Rozdział 30

I want your drama
The touch of your hand
I want your leather-studded kiss in the sand
I want your love(...)
You know that I want you
And you know that I need you
I want it bad, a Bad Romance

Halestorm - Bad Romance

„Teraz albo nigdy”, postanowiła i specjalnie z okazji wizyty na Lombard Street ubrała się w wyjątkowo elegancką i seksowną sukienkę koloru czerwonego, którą Mathilda wręcz wcisnęła jej, sądząc, że Evelyn znalazła sobie chłopaka. Teraz miała okazję spełnić swoje funkcje.

To mogła być jedyna szansa. Wolała kuć żelazo póki gorące, a skoro otrzymała sygnały, które interpretowała zachęcająco – nie miała nic do stracenia. Wręcz przeciwnie.

Stojąc przed lustrem, uznała, że nie może tak wyjść na ulicę i ryzykować, że ktoś ze znajomych zauważy ją w tak eleganckim stroju i zacznie spekulować. Złożyła więc sukienkę i włożyła do torby. Obok niej położyła także szpilki i kilka przyborów do makijażu, pamiętając, jak bardzo podobała mu się z mocno podkreślonymi oczami.

***

Powitała Kurta lekkim uśmiechem i niemal niewidocznym machnięciem ręki. Od razu udała się do łazienki.

Pierwszy raz tu była. I ponownie Lombard Street ją zaskoczyło – nie spodziewała się tak ekskluzywnej i czystej łazienki w takim miejscu. Złocenia wokół ramy lustra, przyćmione światło dodawało elegancji, a idealnie wypucowane kafelki odbijały refleksy. Poczuła się niemal jak księżniczka w bajce.

- Łał – wyrwało się Kurtowi, gdy wreszcie wyszła z łazienki. Gestem dał jej znać, żeby podeszła do niego, aby mógł się jej lepiej przyjrzeć.

- Przechowasz? – spytała, podając mu torbę ze swoimi rzeczami.

- Co się stało? – spytał z rozbawieniem.

- A co się miało stać?

- Przed chwilą widziałem, że do ubikacji wchodzi Evelyn, a teraz stoi przede mną ktoś, kogo nie znam.

Po zawadiackim uśmiechu na jego twarzy stwierdziła, że ta przemiana mu się spodobała. Uważnie przyjrzał się wszystkim atutom, które podkreślała czerwona sukienka krótko przed kolana i bez ramiączek i pokiwał głową z uznaniem.

- Evelyn – zatrzymał ją, zanim doszła do schodów prowadzących do mieszkania Butterfleye’a. – Czy warto jest gonić za czymś… wyimaginowanym?

- Nie wiem, o czym mówisz – odparła obojętnie, wspinając się na kolejne schodki.

***

Zmiana ta nie uszła uwadze Butterfleye’a. Właściwie była prawie tak drastyczna jak przejście z Evelyn na Evey. I, prawdą mówiąc, ta kobieta, która teraz powoli podeszła do niego miała bardzo dużo cech Evey. Była pewna siebie i swojego seksownego stroju. Nieuznająca kompromisów. Ale wciąż z setką słabych punktów.

Nie przyszło mu nawet do głowy, że kiedykolwiek przyjdzie tu taka… piękna. Ale to napawało go dumą. W końcu sam to stworzył. Oto jego kolejne, żywe arcydzieło. Ze zwykłej, szarej Evelyn, która na co dzień prawie się nie maluje i nosi powyciągane swetry oraz przetarte spodnie, stworzył prawdziwego demona. Zastanowił się, czy myśl ta nie podnieca go bardziej niż obecność Evey.

- Proszę, proszę, witaj, piękna – powitał ją cichszym niż zwykle głosem. Odchrząknął lekko, chcąc odzyskać władzę nad swoimi strunami głosowymi. Evelyn pocałowała go w policzek na powitanie.

Była to spora odmiana, zważywszy na to, że zwykle siadała nieco dalej, aby móc podziwiać jego majestat. Czyżby zapragnęła czegoś więcej…? To było mu bardzo nie na rękę, choć przecież brał to pod uwagę od początku – słaba istotka może się zakochać. Ale przecież istniały zasady, których się trzymała. Jeśli przestawały ją teraz obchodzić, to mogło oznaczać tylko tyle, że wszystko zaczynało się sypać. Musiał to rozegrać w miarę delikatnie i z pełną dyplomacją. Z tym, że to już nie ta sama Evelyn, co na początku. Teraz to jego Evey, jego Motyl.

- Co dziś robimy? – spytała, trzepocząc gęstymi, czarnymi rzęsami.

- To co zwykle, Evey. Muszę cię wtajemniczyć w plan. Ostatni.

- Mhm… A nie może to poczekać? – spytała, patrząc mu prosto w oczy. Jeśli się bała, to doskonale to ukrywała.

- A jest coś, co bardzo chcesz mi przekazać?

- Nie – pokiwała przecząco głową.

- Więc nie widzę przeszkód – stwierdził chłodno i wskazał jej miejsce na kanapie.

Evelyn zmrużyła oczy. Traciła przewagę, którą uzyskała tym elementem zaskoczenia, związanym z ubiorem i miłym powitaniem. Nie zajęła wskazanego miejsca.

- Evelyn, motylku, to wyjątkowo ważne. Nie mam czasu na jakieś gierki.

- Ja też nie.

Zaskoczyło go zdecydowanie w jej głosie. Zmniejszyła maksymalnie dystans pomiędzy nimi i położyła mu dłonie na barkach.

- Chcę, żebyś to ty teraz mówił, ale nie na temat twojego kolejnego genialnego planu, ale o sobie. Chcę poznać prawdę, Butterfleye. Prawdę o tobie. Bo w rzeczywistości nie jesteś taki zły. Kim jest naprawdę mężczyzna, ukrywający się za motylą maską i fioletowymi tęczówkami? – mówiła cicho, z nutą tajemniczości. Odgarnęła kosmyk czarnych włosów za jego ucho, przypominając sobie, że gdzieniegdzie czerń przechodziła w ciemny granat. – Czy ten mężczyzna potrafi coś czuć? Do kobiety?

Nie musiała stawać na palcach – dzięki wysokim obcasom była z nim równa wzrostem. Pożądliwie patrzyła na jego wargi, przybliżając się coraz bliżej.

Butterfleye stał sztywno, czekając na jej kolejny ruch. Starał się być ostrożny, ale czuł, że dziś to nie skończy się pomyślnie. Dlatego musiał rozegrać to tak, aby nie mogła uciec, zanim nie zobowiąże się mu pomóc.

Nie widząc sprzeciwu ze strony mężczyzny wpiła się w jego wargi; były twarde i spierzchnięte. Po chwili zawahania odwzajemnił gest. Przyjemny dreszcz przebiegł wzdłuż jej kręgosłupa, zupełnie tak jak wtedy, gdy w tym samym pokoju tańczyli wspólnie – bez okazji, całkowicie spontanicznie.

- Potrzebuję twojej pomocy – wyszeptał, przerywając na chwilę pocałunek, aby zaraz powrócić do tego dziwnego tańca, który chwilami przypominał raczej konfrontację sił.

Mruknęła tylko potwierdzająco, pewnie nawet nie zwracając uwagi na to, co powiedział. Była teraz w zupełnie innym świecie. Nie chciała wracać do rzeczywistości, która mogła go tylko zburzyć.

- Mówię poważnie, Evelyn – powiedział, odsuwając się od kobiety. – Wiem, że możesz być zmęczona tym ciągłym wykorzystywaniem cię; jeśli tak jest – obiecuję, że to będzie ostatni raz.

- I co potem?

- Nie wiem. Chyba wyjadę.

- Co? Nie, nie rób tego.

Teraz to on zbliżył się do Evey, tak jakby chciał złożyć pocałunek na jej szyi. Gdy odległość między jego wargami a jej karkiem dzieliły milimetry wyszeptał na ucho:

- Obiecaj, że mi pomożesz.

- Obiecuję.

Przymknęła oczy, z nieprzyzwoitą przyjemnością skupiając się na tym jak jego szczupłe palce łaskoczą jej kark, jak delikatnie sunie ustami wzdłuż jej żuchwy, jakby był wampirem, który chce wyczuć miejsce, w które najkorzystniej będzie wbić swoje zęby.

Po chwili zaczęła się niecierpliwić. Brakowało jej zdecydowania w ruchach mężczyzny. Był ostrożny i delikatny, co zdecydowanie nie pasowało do jej wyobrażenia o Butterfleye’u. Chwyciła go za kołnierz, aby nie mógł zrezygnować z rozpoczętej już miłosnej gierki i przyciągnęła do siebie, składając jeszcze jeden, z każdą sekundą śmielszy pocałunek.  

- Nie jesteś ciekawa, co to za plan? – spytał, gdy zabrakło im tchu, aby dalej kontynuować ich wcale nie niewinną zabawę.

- Zamieniam się w słuch – odparła kokieteryjnie, siadając na kanapie.

- W zasadzie chcę tylko, żebyś coś przypilnowała. Jak zapewne zdążyłaś już zauważyć: nie wolno nikomu ufać. A ja nie ufam zwłaszcza Kurtowi. Nie ufam ludziom, którzy potrafią obserwować, a on z pewnością umie zrobić pożytek ze swoich oczu. Dlatego chcę, żebyś poszła z nim załatwić… pewną substancję, której nazwę zapiszę ci na kartce oraz wyślę ci później, kiedy będziesz już miała nowy telefon, jak powinna ona wyglądać.

- Po co ci jakiś narkotyk?

- Żeby kogoś chwilowo omamić.

- Kogo?

Butterfleye wahał się z odpowiedzią dość długo.

- Daj spokój, mi możesz powiedzieć, prawda? W końcu ufamy sobie, prawda?

- Anabelle Ferrell.

Evelyn wypuściła ze świstem powietrze.

„Pani burmistrz?!”

Zerknęła na ogromną tablicę, na której wcześniej było pełno jej zdjęć – teraz była niemal pusta. Zaszumiało jej w uszach.

- To… Od początku ci o nią chodziło!

Nie wiedziała, co bardziej ją zszokowało: to, że szykuje atak na żonę burmistrza czy uczucie, jakby ktoś uderzył ją mocno w twarz. Czuła się głupio: wykorzystana, zdradzona i oszukana. Nie mogła zaprzeczyć, że sama dopowiadała sobie zbyt wiele, ale przecież pewne gesty mówiły same przez się: przecież pojechał po nią do tego pieprzonego więzienia! Uratował ją! A teraz w głowie słyszała swój własny krzyk: „nigdy się nie liczyłam!”.

Wstała i chodziła w tę i z powrotem, trzymając się za głowę. Buty wystukiwały głośny rytm, a Butterfleye siedział spokojnie z papierosem w ręku, obserwując ją beznamiętnie.

- Nie rozumiem twojego zachowania, Evelyn – stwierdził po chwili, strzepując popiół na ziemię.

- Nie rozumiesz? – zatrzymała się i powtórzyła jego słowa niczym echo. Zmierzyła wzrokiem jego swobodną sylwetkę. Z każdą chwilą rozumiała coraz więcej i czuła się coraz gorzej. – No tak, nie rozumiesz…

- Tak, nie rozumiem, ponieważ od początku jasno postawiłem sprawę. Tak mi się przynajmniej wydaje. Pamiętasz trzy najważniejsze zasady, motylku?

- Przestań mówić do mnie „motylku”! – krzyknęła. – Mam gdzieś twoje zasady – syknęła i obróciła na pięcie w stronę drzwi.

- Nie możesz ich tak lekceważyć. Nie możesz odejść teraz, gdy zobowiązałaś się mi pomóc. Gdybyś to zrobiła, na pewno poniosłabyś tego konsekwencje.

- Naprawdę? – zatrzymała się w drodze do wyjścia. – A czy ty kiedykolwiek poniosłeś konsekwencje tego, co robisz?

- Ja to zupełnie inna bajka. Evey.

Nie odpowiedziała. Wpatrywała się w niego z szeroko otwartymi oczami. Serce zaczęło jej bić niewiarygodnie szybko, a pod powiekami poczuła piekące łzy. Nie chciała pozwolić, żeby je widział. Wyrażałyby zbyt wiele emocji. Upokorzenie, zawód, złość, bezradność, wreszcie: zrozumienie.

Uprzytomniła sobie jak długo okłamywała siebie. Jak ciągnęła tę fascynację, aby dotrwać do tego momentu – bo prędzej czy później doszłoby do tego, teraz wiedziała to naprawdę.

Tak, on i ona to zupełnie inne bajki. Być może oboje są motylami, ale to ona była tą brzydką ćmą, którą ciągnęło do żaru. I w końcu się sparzyła.

Odwróciła się na pięcie i bez słowa opuściła pomieszczenie. Nikt za nią nie zawołał.

- Dasz mi moją torbę? – powiedziała zduszonym głosem do Kurta.

Przyjrzał jej się uważnie i bez słowa oddał jej rzeczy.

- Chcesz porozmawiać? – spytał cicho, obserwując jak Evelyn zawzięcie szuka czegoś w torbie, ale nie może tego znaleźć, po czym rzuca ze złością swoją koszulkę na ziemię, przeklinając pod nosem i jak drżącymi rękami zmywa zbyt mocny makijaż.

- Nie! Pieprzcie się wszyscy! – krzyknęła i wybiegła na zewnątrz, ściągając w biegu szpilki.  

Miała świadomość, że prawdopodobnie tylko Krut mógłby zrozumieć ją z perspektywy kogoś uwięzionego na Lombard Street, ale nie miała ochoty słuchać jego złotych myśli i niezwykle mądrych rozważań. Doceniała jego wiedzę i trafne obserwacje, ale to nie było coś, czego potrzebowała i po czym poczułaby się lepiej. Nie chciała być pouczana, bo przecież Kurt od początku ostrzegał ją przed Butterfleye’em.

„Czy warto jest gonić za czymś wyimaginowanym?” – teraz wiedziała, że nie. Ale teraz było już za późno. Jednak miała nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone. Została ostatnia misja. A potem on zniknie. Oby.

Nogi bezwiednie poprowadziły ją do mieszkania jej przyjaciela. Czując się podwójnie podle, zadzwoniła do drzwi. Był późny wieczór, ale nie na tyle, aby uznać porę za niestosowną. Jednak nie to stanowiło dla niej problem i powód do wyrzutów sumienia. Chodziło głównie o to, jak zachowywała się przez ostatnie miesiące. To wcale nie podnosiło jej na duchu.

Damian powitał ją wyrazem zdziwienia na twarzy.

- Cześć – powiedziała cicho.

- Cześć. Coś się stało? – spytał, spoglądając na nią podejrzliwie.

- Nic – odparła szybko i stanowczo. - Ja… Chciałam cię przeprosić za moje zachowanie ostatnio. Wiem, że mogłoby wydawać się głupie i jakbym była w jakimś chorym transie i… przepraszam.

Damian pokiwał głową ze zrozumieniem i wpuścił ją do środka. Zaskoczyła go ta wizyta, zwłaszcza, że ostatnio prawie ze sobą nie rozmawiali i ich drogi w pewnym stopniu się rozeszły, a on za każdym razem, gdy pytał, co u niej słychać, czuł się jak namolne dziecko, które chce, żeby starsze rodzeństwo się z nim pobawiło i zawsze otrzymywał negatywną odpowiedź. Nie chciał, żeby wyglądało to tak, że zrezygnował z ich przyjaźni, ale też nie chciał się za bardzo narzucać, bo wiedział, że w takim wypadku też nie wyszedłby za dobrze.

- Płakałaś – zauważył.

- Tak, ale to nic takiego – odparła, ukradkiem ocierając jeszcze mokry kącik oka. - Przyniosłam piwo – dodała weselej, machając zgrzewkami przed sobą.

- Widzę. Dwa ośmiopaki.

- Tak… Mam ochotę się upić. I pomyślałam, że będziesz dobrym kompanem. – Ostatnie zdanie wypowiedziała jakby nieśmiało. Nie wiedziała, czy to bezczelność przychodzić po tylu miesiącach unikania go jak gdyby nigdy nic i proponować wieczór przy piwie i jakiś grach.

- No jasne – odparł uśmiechając się przyjaźnie.

***

- Ten film nic nam nie mówi – westchnął lekko Martin, obejmujący ramieniem swoją byłą żonę. Na ekranie małego monitora właśnie wyświetlały się napisy końcowe, obwieszczające koniec seansu. Jednak najwyraźniej oboje się zawiedli – szukali jakiś konkretnych wskazówek, tymczasem nie znaleźli nic.

- Mhmm… No, może tyle, że możliwym jest, że Butterfleye ukrywa się tam, gdzie nie szukacie – w jakimś bardzo widocznym miejscu. I że najbardziej interesuje go nie władza, ale coś, co ją symbolizuje.

- Interesuje go żona burmistrza, nie wystarczy? – mruknął. - Co masz na myśli mówiąc, że ukrywa się gdzieś w „widocznym miejscu”? – spytał po chwili.

- Nie wiem, w jakimś znanym miejscu, albo przy nim. Coś niepozornego, gdzie jest na przykład dużo ludzi każdego dnia.

- Może jeszcze powiesz, że ukrywa się pod posterunkiem? – zażartował.

Natalie roześmiała się.

- Może nie aż tak niepozornego. No, chyba muszę się zwijać.

- Możesz zostać na noc, jak chcesz.

- No nie wiem. Poza tym mama pewnie chce wrócić do siebie. Co prawda szaleje za Vicky, ale dobrze wiemy, że potrafi być męcząca… - zerknęła na Martina, który przyglądał jej się spokojnie, lecz w taki sposób jakby bardzo chciał jej powiedzieć, żeby została. Chyba znała ten wzrok.

Westchnęła i usiadła na skraju tapczanu.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł.

- O czym mówisz?

- Dobrze wiesz, o czym mówię. Odgrzewanie starego kotleta nie zawsze dobrze wychodzi.

- Wiesz, możemy wziąć nowego kotleta, przyprawić od początku i usmażyć go bez obaw, że będzie nieświeży.

Kobieta roześmiała się serdecznie.

- Nigdy nie byłeś dobry w metaforach – odparła, z trudem powstrzymując śmiech. Pocałowała go w policzek i wyszła na korytarz, gdzie zaczęła ubierać buty.

- I dlatego to ja jestem policjantem, a ty prawnikiem – zauważył Martin, przytrzymując jej żakiet, gdy go ubierała.

- Do zobaczenia – powiedziała z lekkim uśmiechem.

Zanim nacisnęła klamkę, uchwycił jej dłoń, aby na pożegnanie pocałować ją w policzek.

***

Część puszek po piwie leżała już opróżniona. Evelyn poczuła się nieco lepiej, jakby lżej. Dokładnie tego oczekiwała. Musiała przyznać, że towarzystwo Damiana było wręcz idealne do takich poczynań. Lubiła w nim to, że nigdy nie zasypywał pytaniami, na które nie chciała odpowiadać, że wiedział, kiedy przestać. Zwykle i tak otrzymywał odpowiedzi – prędzej czy później. Tym razem jednak nie mogła mu powiedzieć całej prawdy. Miała tu na uwadze zarówno swoje bezpieczeństwo jak i jego.

- Wierzysz w przyjaźń damsko-męską? – spytał nagle Damian.

Evelyn spojrzała w jego zielone oczy. Bała się udzielić odpowiedzi. Wiedziała do czego to zmierza. Nie wiedziała, co mogłaby odpowiedzieć, nie miała pojęcia, co czuła poza bezkresną rozpaczą i żalem.

- My jesteśmy przyjaciółmi, więc… chyba tak – stwierdziła ostrożnie.

Mężczyzna pokiwał lekko głową.

- Dlaczego pytasz? – spytała ochryple. Strach narastał. Miała wrażenie, że na ten wieczór została rzucona jakaś koszmarna klątwa. Wszystko skumulowało się w jednym czasie i czuła, że nie da rady przeżyć jeszcze więcej. Jednocześnie nie mogła tego przerwać – także ze strachu.

-Nic. Po prostu… - urwał, szukając odpowiedzi w przestrzeni. – Ja już dłużej nie potrafię udawać, to tyle. Z czasem stałaś się kimś więcej niż przyjaciółką. Nie wiem, dlaczego ci to mówię. Może dlatego, że przez ostatni czas mogłaś pomyśleć, że nie uważam cię już za nikogo szczególnego, ale prawda jest taka, że nie chciałem się narzucać i cię w jakiś sposób, no nie wiem, wystraszyć czy coś… Powinienem był to zatrzymać dla siebie, bo przecież nie chcę, żeby nasze relacje się popsuły. Zdaję sobie sprawę, że każde moje słowo pogrąża mnie jeszcze bardziej… - urwał, zerkając na Evelyn. Był gotowy na to, że zaraz odwróci się do niego plecami i odejdzie, zamykając się w sobie jeszcze bardziej, lecz tym razem nieodwracalnie.

Nie wiedziała, co ma mu odpowiedzieć. To nie był najlepszy moment na wyznania miłości. Nie mogła pozwolić sobie na jakiekolwiek uczucia. Ale, do cholery, to nie było takie proste! Jak miałaby odciąć się od nich i stać się warzywem? Ostatnimi czasy czuła się coraz bardziej samotna, teraz czuła to jeszcze mocniej niż kiedykolwiek. Nie chciała stracić ostatniej osoby, na której jej w jakiś sposób zależało.

Damian nie był Butterfleye’em i nigdy nie będzie. Ale rozumiał ją, a jeśli nie – starał się. Nie miał przed nią szczególnych tajemnic, dlatego nie pociągał jej w ten sposób co Motyl. Jednak spędzili ze sobą wiele lat, wiedziała, że jemu może ufać, że ten nie zagrozi jej „poniesieniem konsekwencji”.

- Wyznajesz mi właśnie… miłość?

- Nie. Tak. – Wymasował sobie skronie. Ręce mu drżały. – Chcesz jeszcze chipsów? Pójdę dosypać.

- Nie, poczekaj – zatrzymała go, ciągnąć go za ramię.  – W porządku. Zostań. Proszę.

Objęła go i wtuliła się w jego tors. Potrzebowała bliskości kogokolwiek. Chociaż na chwilę.

- Czyli… między nami okej?

Odmruknęła coś niewyraźnie, przytulając go mocno. Odniosła wrażenie, że w jego ramionach poczuła się bezpiecznie; naprawdę bezpiecznie od bardzo dawna. Pozostałe chwile, gdy przeszło jej to przez myśl, były tylko złudzeniem. Nie mogła przecież być niczego pewna odkąd pierwszy raz postawiła nogę na Lombard Street. I jeszcze długo nie będzie mogła, jednak ta chwila sprawiła, że chociaż na bardzo krótki moment uspokoiła się.

A zaraz potem zaczęła myśleć o tym całym gównie, w którym była. Niepoukładane myśli mknęły przez jej umysł i nie wiedziała czy to za sprawą uderzających do głowy procentów czy pod wpływem natłoku emocji, które w końcu odnalazły drogę wyjścia.

- Boję się, Damian – powiedziała cicho. - Nie pytaj mnie, czego i dlaczego. Po prostu się boję. Boję się, że pewnego dnia obudzę się sama na tej planecie ze swoimi koszmarami, że nawet ty i Matilda odwrócicie się ode mnie.

- Niby dlaczego? – spytał ze zdziwieniem, nieco piskliwym głosem (co zdarzało mu się, gdy był „pod wpływem”).

Evelyn uśmiechnęła się smutno i oparła głowę o jego tors. Milczeli przez większość wieczoru.

-------------------------------

Nie do końca zamierzone, ale nawet wpasowało się w klimat 14 lutego :) A w podkładzie/cytacie cover Gagi, bo ten mi jakoś bardziej podchodzi :D A do końca zostało niecałe 10 rozdziałów, wiecie?