Rozdział 16

Bid my blood to run
Before I come undone
Save me from the nothing I've become
Bring me to life
Evanescence - Bring me to life

Evelyn czekała, aż czarnowłosy mężczyzna pierwszy się odezwie. Mglistym spojrzeniem wpatrywała się w sufit, nie mając pojęcia, dlaczego tak bardzo podoba jej się ten widok. Miała wrażenie, że lekki wiatr przedostaje się do tego pomieszczenia poprzez szczeliny w murze, łaskocząc jej kark. Ale być może to było tylko złudzenie.

- Więc…? Miałeś mi coś o sobie powiedzieć, Kurt – ponagliła go, nie obdarzając go jednak spojrzeniem.

Mężczyzna nerwowo podrapał się po brodzie.

- Nie za bardzo mam pomysł, co powiedzieć i od czego zacząć.

Evelyn wzruszyła ramionami.

- A od czego się zwykle zaczyna? Ile masz lat, skąd jesteś, jakie masz wykształcenie, stan cywilny…

- To nieistotne.

- Nie? Ja na przykład jestem z Vegas. Potem, jak byłam mała, przenieśliśmy się tutaj, do Californii. I oto jestem!

Kurt pokiwał tylko głową.

- Więc co według ciebie jest istotne, hmm? – zagaiła ponownie.

- To, kim naprawdę jesteś.

Kobieta roześmiała się ochryple.

- To akurat nikogo nie obchodzi. Pracodawców interesuje twoje wykształcenie, sklepikarzy i bankierów ile kasy masz w portfelu, ludzi na ulicy jak dziś wyglądasz, partnerów jaki jesteś w łóżku, a rodzinę czy dajesz sobie jakoś z tym wszystkim radę. Tu nie ma nic o tym, kim naprawdę jesteś.

- Za dużo przebywasz z Butterfleye’em – stwierdził Kurt, wykrzywiając lekko usta w dziwnym grymasie i spoglądając na nią kątem oka. – Gadasz jak on. Widzisz świat z tej złej strony, która oczywiście istnieje, ale z takim podejściem można zwariować. Albo stać się nim.

Evelyn prychnęła lekko. W zasadzie nie miałaby nic przeciwko byciu nim. Znałaby wówczas wszystkiego jego tajemnice, nauczyłaby się tej elokwencji i dyplomacji. Co w tym złego?

- Nie mów, że nie miałabyś nic przeciwko – powiedział, odgadując jej myśli. – Gdyby to się stało, wtedy byłabyś dosłownie martwa i nie byłoby dla ciebie ratunku. To byłby naprawdę koniec. – Podniósł się ze schodów i ukucnął przed nią, patrząc jej głęboko w oczy. Miała wrażenie, że w ten sposób czytał z niej jak z otwartej księgi.

Wpatrywała się w niego tępym wzrokiem, nieco zaskoczona takim obrotem spraw.

- On nie jest taki jakim się wydaje. To, co widzisz to nie jest… rzeczywiste. Nie do końca.

- Może ja też nie jestem rzeczywista, myślałeś o tym? Może jestem tylko… chmurką dymu?

- Każdy z nas jest na swój sposób eteryczny. Obudź się, Evelyn – powiedział Kurt, przyciszając głos i potrząsając nią lekko. – Butterfleye jest charyzmatyczny i z pewnością ma wiele dobrych cech, ale generalnie… nie jest tym „dobrym”.

- To, czy coś jest dobre czy złe, zależy od tego, po której stronie jesteś, pamiętasz? – odpowiedziała szeptem, cytując jego własne słowa.

- Po której stronie ty jesteś, Evelyn?

Ścisnął ją mocno za rękę. Czuła jak krew pod jego uciskiem próbuje przepłynąć. Czuła swój puls. Jak krew biegnie w jej żyłach.

Oznaka życia.

- Nie wiem, Kurt – powiedziała słabo.

Mężczyzna przymknął powieki i pokiwał łagodnie głową. Rozumiał czy może godził się w ten sposób z porażką?

- Pomóż mi – pisnęła, gdy ten podniósł się na równe nogi.

- Jedyną osobą, która może ci pomóc to ty.

- Dobrze wiesz, że samemu jest trudniej. Potrzebuję cię, jeśli chcę… powrócić do życia.

- Musisz się jeszcze wiele nauczyć, Evelyn – powiedział z charakterystycznym, smutnym uśmiechem.

- Jak na przykład?

- Nie można nikogo wskrzesić.

Evelyn westchnęła.

- Wiesz, mógłbyś konkurować z Butterfleye’em w jakiś filozoficznych dysputach. Macie trochę wspólnego. Artystyczne dusze…

Kurt nie odpowiedział, a Evelyn pogrążyła się we własnych, ulotnych myślach. Błądziła gdzieś po ciemnych zakamarkach swojego umysłu, próbując złapać jakąś konkretną ideę, jednak każda wymykała się pomiędzy palcami, pozostawiając tylko zimną pustkę. W pewnej chwili kobieta zdała sobie sprawę, że granitowy stopień, na którym opierała ręce, przewodzi dotkliwy chłód. Zerknęła na swoje dłonie. Były sine, chociaż dopiero teraz odczuła tę anomalię.  Zupełnie tak, jakby zaraz były… martwe?

Naciągnęła mocniej rękaw bluzy i zignorowała dziwne myśli.

- Więc…? – zagaiła.

- Więc co?

- Miałeś mi coś opowiedzieć. Całkiem dobre się wykręcasz. Jak się tu dostałeś? Co to za „przypadek”?

Głośne westchnienie poprzedziło jego wypowiedź.

- Byłem w połowie studiów… i potrzebowałem szybkiej kasy, ponieważ nie opłaciłem czesnego, a termin się kończył i grozili mi wyrzuceniem.

- Dlatego zająłeś się dilerką.

- Owszem. A studiów i tak nie skończyłem – zaśmiał się ponuro. – Po pewnym czasie trafiłem tu i ciągle tu siedzę; jak widać.

- Kiedykolwiek brałeś?

- Naprawdę myślisz, że gdybym brał, to byłbym tu teraz z tobą? – prychnął. - To cwany biznes, w którym zarabiasz na więźniach swojego ciała.

Evelyn wyczuła pogardę w jego głosie. Nie sposób było to przeoczyć. Odraza to swojej osoby… Czegoś takiego jeszcze nigdy przedtem nie widziała, nie w takiej skali. Bezwiednie uchyliła usta ze zdziwienia. Przypomniała sobie jego smutne oczy, gdy zapytała go, czy nie chciałby kiedyś zrzucić tego i stać się naprawdę wolnym. Wyglądało na to, że Kurt jak mało kto wie, co to znaczy „być martwym”. Tak jak ona dostał się tu przez czysty przypadek, chociaż generalnie bardziej z potrzeby niż chęci. A teraz musi ciągnąć takie życie, które mu nie odpowiada, lecz z którego nie ma wyjścia.

„A jak ty skończysz, Evelyn Verriar?”, szepnęło niezidentyfikowane "coś" w jej głowie.

***

Widząc zgromadzenie połowy swojej jednostki przy jednym biurku, poczuł nieprzyjemny ucisk w żołądku. Mężczyźni pochylali się nisko nad czymś; żaden z nich nie odezwał się słowem. Honnet zaobserwował ukradkowe i zdenerwowane spojrzenia, które nie mogły znaczyć nic dobrego.

Podszedł do grupy osób i odchrząknął znacząco.

- Jest coś, czym chcielibyście się ze mną podzielić? – spytał.

Policjanci ponownie przesłali sobie krótkie, niepewne spojrzenia i bez słowa wręczyli przełożonemu liścik, którego treść brzmiała:

Cześć, chłopcy!

Dawno do was nie pisałem, prawda? Tęskniliście?

Jeżeli tak, to pewnie was zasmuci wiadomość, że wyjeżdżam. Ale nie martwcie się. Nie na długo. Wrócę w przeciągu tygodnia. Pomyślałem, że chcielibyście wiedzieć.

Buziaki,

B.

Martin miał ochotę zgnieść kartkę, jednak wiedział, że wówczas zniszczyłby materiał dowodowy. Ręka, w której trzymał list, zadrżała.

- Wystawić blokady pomiędzy stanami? – spytał ktoś głupio.

- Nawet nie wiemy, gdzie się wybiera. Gorzej; nie wiemy nawet jaki rysopis podać! Nie wiemy absolutnie nic – odpowiedział nadzwyczaj spokojnie.

Czyżby przyzwyczajał się do porażek?

***

W tym samym czasie przystojny czarnowłosy mężczyzna o hipnotyzujących jasnoniebieskich oczach i lekkim zaroście przechodził spokojnie przez kontrolę na lotnisku stanowym.

- Upuściła coś pani – powiedział, podnosząc opakowanie chusteczek, które wypadło z kieszeni młodej kobiety z dzieckiem na rękach.

- Co, ja? Och, dziękuję – odpowiedziała, odbierając swoją własność. Dziecko wlepiło w niego swoje duże, również niebieskie, oczy.

Butterfleye uśmiechnął się szarmancko do kobiety i bezproblemowo wszedł na pokład samolotu.

***

Martin udał się do biegłej śledczej Gabrielle Frankin, przekazując jej list.

- Ściągnąłeś odciski palców?

- Nie ma sensu. Zajmuję się tą sprawą na tyle długo, żeby wiedzieć, że nie mam co liczyć na żadne poszlaki czy potknięcia z jego strony. Ale ten list jest inny, napisany odręcznie. Da się coś z tego wyciągnąć?

Blondynka westchnęła. Było jej żal Martina. Siedziała w tej robocie prawie tyle samo czasu co on i wiedziała, że czasami takie nakręcanie się po prostu nie ma sensu.

- Można zrobić analizę pisma, ale nie licz na jakieś szczególne poszlaki. Grafologia powie mniej więcej czy na pewno pisał to mężczyzna i w jakim mógł być nastroju.

- Możesz to dla mnie zrobić?

- A mam inne wyjście? – Uśmiechnęła się lekko.

Mężczyzna odwzajemnił gest i już miał wyjść, gdy zatrzymały go słowa Frankin:

- Powinieneś trochę odpuścić, Martin.

- Chcę go złapać.

- Wiem. Wszyscy to wiedzą. Ale przestań ciągle myśleć o nim i od czasu do czasu pomyśl o sobie. Odrobina egoizmu jeszcze nikomu nie zaszkodziła.

- Ale za to niekompetencja i lenistwo tak.

***

- Martin, może przyjdziesz dzisiaj do nas na obiad? Powinieneś się trochę odprężyć.

Honnetowi coraz mniej podobał się dzisiejszy dzień. Nie lubił być pouczany, a tymczasem już po raz drugi usłyszał, co powinien robić, a czego nie. Przepędził jednak rozzłoszczone myśli, przypominając sobie, że ostatnio nie był zbyt miły dla Petera, a przecież uważał go za kogoś w rodzaju przyjaciela.

Praca nauczyła go, żeby być sceptycznym w stosunku do innych. Ludzie kłamali; byli egoistami, rzadko kiedy interesowało ich dobro drugiego, a gdy już znalazł się ktoś, komu tak zależało, że chciał zabijać w imię innej osoby – okazywał się niestabilny psychicznie. Więc jeżeli na tym świecie istniały jeszcze jakiekolwiek prawdziwe przyjaźnie, to Peter Walker był osobą, z której policjant mógł nadać takie miano.

- W sumie to czemu nie – mruknął bez entuzjazmu.

Nie był zwolennikiem takich rodzinnych obiadków. Nie tylko dlatego, że przypominały mu jakim on sam był nieudacznikiem w tej dziedzinie. Męczyło go ciągłe uśmiechanie się i zapewnianie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Wiedział, że drugą stronę przeważnie też to męczy.

Więc dlaczego się zgodził?

Dla świętego spokoju.

***

Derrick siedział po ciemku w swoim gabinecie. Nawet nie próbował zasnąć, gdyż wiedział, że i tak mu się nie uda, bowiem jego myśli szalały, doprowadzając go na skraj wykończenia emocjonalnego.

Obwiniał się. Miał wrażenie, że gdyby coś zrobił, gdyby postarał się bardziej, może gdyby nawiązał kontakt z przestępcą, który wysyłał mu od czasu do czasu tajemnicze SMS-y, które nie miały według niego najmniejszego sensu… Gdyby przekazał je policji… A on je zwyczajnie ignorował. Oczywiście poprosił zaufaną osobę, aby sprawdziła numer i namierzyła kryminalistę, lecz odpowiedź wcale go nie zdziwiła: telefon był na kartę, obecnie poza zasięgiem – pewnie leży w śmietniku. O wiadomościach powiedział tylko Raymondowi, który także nie potrafił odnaleźć w nich żadnego sensu naddanego.

Może uniknęliby tego wszystkiego?

Od czasu wizyty Butterfleye’a, atmosfera w domu padła. Wcześniej jeszcze udawali, że jest w porządku; teraz przestali się oszukiwać. Pogodne pogawędki, romantyczne gesty, codzienność, która wcale nie była szara… to wszystko zamieniło się w napiętą ciszę. Wydawało się, że wystarczy jeden dźwięk czy lekki wiatr, tańczący z firaną, aby przerwać tę strunę.

Słowa przestały mieć sens. Coś nie grało, a on nie wiedział, jak to zmienić. Wiedział, że słowa pocieszenia są po prostu zbędne. Nawet nie próbował sobie wyobrazić, co przeszła. Zauważył jednak, że to ją w jakiś sposób zmieniło. Tej zmiany się bał.

***

Anabelle również nie spała. Leżała na łóżku i marzła. Oczywiście mogłaby przykryć się kołdrą, jednak wtedy było jej za gorąco. Zdecydowała, że woli ziębnąć niż się pocić.

Samotność dopadła i ją. Kiedyś była jej obca; myślała, że tak pozostanie. Jednak i to uległo zmianie. Nic nie było już takie samo. Nawet dom, który kiedyś był pewną ostoją, azylem, przestał być dla niej miejscem bezpiecznym.

Derrick też sobie z tym nie radził, widziała to. Jednak wbrew wszystkiemu, potrzebowała go. Była zła, że leży teraz sama i drżąca z zimna, bez możliwości objęcia swojego męża. Dlaczego ją zostawił? Chciała, żeby tu przyszedł i w jakiś sposób pokazał, że to wciąż jest ich dom. Że nie ma powodów do strachu. Że wciąż jest z nią i nadal ją kocha. Że mu zależy.

Nie potrafiła z nim o tym porozmawiać. Bała się, że nie zrozumie jej; wyśmieje, obróci to w żart, jak miał w zwyczaju. Nigdy nie miała nic przeciwko jego pogodnemu stylu bycia, ale to po prostu nie było wskazane w tej okoliczności.

Coś się zmieniło. Nagle oboje zamilkli. Wszystkie posiłki jedli w napiętej ciszy, która gęstniała z każdą niewypowiedzianą myślą. Unikali swoich spojrzeń, nieśmiało pozwalali dotknąć swoich rąk. Ktoś mógłby to porównać do pierwszych randek, ale to z pewnością nie było to. Bardziej trafne byłoby porównanie do relacji matki z dorosłym dzieckiem, które zrobiło coś bardzo złego i oboje o tym wiedzieli.

A Butterfleye patrzył na nią z taką… pasją. Bała się tego, ale właśnie tego czegoś brakowało jej w spojrzeniu męża. Nigdy nie narzekała na ich wspólne życie – nie widziała zresztą ku temu powodów. Teraz, gdy widziała zmiany, które zaszły, zastanawiała się, czy ktoś, kto powiedział, że małżeństwo to po prostu przyzwyczajenie, nie miał przypadkiem racji.

Nie miała pomysłu na „wskrzeszenie” ich małżeństwa. Lecz jedno wiedziała na pewno – nie da rady zrobić tego w pojedynkę.

Zrezygnowana zagarnęła kołdrę i gdy zwinęła ją w taki sposób, aby mogła wygodnie się obok niej położyć, objęła ją ramieniem, tuląc się do pierzyny.

Marna imitacja męża. 

---------------------------

Uwielbiam końcówkę wakacji, nie wiem wtedy w co włożyć ręce xD Ale to nie jest sarkazm, lubię być wiecznie zajęta ;p Znowu nie ma mnie na weekend, więc przygotowuję się psychicznie na nadrabianie zaległości :P Plus najprawdopodobniej nie będzie mnie także w drugiej połowie ostatniego tygodnia wakacji albo coś w tym stylu, więc nie martwcie się gdybym nie będę dawała znaku życia :) 

Zastanawiałam się czy dać do "napisów" także bohaterów drugoplanowych i chyba to zrobię, w każdym razie gdy już skombinuję dla nich buźki. Dla niektórych już mam, poza tym może ktoś już wcześniej zauważył, bo już jakieś dwa rozdz temu zaktualizowałam tę zakładkę i dodałam nową dość ważną postać, która pojawi się... W sumie nie wiem kiedy, ale jest ważna! xD Możecie obstawiać kim będzie hahaha xD
Na various-formations dodałam jedną miniaturkę gdyby ktoś był zaitneresowany :)