Rozdział 9

When God is gone and the Devil takes hold,
who will have mercy on your soul
Oh, Death
No wealth, no ruin, no silver, no gold
Nothing satisfies me but your soul
Jen Titus - Oh death

  Sobota, popołudnie. Ludzie napływali grupami do Pioneer Park, gdzie ustawiona była już ogromna scena odgrodzona płotem od reszty miasta, podobnie jak i duży otaczający plac. Niemal na każdym kroku można było spotkać ochroniarzy, którzy czujnym wzrokiem omiatali przestrzeń, wyszukując podejrzanych zachowań i tym podobnych. Nie było jednak powodu do niepokoju. Ludzie byli prawie tak opanowani jak woda w Oceanie Spokojnym.

Około dziewiętnastej otworzono bramki. Niemal godzinę zajęło wpuszczenie tłumu na specjalnie oddzielony teren. Każdy został przeszukany pod względem niebezpiecznych przedmiotów (w tym także dużych parasoli), aby nawet przez przypadek nie skrzywdzić drugiej osoby.

- Pchajcie się do przodu – nakazał Frank, gdy znaleźli się już po drugiej stronie. Cała ekipa składająca się z sześciu osób – trzech mężczyzn i trzech kobiet, przepychała się przez tłum.

Udało im się zdobyć dość satysfakcjonujące miejsce – może nie pod samą sceną, ale mniej więcej pośrodku i wcale nie daleko. W każdym razie widzieli estradę w całej swej okazałości. Pozostawało tylko czekać na pokaz.

Na początku na scenę wyszedł mężczyzna ubrany w czerwony frak oraz z klasycznym angielskim cylindrem na głowie. Konferansjer skłonił się nisko i po krótkim żarciku obiecał wszystkim zgromadzonym niezapomniany wieczór pełen emocji. Evelyn nie umknął jego charakterystyczny dla Europejczyków akcent.

Zaczęło się standardowo, czyli magicznie. Na scenie pojawił się iluzjonista, który kpił sobie z praw fizyki i przecinał partnerki na pół, a ich nogi same jeździły po scenie na jednokołowym rowerku, unosił w powietrze stoliki, jakby były one lżejsze od powietrza czy wyciągał króliki z kapelusza. Sprawił też, że sam zniknął za drzwiami i pojawił się ułamek sekundy później za drugimi na drugim końcu sceny. Evelyn nie potrafiła wyłapać oszustwa. Zresztą: co to by była za zabawa, gdyby wiedziała, w czym tkwi szkopuł?

Dalej magia nie opuszczała cyrku. Na scenę wyszła szczupła kobieta, na oko niższa od Evelyn, która wykonała nieziemski taniec z obręczą. Verriar podziwiała jej sprawność. Potrafiła „przeczepić się” do okręgu w poprzek i kręcić się wraz z nim, szpagaty były podstawą, o skomplikowanych akrobacjach nie mówiąc.

Następnie na scenę weszli tak zwani „połykacze ognia”. Czerwone płomienie niemal parzyły ich ciało, ale oni wydawali się nieustraszeni. Wkładali do ust rozżarzone pochodnie, a za jednym konkretnym dmuchnięciem powstawała ogromna ognista chmura.

Evelyn poczuła ciarki przebiegające po jej ciele. Nie wiedziała, co tak bardzo jej się w tym podobało: czy znakomicie dopasowana do przedstawienia muzyka czy żywioł, okiełznany przez człowieka.

Kolejny występ został zapowiedziany jako: zapierający dech w piersiach i wzruszający taniec w powietrzu. Znając rozkład przedstawienia, można było domyśleć się, że chodziło o parę, która miała wykonać akrobacje na szarfach, zawieszonych pod sklepieniem sceny, w rytm muzyki.

Przez moment nic się nie działo; światła zgasły, aby dać artystom chwilę na przygotowanie. Wkrótce ciche dźwięki muzyki zaczęły stopniowo narastać. Światła, początkowo przygaszone, również zaczynały przybierać na sile. Główny reflektor skupił się na sklepieniu sceny, skąd powoli zaczęła spuszczać się lina, ze spoczywającymi - póki co - w bezruchu akrobatami. Jeden z nich sztywno trzymał się sznura, drugi bezwładnie opuszczał kończyny ku dołowi.

Melodia stawała się coraz bardziej patetyczna i głośna. Reflektor nadal podążał za powoli spuszczaną liną, ale artyści ani drgnęli.

Widownia poczuła niepokój.

Gdy muzyka przyspieszyła, wszyscy już wiedzieli, że coś jest nie tak. Kamera zrobiła zbliżenie na akrobatów. Wiele osób nie chciałoby widzieć obrazu przesłanego na telebim.

Początkowo nie było żadnej reakcji. Wszyscy stali wpatrzeni w obraz bądź scenę, nie do końca rozumiejąc, dlaczego wstrząsająca muzyka odzwierciedla ich uczucia.

Evelyn patrzyła jak martwe ciała obracają się wokół liny. Pojedyncza głęboka rana na ich gardłach pokryta była zaschniętą krwią. Ich twarze były spokojne. Zupełnie inne niż wszystkich oglądających.

Pojedynczy krzyk kobiety z przodu zapoczątkował falę następnych.

Poczuła coś dziwnego. Nigdy wcześniej się tak nie czuła. Było to coś w rodzaju… ekscytacji? Dreszczyk emocji, który zarazem wyostrzył jej zmysły. Niemal czuła ten strach, który obudził się w każdym człowieku tuż obok niej. Mogła to dotknąć, posmakować, wykorzystać przeciwko nim. Nie wiedziała, dlaczego nie reagowała tak jak inni. Na jej twarzy można było nawet dostrzec cień uśmiechu, zwłaszcza w momencie, gdy w tle sceny wyświetlił się ogromny motyl, które wzory układały się w parę oczu.

Cieszyła się z tego. Skoro jej ojciec nie żył, to dlaczego inni mieliby? Teraz to ich rodzinie ktoś powie, że „nic nie dało się zrobić”, a „sprawa jest w toku”.

Puste słowa.

Przez tłum przebiegł krzyk. Zaczęła wybuchać panika.

***

Martin Honnet pędził policyjnym autem na sygnale, a wszystkie pojazdy na dźwięk syreny posłusznie rozstępowały się, aby zrobić przejście władzom. Pamiętał swoją pierwszą „podróż” w podobnych warunkach. Do teraz czuł swego rodzaju dumę i ogromne zadowolenie, kiedy mógł bezkarnie łamać przepisy drogowe, a kierowcy na drogach pokazywali respekt i zjeżdżali na bok. Niczym Mojżesz, który sprawił, że morskie wody rozstąpiły się i stworzyły suche przejście.

Tak, cholernie lubił jeździć na sygnale. Sprawiało mu to wręcz dziecinną przyjemność.

- Co jest grane? -  spytał, przechodząc pod żółtą taśmą, oddzielającą resztę terenu od miejsca przestępstwa.

W okolicy roiło się od policji i innych służb. Panika jeszcze nie została opanowana, a takie momenty sprzyjały także atakom nerwowym, dlatego również lekarze mieli ręce pełne roboty.

- Tym razem Motylek zaszalał – odpowiedział starszy aspirant Robert Spencer i zaprowadził ich za kulisy sceny, gdzie pod czarną tkaniną leżały dwa ciała. Odsłonił materiał i przedstawił Martinowi i Ray’owi sprawę:

- Zanim zostali przywiązani za pomocą szarf, na których mieli wykonać swój numer, do grubej liny, napastnik ogłuszył ich uderzeniem tępym narzędziem w głowę. Potem poderżnął im gardło.

- Wygląda na to, że się spieszył – stwierdził Ray.

- W pewnym sensie, bo gdy „wyszli” na scenę zostali obmyci z krwi.

- Dba o estetykę – rzucił z pogardą Martin, przyglądając się martwym twarzom ofiar. Myśl. – Skoro spieszył się, aby ich dobić, to tylko dlatego, aby zająć się drugą częścią jego pokazu. Bo faktem jest, że skupił na sobie przedstawienie, wyświetlając swój znak w tle. Zatem zabił tę parę, po czym, gdy już się wykrwawili, przygotował ich do „występu”. Co mówi patolog o czasie ich zgonu?

- Jakoś w okolicach osiemnastej.

- Więc planował to już wcześniej. Ludzi zaczęli wpuszczać o dziewiętnastej. Jednocześnie zrobił to przed właściwym pokazem, ale już po próbach. W takim razie gdzie czekał na ofiary?

- Może już na górze? Z tego co słyszałem, prawie od razu zajęli swoje miejsca, żeby nie spóźnić się, ani nie robić zbędnego zamieszania na dole. Byli jedynymi, których pokaz zaczynał się w powietrzu. W razie czego mężczyzna miał obsługiwać wszelkie podnośniki.

- W takim razie tam ich zabił. Trzeba tam wejść i się upewnić, jeśli tak było, jest tam pełno krwi. Co dalej?

- Pewnie trochę czasu zajęło mu właściwe przymocowanie ich do liny, tak, żeby ciała się nie zsunęły, a szarfy nie rozwiązały. A skoro „dba o estetykę” to bardzo możliwe, że dodatkowo układał ciała – wtrącił Ray.

- A kiedy był pewien swojego dzieła poszedł do operatora artystycznego, również go zabił i voila.

- Nie zabił go.

- Nie zabił?

Spencer pokiwał przecząco głową.

- Nie musiał w zasadzie nic robić. Świadek był tak bardzo wystraszony samym jego widokiem, że nie przeszkadzał mu. Mimo że nie był tutejszy, przez krótki czas nasłuchał się różnych opowieści o Butterfleye’u i oto efekt.

- Trzeba to zatrzymać, to się robi chore… Niedługo będziemy bać się własnego cienia.

- Chwila – przerwał Ray. – Czy to możliwe, żeby mógł być jednocześnie w miejscu, skąd spuszczane były ciała i u operatora dźwięku i obrazu?

- Nie. To działo się prawie że równolegle – powiedział Spencer.

Martin przeklął pod nosem.

- Trzeba ich wszystkich przesłuchać, facet nie działa sam. A skoro dostał się tutaj niezauważony to bardzo możliwe, że ktoś z obsługi cyrku mu pomógł zrealizować jego dzieło.

- Facet jest mocno trzepnięty – stwierdził Ray, gdy wyszli z miejsca zbrodni i bezowocnie przesłuchali większość personelu cyrku.  Mieli mieszane uczucia co do paru osób, jednak to było niczym w porównaniu z wątpliwościami odnośnie celu ich pracy. Czasami okropnie ich to wykańczało. Ray był młody, miał jeszcze ogromny zapas entuzjazmu w sobie, czego nie mógł powiedzieć o sobie Honnet. Nie potrafił odpowiedzieć sobie jednoznacznie na pytanie: „dlaczego to ciągle robisz?”, ale wiedział, że nie było innego zawodu, który wykonywałby z takim zaangażowaniem.

– Dlaczego to robi w taki sposób? Niektórym wystarcza sam akt morderstwa, ale on potrzebuje… publiczności. Co przez to zyskuje?

- Jest wielkim narcyzem, to wiemy na pewno. A przez taką „spektakularność” czuje władzę. Jest wszechmocny i to go podnieca. Przy tym kpi sobie ze wszystkich, wyższych od niego rangą. Nic nie możemy zrobić, jest za dobrze zorganizowany. Nie wiem, co gorsze: to, że sami to napędzamy, to, że nie możemy go złapać, czy to, że nie wiemy kiedy uderzy ponownie. Jak na moje, to jest bardzo zakompleksionym facetem. Albo był i teraz rekompensuje sobie straty. Cholera, co za parszywy świat.

- Wygląda na to, że dużo pan o tym myślał – stwierdził jego młodszy partner, przyglądając mu się badawczo.

„Żebyś tylko wiedział jak dużo…”

***

Raymond Porter rozsiadł się wygodnie w fotelu i włączył telewizję. Jego wnuki właśnie wyjechały i wreszcie znalazł chwilę wytchnienia, którą chciał poświęcić bezmyślnemu wpatrywaniu się w telewizor.

Ubrana w szarą marynarkę prezenterka telewizyjna przekazywała wiadomości z ostatniej chwili, w tle mając Ocean Spokojny u wybrzeży San Francisco. Raymond dostrzegł także tłum ludzi zgromadzonych wokół ogromnej sceny oraz niebiesko-czerwone światła policyjnych radiowozów.

Mając złe przeczucia, zwiększył głośność.

…zginęła dwójka artystów, a w wyniku paniki, niegroźne obrażenia odniosło około pięćdziesięciu osób. Za zamieszanie jednoznacznie obwinia się miejscowego przestępcę, który pozostaje nieuchwytny od ponad pół roku.

Tu pokazano urywek występu, kiedy to para ciał zsuwała się powoli po linie, w tle mając pełną napięcia muzykę, a niedługo potem w tle wyświetlił się charakterystyczny motyl, który już od pewnego czasu terroryzował miasto.

Ludzie są bezradni i wściekli na policję, że nic z tym nie robią. Tu jednak rzecznik prasowy zaprzecza:

- Robimy wszystko co w naszej mocy, aby schwytać Butterfleye’a. Jednak zanim to zrobimy, prosimy zachować spokój i zdrowy rozsądek.

„Gdzie jest teraz twoja nadzieja, Derricku?”, zakpił w myślach, sięgając po telefon, aby poinformować o tym obecnego burmistrza.

***

- Tak, oglądałem. Wiem, co to znaczy. Jutro postaram się jakoś uspokoić mieszkańców, warto byłoby też zorganizować jakieś kursy samoobrony dla chętnych, będą czuć się pewniej, chodząc po ulicach, co o tym sądzisz? Wiem, że on nie zaatakuje nic nie znaczącego Kowalskiego, mi nie musisz tego mówić. Nie – zaśmiał się. – Nie ma takiej potrzeby, żebyśmy musieli mieć ochronę. Daj spokój, Raymond, przesadzasz. Mhm… Przemyślę to.

Powoli odłożył telefon na miejsce, bijąc się z myślami.

- Kto dzwonił?

- Raymond.

Anabelle pokiwała w milczeniu głową, bez wyrazu wpatrując się w telewizor.

- Boję się, Derrick.

W odpowiedzi mężczyzna objął ją ramieniem i pocałował w czoło. Też się bał, ale przecież nie mógł się do tego przyznać na głos. Nie chciał, bo wiedział, że w takim wypadku jego żona byłaby jeszcze bardziej zaniepokojona, a wtedy różne rzeczy mogłyby mieć miejsce. Chciał przez ten gest dodać jej otuchy i przejąć wszystkie jej obawy. Wiedział, że musi zrobić wszystko, aby ona i reszta obywateli czuli się bezpieczni – chociaż we własnych domach. Musiał im wszystkim zapewnić względną ochronę.

***

Butterfleye z nogami położonymi na stole przed nim, oglądał telewizję w barze, tuż pod jego mieszkankiem na Lombard Street. Tym razem zdecydował się rozkoszować tryumfem wraz z innymi. Był zadowolony z roboty telewizji. Pokazali chyba najlepsze ujęcia, jakie mieli.

Ach, ta ich skłonność do dramatyzowania wszystko polepszała. Nie dość, że tragizm był większy, co dodawało demoniczności jemu samemu, to stawał się panem miasta. Lepiej być nie mogło.

Uśmiechnął się na wspomnienie wystraszonego operatora dźwięku i obrazu z cyrku. Tak się przeraził, że nawet nie musiał robić z nim porządku. Pewnie nawet nie wiedział, ile radości tym samym mu sprawił.

- Hej, Charlie – zaczepił mężczyznę w zielonym kapeluszu, który z na wpół otwartymi ustami oglądał sprawozdanie z dzisiejszego wieczoru.

Uniósł swoją szklankę z alkoholem, dając mu znać, aby i on zrobił to ze swoją. Stuknęli naczyniami o siebie, wymieniając spojrzenia. Zwycięstwo smakowało zdecydowanie lepiej z jawnym podziwem innych.

Gdy wiadomości się skończyły, znudzony wyjął z kieszeni telefon komórkowy.

Jak Ci się podobało dzisiejsze przedstawienie?

B.

Wiadomość wysłał do dwóch osób.

***

- Jesteś cała? Boże, Evelyn, widziałam, co tam się stało, a pamiętałam, że tam się wybierałaś i zaczęłam się martwić, dlaczego do mnie nie dzwonisz?! Zawsze muszę się upominać o jakieś ludzkie reakcje, do cholery. Co ty sobie myślałaś, że co…?

- Oczywiście, że jestem, Matilda, nie zachowuj się jak wariatka – urwała jej Evelyn.

- Ja się zachowuję jak wariatka? W takim razie ty jesteś cholerną socjopatką.

- Nic mi nie jest, naprawdę. Nie musisz się martwić, jestem już w domu - cała i zdrowa. Muszę kończyć, na razie.

Nie minęło dużo czasu aż telefon wydał z siebie ponownie dźwięki, sygnalizujące nadejście wiadomości.

- Wcale nie zachowujesz się jak wariatka – mruknęła Evelyn, przeświadczona, że siostra znowu próbuje się z nią skontaktować.

Jak Ci się podobało dzisiejsze przedstawienie?

B.

Przygryzła wargę, próbując powstrzymać wypływający na twarz uśmiech. Rozsądek mówił jej, że nie powinna tak się zachowywać w zaistniałej sytuacji, nie powinna czuć, tego co czuła. Jednak inna sfera, za którą odpowiedzialne rzekomo jest serce, robiło zupełnie co innego i nie potrafiła tego powstrzymać. Rozum rozumem, ale Evelyn częściej poddawała się emocjom.

Może się spotkamy żeby przedyskutować co miało miejsce? :D

***

Butterfleye otrzymał tylko jedną odpowiedź. Uśmiechnął się szeroko, gdy przeczytał jej treść. Od razu przystał na propozycję dziewczyny. Nie sądził, że wszystko ułoży się tak doskonale.

Przejrzał jeszcze raz listę wiadomości wysłanych pod drugi numer. „Szkoda, panie burmistrzu, że nie jest pan skory do rozmów… Naprawdę, wielka szkoda…”

----------------

Trochę mi głupio, że koniec końców muszę zrobić z Evelyn z lekka wariatkę po tylu słowach sympatii w jej stronę, ale cóż, muszę trzymać się scenariusza :P

Przeniosłam swoje inne mniejsze twory na blogspotca, znajdziecie je teraz na various-formations.blogspot.com gdyby ktoś był zainteresowany ;)

I coraz częściej myślę o zmianie szablony, bo tak mi smutno trochę jak wchodzę tu i tak cieeemno, a na dworze słonko, co o tym myślicie?