyć. Miałam być bezpieczna.

 Bzdura. Wiedziała doskonale, w co się pakuje, ale była zbyt podekscytowana perspektywą poznania zabójcy.

- Ona też współpracuje z jakimiś przestępcami?

- Nie. Jest dziennikarką.

Evelyn zdziwiła się.

- I nikt nic nie podejrzewa?

- Można powiedzieć, że September jest mistrzem kamuflażu i planowania różnych tajnych spotkań – zaśmiał się. Chyba po raz pierwszy widziała go śmiejącego się tak szczerze. Zapewne przypomniało mu się jakieś ich wspólne spotkanie. Normalnie spytałaby go o szczegóły, ale teraz wolała przemilczeć sprawę i nie wtrącać się za bardzo. - Może dlatego jest dobrą dziennikarką, choć niedocenianą.

- Zakazana miłość – odezwała się po chwili Evelyn. Jej głos brzmiał bezbarwnie, może nawet nieco kpiąco. – Prawie jak w filmach czy książkach.

- Wierz mi, wcale nie jest tak kolorowo – odparł, parkując przed Lombard Street.

***

- Hej, czy to nie twoja siostra? – odezwał się Damian, wskazując na parę siedzącą przy stoliczku w ogrodzie małej kawiarni nieopodal.

- Tak, ze swoim nowym chłopakiem – powiedziała z niechęcią.

- Coś z nim nie tak?

- Jest… dziwny.

Mężczyzna posłał jej wyzywające spojrzenie.

- Chodź, przekonamy się.

I pociągnął opierającą się Evelyn za sobą.

***

Butterfleye był zły. Musiał przełożyć swój projekt o kolejne parę dni, zanim zdobędzie odpowiednie środki, aby wprowadzić go w życie. Nie było mu to na rękę. Spieszył się. Drżał, ponieważ bał się, że w każdej chwili jego misterny plan może legnąć w gruzach przez jedną osobę.

Jednak nic takiego się nie stało, jakby Don czekał na jego kolejny ruch.

Nie wiedział czy bardziej irytuje go fakt, że Tom go obserwuje, czy perspektywa spotkania się z alter egiem Alyssy. Jedno budziło w nim złość, drugie ekscytację i nadzieje.

***

- Wiesz, miałaś rację – stwierdził Damian, odprowadzając Evelyn do domu. – Ten Nate jest jakiś dziwny. Nawet w pewnym sensie jestem zaskoczony, że Matilda z nim jest, ale ta kobieta zawsze mnie potrafiła zaskoczyć.

- Naprawdę? I nie mówisz tak, żebym poczuła się lepiej ani nic z tych rzeczy?

- Dlaczego miałbym to robić? – zdziwił się. – Facet wydaje się być w porządku, nawet jest zabawny, ale jest coś w jego stylu bycia, co jak dla mnie mówi: „nic o mnie nie wiecie, jestem najlepszy. A tak w ogóle to w najmniej oczekiwanym momencie okażę się super skurwielem”.

Evelyn w pewnym sensie ulżyło. A więc nie tylko ona miała takie dziwne przeczucia. Niepokoił ją Nate i nie ufała mu, ale nie miała przecież żadnych dowodów na to, że miałoby być inaczej, niż mówi Matilda. Pozostawały jej tylko domysły. A zawsze lepiej jest podejrzewać innych w czyimś towarzystwie – wtedy paranoja nie wydaje się być już taka groźna.

***

Parę dni później był gotowy. Evelyn ze spuszczoną głową, usilnie unikając jego bystrego wzroku, przekazała mu to, co powinna i natychmiast odeszła, nie chcąc nawet słyszeć planu, ani tym bardziej poznać przyczyn jego powstania. Trochę go to zawiodło. Bo któż jak nie ciekawa świata Evelyn wysłucha go z zaciekawieniem i podziwem w ogromnych oczach? Kto jak nie ona zachęci go na wpół świadomie do dalszego działania, nada w pewien sposób sens kolejnemu locie motyla?

Został sam, ale gdy zastanowił się nad tym głębiej, doszedł do wniosku, że to dobrze. Sprawa była delikatna i bardzo prywatna. Być może tak już miało być.

„Tak, tak miało być”, pomyślał. „Przecież jedna z zasad głosiła, że nie mieszamy życia prywatnego z zawodowym”.

Upewniając się, że ma w kieszeni wszystko, co potrzebne, zmył makijaż i wyszedł na ulice słonecznego tego dnia San Francisco. Anabelle miała ściśle określoną rutynę. Każdy jej tydzień wyglądał dokładnie tak samo, aby w razie sytuacji ekstremalnej odpowiednie osoby szybko dowiedziały się o niebezpieczeństwie.

„Dość dziwna strategia. Nie wiedzą, że rutyna to doskonała okazja dla porywacza?”, zadrwił w myślach.

Czekał na kobietę w kawiarence w klubie sportowym, do którego chodziła na zajęcia dwa razy w tygodniu. Po treningu zawsze zamawiała w tym miejscu małą kawę, po czym jechała do domu. Poczekał, aż i tym razem kupi napój, a wtedy dyskretnie podszedł do niej i niepostrzeżenie (pod pretekstem przeczytania karty dań) dosypał do picia rozdrobnioną substancję, po której zaczęło kręcić jej się w głowie. Na szczęście był tuż obok. Zapewnił ekspedientkę, że pomoże tej pani dojść do samochodu. Zanim dobili do celu, blondynka straciła przytomność.

***

Z trudem uchyliła powieki. Miała ochotę spać jeszcze, ale podświadomie czuła, że nie powinna oprzeć się tej pokusie. Przetarła zaspane oczy i rozejrzała się na wpół przytomnie po pomieszczeniu.

Leżała na prostym, starym szpitalnym łóżku o obdrapanej ramie i materacu wyścielonym śnieżnobiałym prześcieradłem. Ogromne stare okna były gdzieniegdzie powybijane, a ze ścian odpadał tynk. Z sufitu zwisały niedziałające od dawna lampy, a źródłem światła była mała lampka, postawiona na podłodze obok drzwi. Sala była pusta – poza łóżkiem, na którym się znajdowała, nie było tu żadnego innego mebla.

Podniosła się do pozycji siedzącej, starając przypomnieć sobie, jak tu się znalazła, jednak w głowie miała wielką pustkę. Stanęła na równych nogach i zorientowała się, że nie ma na sobie butów. Wydało jej się to dziwnym, jak zresztą cała zaistniała sytuacja.

Podeszła do wielkiego okna, które od zewnątrz było zakratowane. Przez warstwę brudu dostrzegła elementy krajobrazu, nie mówiące wiele o okolicy w jakiej się znajdowała, jednak miała przeczucie, że wciąż jest gdzieś niedaleko miasta. To trochę podniosło ją na duchu.

Usłyszała kroki na korytarzu. Nie bardzo wiedziała, co zrobić. Wciąż była nieco otępiała, dlatego tylko przylgnęła do okna, mając nadzieję, że osoba, która zaraz tu wejdzie nie będzie chciała zrobić jej krzywdy.

Do środka wszedł czarnowłosy mężczyzna w błękitnej koszuli i ciemnych spodniach. Uśmiechnął się niepewnie, po czym powitał ją słowami:

- Witaj, Anabelle. Znowu się widzimy.

- Znowu?

Zmrużyła oczy, aby dokładniej przyjrzeć się mężczyźnie. Poszczególne rysy jego twarzy nie mówiły jej wiele, ale miała wrażenie, że gdzieś już go widziała. Próbowała rozpoznać go po oczach, jednak okazało się, że nie jest w stanie przypisać tych niebieskich tęczówek żadnej spotkanej wcześniej osobie.

- Przepraszam, rzeczywiście, mogłaś mnie nie poznać. Butterfleye – ukłonił się lekko.

Powoli połączyła fakty. Wspomnienie jego niespodziewanej wizyty sprawiło, że przeszedł ją zimny dreszcz. Oto mężczyzna, który niemal nie rozwalił jej małżeństwa. Ten, który w jakiś dziwny sposób sprawił, że na chwilę przypomniała sobie, czym może być irracjonalna pasja; fatalne zauroczenie. Ten, który był śmiertelnie niebezpieczny, ale wydawałoby się, że wcale nie chce jej skrzywdzić.

Nienawidziła go.

***

Martin patrzył niechętnie na swój telefon komórkowy, którego ekran migał, dając w ten sposób znać, że ktoś chce się z nim skontaktować. Nie miał dziś ochoty rozmawiać z kimkolwiek – jego myśli zaprzątały zupełnie inne myśli, kompletnie nie związane z pracą – pierwszy raz od bardzo dawna. Jednak czuł obowiązek odebrać połączenie, zwłaszcza, że z informacji, wyświetlanych na ekranie wynikało, że dzwoni do niego sam burmistrz.

- Tak, słucham?

- Anabelle zaginęła – usłyszał po drugiej strony słuchawki sztucznie opanowany głos Derricka Ferrellla.

Martin westchnął i sięgnął po swój notes. Nie potraktował do końca poważnie tego stwierdzenia. Miał wrażenie, że po włamaniu Butterfleye’a na ich posesję oboje byli nieco przewrażliwieni. Nie dziwił im się, ale wolał, żeby nie angażowali do najmniejszej sprawy najwyższych służb. Brakowało tylko, żeby zadzwonili do federalnych*.

- Kiedy?

- Jakieś trzy godziny temu. Nie wróciła z zajęć samoobrony. Mieli ją odebrać ochroniarze, ale nigdzie jej nie było.

Honnet westchnął ponownie.

- Przepraszam, panie burmistrzu, ale zaginięcie można zgłosić dopiero po czterdziestu ośmiu godzinach. Może jest w jakimś sklepie albo w domu i szykuje jakąś niespodziankę… Jest osobą dorosłą, bardzo możliwe, że nie chciała dziś pójść na te zajęcia.

- Nie. Na pewno dałaby znać jak nie mi, to tym z ochrony. A tymczasem jest poza zasięgiem, więc nie odbiera telefonów i ślad po niej zaginął. Pomóżcie mi.

Głos pana Ferrella zaczął drżeć. Martinowi zrobiło mu się żal mężczyzny. Nie potrafił sobie wyobrazić, co on zrobiłby na jego miejscu, gdyby nagle Natalie zniknęła albo – co gorsza – Victoria. Czy przeprowadziłby natychmiastowe śledztwo na własną rękę, w tajemnicy wykorzystując środki, którymi dysponował w swojej pracy, czy poczekałby regulaminowe dwie doby, zanim podjąłby jakiekolwiek kroki? Raczej nie.

- Przykro mi. Póki co, nic nie mogę na to poradzić – powiedział i z ciężkim sercem rozłączył się. 

Czuł się podle.

 - Szefie, znaleźliśmy telefon komórkowy, tam, gdzie była ta strzelanina w zeszłym tygodniu – powiedział Ray, wpadając do gabinetu Martina Honneta. Ten poderwał się z miejsca, podekscytowany tą wiadomością, zapominając na chwilę o rozmowie, którą przed chwilą odbył. To mogła być znacząca dla śledztwa informacja.

- Sprawdziliście do kogo należy?

- Nie, ale jest u techników, sprawdzą numer IMEI** i dojdą niedługo do właściciela. W przeciągu doby powinniśmy mieć jakieś konkretne informacje.

- Świetnie. Masz jakieś typy?

- Komórka wygląda dość normalnie, całkiem zadbana, ale nie jest to najnowszy model. Technicy musieli złamać kod PIN, więc nie miałem okazji przyjrzeć się, czy jakieś elementy mogłyby chociaż zdradzić płeć właściciela. Póki co, czekamy na wyniki.

- Super – ucieszył się Martin i poklepał młodszego rangą mężczyznę po plecach. Nie mógł ukryć radości z jakiegoś postępu w śledztwie. Może to właśnie następuje koniec Butterfleye’a?

--------------------------------------- 

* - czyli po FBI, ale to chyba dość oczywiste. Chociaż wydaje mi się, że trochę naginam rzeczywistość, bo chyba przysłaliby kogoś nadzorującego w takiej sytuacji, ale jeśli o to chodzi to stawiałabym, że wspomniana parę razy Gabrielle jest z tych służb.

** - indywidualny numer każdego telefonu komórkowego. Możecie go sprawdzić wpisując: *#06# :D