Rozdział 15

He wore black and I wore white
He would always win the fight
Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang (...)
My baby shot me down
Nancy Sinatra - Bang bang (my baby shot me down)

Martin Honnet przyszedł do pracy wyjątkowo parę minut później. Nie mógł zasnąć, pełen złych przeczuć i natrętnych myśli, które często przeczyły sobie. Niektóre z nich mówiły mu, że jest na tyle dobrym gliną, że w końcu w jego jurysdykcji zapanuje należyty porządek, inne uważały go za nieudacznika, bo nic się nie zmieniło, a w dodatku parę lat temu postawił pracę ponad rodzinę i nic dobrego z tego nie wynikło.

Był zaspany, ale gdy zobaczył, że przespał budzik, szybko wyszykował się do pracy, darując sobie nawet poranny rytuał parzenia kawy. To nic, wypije ją w pracy. Chociaż tam serwują siki, a nie prawdziwą kawę… Mniejsza o to.

Zapomniał o kawie, gdy zobaczył Ray’a, spieszącego w jego kierunku.

- Co znowu? – warknął.

Kto by pomyślał, że ten na pozór spokojny i przyjazny policjant ma w sobie liczne pokłady negatywnych emocji. Martinowi zdarzały się wybuchy złości. Zwykle panował nad sobą, ale w wyjątkowe „złe” dni (jak na przykład te, w których nie wypił porannej kawy) był tykającą bombą zegarową. Zwłaszcza, gdy wszystkie problemy nakładały się na siebie w jednym momencie. Jednak najbardziej pewnym momentem w życiu Martina, w którym można było spodziewać się zgryźliwości z jego strony, były te chwile, gdy coś nie szło po jego myśli.

Tak, Honnet był ambitny. I na kilometr potrafił wyczuć złe wieści, a już szczególnie te związane z Butterfleye’em. Tylko czekał, aż ten zada mu kolejny cios w brzuch.

- Graffiti.

- Nie zajmujemy się aktami chuligańskimi – prychnął.

- Niech szef lepiej zobaczy – odparł młodszy aspirant i włączył poranne wiadomości.

- Jeszcze wczoraj wieczorem tego nie było, a dziś, gdy wychodziłem do pracy, zobaczyłem to… - mówił nieco otyły mężczyzna po czterdziestce, lekko przestraszonym wzrokiem zerkając na punkt poza kamerą.

- Gdzie była policja, gdy ten morderca malował to coś tuż pod naszym nosem?! – grzmiał inny dobrze ubrany mężczyzna, zapewne jakiś bankier.

Ujęcie się zmieniło. Teraz na ekranie widać było elegancko ubraną kobietę w granatowej garsonce. W tle znajdowało się ogromne graffiti z motylem na tle prowizorycznej panoramy San Francisco z napisem: „Butterfleye was obserwuje”.

- Jest niemal oczywistym, kto wykonał to graffiti, jednak pytanie, które narzuca się nam wszystkim to: po co? I czy należy się bać? Czy motyle oczy rzeczywiście nas obserwują i tylko czekają na nasze potknięcie? A może jednak to po prostu żart ze strony obywateli? Dla CBS San Francisco, Desirae Henderson.

Martin z wrażenia usiadł za swoim biurkiem i oparł czoło o dłoń. To było wprost niedorzeczne. Kim ten człowiek do cholery jest? I co on chce osiągnąć czymś takim?

Graffiti, ale wymyślił. Żałosne.

Ku zaskoczeniu wszystkich zgromadzonych, Honnet zaczął się śmiać. Był to śmiech bezradności i niedowierzania.

- To chore – powiedział, krztusząc się śmiechem. – Graffiti? Proszę was!

Ponownie roześmiał się głośno. Powoli niedowierzanie zaczęło jednak ustępować zrozumieniu. A co za tym idzie – złości.

Uderzył mocno pięścią w stół, aż jedna z sekretarek drgnęła z przerażenia. Gwałtownie wstał z krzesła i, porywając po drodze kurtkę, wyszedł na zewnątrz.

Graffiti! Co on sobie myśli?! To jest wydział do spraw karnych, a nie do spraw wykroczeń, do jasnej cholery! Och, gdyby dorwał tego drania… Postawiłby mu tyle zarzutów, że zgniłby w tym więzieniu, razem z wszystkimi robalami, które najwyraźniej tak uwielbia. Liczne morderstwa, zagrożenia bezpieczeństwa publicznego jak ten pożar, stalking - i to w stosunku do pani burmistrzowej! -  niszczenie mienia publicznego, akty wandalizmu i zapewne oszustwa, szantaże i wymuszenia, ale na to nie miał jeszcze dowodów. Jeszcze.

***

Wstała wyjątkowo późno. Nic dziwnego, odsypiała nieprzespaną noc. Mimo to miała problemy z zaśnięciem. Dopiero po ponad godzinie bezsensownego leżenia i przewracania się z boku na bok, udało jej się popaść w stan głębokiej nieświadomości. Żaden koszmar nie zmącił tego spokoju.

Nie było dla niej niespodzianką, że media znowu pełne były motyli. Na każdym kanale mówiono prawie to samo. Tematem numer jeden było niby zwyczajne graffiti, które pojawiło się na jednym z murów San Francisco.

Evelyn uśmiechnęła się. Cel został osiągnięty.

Czas wybrać się na Lombard Street.

***

Zapukała we framugę drzwi, dając o sobie znać. Butterfleye nie siedział tym razem na parapecie, lecz na kanapie, mając przed sobą laptopa, który leżał na stoliku. Evelyn domyśliła się, co śledzi w Internecie.

- Zrobiliśmy szum, co nie? – spytała (nie kryjąc przy tym dumy w głosie; w końcu to my, a nie ty), siadając tuż obok.

- Taki był zamiar – odparł beznamiętnie. – Patrz – dodał i włączył jeden z filmików na Youtube.

Była to swego rodzaju sonda uliczna. Pytanie brzmiało: jaki jest twój stosunek do graffiti Butterfleye’a?

- Nie dość, że morderca to jeszcze chuligan! Zabija ludzi i w dodatku szpeci miasto tymi… bazgrołami! – mówiła z pogardą kobieta po pięćdziesiątce.

- Gdzie była policja w tym czasie, gdy ten morderca malował to coś tuż pod naszym nosem?! – burzył się jakiś mężczyzna.

- Ja się na tym nie znam… – odpowiedziała inna kobieta, najwyraźniej speszona widokiem kamery.

- Może to głupie, ale uważam, że to dość… oryginalne – powiedziała niepewnie rudowłosa dziewczyna.

- Ty, no… Jak dla mnie to koleś jest wielki! Zrobić coś takiego w jedną noc… Nie wiem, jak to zrobił w pojedynkę, moim zdaniem ktoś mu pomagał, ale… to jest mega! Wielki szacun. – To głos ciemnowłosego mężczyzny z nieznacznym zarostem, ubranym w luźną bluzę dresową.

- Koleś jest nieźle powalony – śmiał się inny chłopak.

Gdy film się skończył, Evelyn uśmiechnęła się. Wiedziała, że te pozytywne opinie schlebiały Butterfleye’owi, chociaż sam nie przyznałby tego na głos. To było po prostu oczywiste. Przecież ktoś, kto tak bardzo lubi być w centrum uwagi, nie robi tego bez powodu, a dopingujące głosy są bardzo motywujące.

- Niektórzy cię nawet podziwiają – zauważyła.

- Nie zrobiłbym tego bez ciebie – powiedział Butterfleye, zamykając laptopa. Zwrócił się w jej stronę, kładąc ramię na oparciu kanapy.

Evelyn uśmiechnęła się i spuściła, zawstydzona, wzrok.

- Dobrze wiesz, że dałbyś sam radę.

- Nie. To dzięki tobie niektórzy czują teraz gniew, złość, czy podziw.

- Dzięki nam – poprawiła go.

Patrzyli sobie w oczy, szukając odpowiedzi. Poszlak, które naprowadziłyby ich na interesujący ich trop.

- O, to moja ulubiona piosenka! – podskoczył nagle, wychwytując dźwięki z dołu. Podbiegł do drzwi wyjściowych i krzyknął:

- Hej, Kurt, możesz zrobić głośniej?!

Muzyka stała się głośniejsza. Teraz wyraźnie słyszała jej dźwięki. Butterfleye dostojnym krokiem podszedł do brunetki i wyciągnął ku niej dłoń.

- Mogę prosić do tańca?

Jak mogłaby przegapić taką okazję?

Ujęła jego silną dłoń i pozwoliła mu się objąć. Gdy poczuła jego palce na swojej talii, przeszedł ją miły dreszcz. Przymknęła lekko powieki, gdy poczuła jego dotyk na swoich plecach. Ona sama jedną dłoń oparła na jego szerokim ramieniu, drugą nieśmiało dotykając jego pleców.

Seasons came and changed the time
When I grew up, I called him mine…

Evelyn taniec ten przypominał „wolne” w podstawówce czy nawet w gimnazjum. Nie liczył się rytm czy jakieś skomplikowane kroki. Po prostu bliskość drugiej, lubianej osoby.

Danse macabre?

- To smutna piosenka – zauważyła, gdy mimowolnie przez jej umysł przeszły słowa, śpiewane przez Nancy Sinatrę. Nie zgłębiała się nigdy w jej twórczość, ale tę piosenkę kojarzyła z filmu „Kill Bill”. – Mówi o dwójce przyjaciół z dzieciństwa… Chłopcu i dziewczynce… Ona się zakochała, a on podciął jej skrzydła. Odszedł bez pożegnania. Bang bang…

- To prawda – odpowiedział po chwili, analizując jej słowa. – Ale to nie zmienia faktu, że jest piękna.

Evelyn przytaknęła nieznacznie i nieśmiało oparła głowę o jego ramię. Pachniał miło, choć nie wyczuwała żadnych drogich, markowych perfum. Zapach świeżej odzieży, szamponu do włosów i chyba płynu po goleniu… I, gdy się nad tym zastanowiła, także papierosów oraz… prawdopodobnie farby.

Po raz kolejny obrócili się wokół własnej osi, gdy gitara wybrzmiała swe ostatnie dźwięki.

Evelyn chciała, aby nigdy nie ustawała.

Butterfleye westchnął lekko i – nadal nie wypuszczając jej z objęć – spojrzał jej w oczy.

- Evelyn, muszę wyjechać – powiedział jakby z ciężarem na sercu.

Kobieta spojrzała na niego z szeroko otwartymi oczami.

- Nie na długo – dodał jakby na usprawiedliwienie. – Wrócę, nim się obejrzysz, motylku.

- Co…? Ale… dlaczego, po co?

- Dostałem pewne… niepokojące informacje, które muszę sprawdzić u źródeł.

- Jakie informacje…? – szepnęła.

Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Ciężar w głowie powrócił. Czuła jak tonie, a jej koło ratunkowe zabiera prąd morski. Mogła krzyczeć, mogła płakać , ale nie mogła tego zmienić.

- Niepokojące, powiedziałem ci. Wrócę za mniej więcej tydzień.

Evelyn odchrząknęła, słysząc irytację w jego głosie.

„Weź się w garść”.

- Może pojadę z tobą? – spytała, uśmiechając się niemal uwodzicielsko. Mężczyzna tylko się roześmiał.

- Daj spokój. Nie ma takiej potrzeby, a poza tym niepotrzebnie traciłabyś urlop. Inni by pytali, chcieliby, żebyś pokazała zdjęcia… Nie ma mowy.

Skinęła posłusznie głową. Jemu się nie odmawia, z nim się nie kłóci. On zawsze wygrywa walki…

***

Schodziła po schodach, z każdym kolejnym krokiem czując jakby ciężka mgła opadała gdzieś wewnątrz jej głowy. Im bliżej była baru, tym głosy nasilały się, zlewały w piszczącą masę, jakby ktoś szybko przewijał kasetę.

Trzymając się poręczy ukucnęła, będąc na przedostatnim schodku, chwytając się drugą ręką za głowę. Czuła, że traci równowagę.

Mała Evelyn biegła przez łąkę do tatusia. Brązowe kiteczki powiewały na wietrze. W ciemne pukle zaplątały się liście. Jason stał po drugiej stronie i machał do niej, podtrzymując ręką jej rowerek.

Bang bang.

Motor ryknął przeraźliwie, gotowy do startu. „Wskakuj”, powiedział Brandon. Nie miała nic do stracenia, prawda? Jest młoda, ma osiemnaście lat, trzeba korzystać z życia. Usiadła za nim na siedzeniu jednośladu, objęła go w pasie i po chwili pędzili autostradą, przecinając noc niczym strzała.

Bang bang.

- Zapamiętaj sobie, Evelyn: nie przywiązuj się do miejsc, rzeczy, a przede wszystkim do ludzi. I nie wierz w ich dobre chęci, intencje i inne bzdury. Wierz sobie we wróżki, krasnoludki, czary… ale nie w ludzi. Nie warto.

Bang bang.

Lubiła spacerować po moście. Zwłaszcza wcześnie rano, kiedy mgła jeszcze nie opadła. Wtedy czuła się jak odkrywca. Każdy kolejny krok przybliżał ją do czegoś „niewidzialnego”. Mógł odsłonić niewiele, ale mógł być także dużym zaskoczeniem. Przystanęła i oparła się o barierkę, przyglądając się miastu ze zmrużonymi oczami. Potem zerknęła w dół, na morze. Zastanawiała się, jak by się czuła, gdyby skoczyła. Zapewne moment lotu byłby całkiem miły. Jakby latała. Ale gdy już zderzyłaby się z wodą… Czy warto zasmakować chwili lotu dla nieprzyjemnego uczucia tonięcia?

Bang bang.

Podbiegł do niej Kurt. Chwycił ją w pasie, pomógł wstać i wyprowadził na ciasne zaplecze.

Evelyn opadła bezwładnie na granitowe schodki niczym lalka pozbawiona sznurków.

I lalkarza.

Oparła się o mur tuż obok, niewiele rozumiejąc, co się wokół niej dzieje. Słyszała tylko muzykę. Okropnie głośną, za głośną. Znała ten głos, znała ten utwór. Nie mogła tego słuchać.

- Wyłącz tę muzykę, błagam! – rozkazała płaczliwym głosem, słysząc głos Freddiego Mercury’ego. – Wyłącz! – pisnęła, gdy muzyka nabrała tempa i rozbrzmiał znany refren.

Kurt zniknął na chwilę, a gdy wrócił muzyka nie była już słyszalna na zapleczu. Usiadł tuż obok niej, przyglądając się jej uważnie.

- Dlaczego to się dzieje, Kurt?

Nie odpowiedział, tylko nieznacznie poklepał ją po plecach.

- Dlaczego?! – wrzasnęła, krztusząc się łzami. – Zawsze byłam w miarę grzeczna, a i tak to ja byłam wszystkiemu winna. Nie jadłam tylko szpinaku, zdarzało mi się łamać prawo, ale… Matilda miała rację… A on zrobił po prostu… Bang bang, i nawet się nie obejrzał. Zawsze tak jest… A te bóle doprowadzą mnie do szaleństwa. Niech to przestanie tak boleć, do cholery!!!

- Masz, weź to.

Nie był z tego zadowolony. Nie chciał jej truć, już wystarczająco siedziała po uszy. Sytuacja była jednak krytyczna. Nieźle się wystraszył, widząc ją w takim stanie. Cokolwiek działo się za drzwiami mieszkania Butterfleye’a, musiało przekroczyć granicę wytrzymałości Evelyn.

Tabletka zadziałała szybko. Już po paru minutach dziewczyna uspokoiła się, oddech się ustabilizował, a przede wszystkim: przestała wygadywać bzdury.

- Co się dzieje, Kurt? – wyszeptała, wpatrując się w swoje paznokcie. Nagle wszystko przestało mieć znaczenie. Nie do końca rozumiała, dlaczego jest zapłakana. Problemy zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, jednak dziwny ciężar w głowie nie zniknął. Jedynie przestał znacząco przeszkadzać.

- Ty mi powiedz – powiedział równie cicho czarnowłosy.

- Ja… sama nie wiem – odparła. Po chwili zaczęła chichotać. – Sama nie wiem! – zaśmiała się. – Czy to nie zabawne, że nie wiem, co dzieje się ze mną? Jako pani i władczyni swojego ciała i rzekomo umysłu, powinnam doskonale wiedzieć co się dzieje!

Kurt milczał, oparty o równoległą ścianę.

- Zabawne z nas stworzenia – dodała Evelyn, podpierając łokcie na jednym ze stopni.

Odchyliła głowę do tyłu, wpatrując się w sufit. Zakręciło jej się lekko w głowie, ale w zupełnie odmienny sposób, niż jeszcze przed chwilą. Jakby była pijana. Uśmiechnęła się do siebie. Czuła się znacznie lepiej. Potrzebowała tylko dobrego kompana.

Zerknęła na czarnowłosego mężczyznę, który wciąż stał oparty o mur i przyglądał jej się ponurym wzrokiem.

- Kurt, nie bądź taki milczący! – zawołała wesoło. – To, że siedzimy w gównie, nie znaczy, że mamy śmierdzieć jak ono!

Ta metafora nie przemówiła do mężczyzny. Skrzyżował ręce na torsie i pilnował, aby nie zrobiła sobie krzywdy.

- Jak ty to powiedziałeś… jesteśmy martwi, tak? – Znowu odchyliła głowę, jakby miała nad sobą błękitne niebo z białymi obłoczkami a nie ponury szary i zniszczony sufit. – Martwi… - powtórzyła jak echo, nagle poważniejąc. Wyprostowała się.

- Czy coś jest ze mną nie tak, że podoba mi się bycie martwym, Kurt?

Ten prychnął niemal bezgłośnie i wywrócił oczami.

- Pytam poważnie. Naprawdę, nie mam nic przeciwko byciu martwą, pod warunkiem, że nikt już nie będzie kopał trupa. Ale niektórzy mają to gdzieś…

- Oni nie wiedzą tego. I chyba w twoim przypadku o to chodzi, prawda?

- Prawda… To tak jakbym była jakimś wysokorozwiniętym zombie.

Tym razem Kurt zaśmiał się ochryple. Evelyn zawtórowała mu.

- Wiesz co, Evelyn? Lepiej nic już nie mów.

- Ale dlaczego?

- Po prostu się zamknij.

- Ale dlaczego, Kurt? Czy mówię od rzeczy?

Mężczyzna wywrócił czarnymi oczami i odwrócił się do wyjścia.

- Nie, zostań! – krzyknęła za nim. Spojrzał na nią przez ramię. Wyglądała jak mała, wystraszona dziewczynka, która prosi mamę, aby na noc zostawiła zapalone światło. – Proszę. Opowiedz mi coś. Opowiedz mi o sobie. Lubię cię słuchać. Proszę.

- Proszę zawsze pomaga – mruknął i usiadł obok niej.

--------------------------------

Polecam włączyć tym razem podkład, przynajmniej w drugiej połowie rozdziału :)

Z serii: "nikomu niepotrzebne informacje o autorce":  oglądam od początku (no dobra, prawie od początku) House'a. Dear God, zapomniałam jak bardzo nie znoszę Cameron. 

Notka wcześniej niż w okolicach weekendu, gdyż w takowych mnie nie ma.

Aaaa i zaszalaję: Carolyn, masz dedyka :D 
I dziękuję Fedorze za poradę prawną, haha xD

Pozdrawiam!

Edit 16.08.12 - nie mogłam się powstrzymać z tym "przewijalnym" szablonem, teraz trochę tu posiedzi :P Ograniczyłam się do niezbędnego minimum jeśli chodzi o dodatki... Jednak domyślam się, że nie u wszystkich wygląda tak jak u mnie, chociaż starałam się:D