Rozdział 8

I guess I'm learning, I must be warmer now.
I'll soon be turning, round the corner now.
Outside the dawn is breaking
But inside in the dark I'm aching to be free 
Queen - The show must go on

Szum samochodów za oknem, krzyczący budzik, ożywione głosy dochodzące z radia, odgłos deszczu; kropel, uderzających o parapet. Trzaskanie drzwiami od pojazdów, pikanie świateł na przejściu dla pieszych, dźwięki klaksonów, dzwonków komórek, ptaków pośpiewujących gdzieniegdzie na niebie. Odgłosy życia.

- Co ty tu robisz? – spytał Damian, kiedy tylko zobaczył Evelyn zakładającą na siebie firmową koszulkę. – Załatwiłem ci dzień wolnego, skorzystaj z tego.

Dziewczyna milcząc przypięła swój identyfikator do kieszeni przy bluzce i wyminęła bez słowa chłopaka.

- Evelyn. – Zatrzymał ją, przytrzymując za ramiona.

Spojrzała na niego ze złością. Sama potrafiłaby załatwić sobie dzień urlopu, gdyby było to potrzebne. A ona nie chciała tego. Chciała żyć dalej. Ojciec powiedziałby zapewne coś w stylu, że takie rzeczy się zdarzają, ale musi się z tym zmierzyć i dzielnie iść dalej z podniesioną głową.

Strzepnęła jego dłoń. Nie potrzebuje takiej troski. To nie tego oczekiwała od przyjaciela.

Kto jak kto, ale Damian powinien wiedzieć, że nie potrzebuje samotności, a pozostanie w pustym mieszkaniu nie byłoby najlepszym wyjściem. Przecież dobrze ją znał. Tak przynajmniej jej się wydawało. Teraz zaczynała w to wątpić.

Gdyby została w domu, zwariowałaby. Nie była osobą, która sama potrafiłaby doskonale sobie radzić z problemami. Potrzebowała drugiej osoby, kogoś, kto ją zrozumie. Ale jednocześnie wszystkich odtrącała. Zaczęła zdawać sobie sprawę, że obecnie nikt nie może jej zrozumieć.

- Zostaw mnie.

Na więcej nie było ją stać. Wczoraj wyczerpała wszelki zapas zarówno słów jak i łez. Teraz nie czuła w zasadzie nic poza dziwną pustką. Obojętnie wpatrywała się w telewizor, bezmyślnie przerzucała strony gazet, wykonywała swoją pracę automatycznie, nie darząc klientów nawet przelotnym spojrzeniem, o uśmiechu nie mówiąc.

Dzień nie należał do najlepszych. Evelyn miała wrażenie, że niemal każdy pracownik Barnes&Noble wie o wypadku. Nie pomagało jej to. Denerwowały ją te współczujące spojrzenia.

„Teraz nagle zebrało im się na żal i empatię, a pewnie żadnego z nich nie zobaczę na pogrzebie. Hipokryci, cholerni hipokryci”.

Jedynie Rebecca nie posyłała jej takich żałosnych spojrzeń. Verriar była jej wdzięczna. Przynajmniej ona pozostała sobą. To nawet miłe z jej strony, że powstrzymywała się od głupich docinków. Najwyraźniej zdała sobie sprawę, że dla obu dziewczyn mogłoby się to źle skończyć.

***

Parę dni przed pogrzebem wszystkie trzy kobiety z rodziny Verriar stawiły się na komendzie głównej policji w San Francisco, aby dowiedzieć się szczegółów przestępstwa.

- Komendant Brenda Wilischitz, dzień dobry – przywitała się z nimi niska, korpulentna kobieta o krótkich blond włosach. Przejrzała pobieżnie teczkę z dokumentami, po czym powiedziała:

- Sprawa jest jednocześnie prosta i skomplikowana. Nie ma wątpliwości, że był to tylko wypadek. Wasz ojciec zderzył się z ciężarówką, jednak sprawa związana z tym tirem jest dość tajemnicza. Okazuje się, że pojazd był kradziony, a kierowca najwyraźniej uciekł z miejsca wypadku, gdyż śladu po nim nie ma.

- I nie zamierzacie nic z tym zrobić, tak? – spytała napastliwie Evelyn. Pani policjant spojrzała na nią ostrym wzrokiem, kłującym jak setki noży. Nie obchodziło ją to. Gdy tylko kobieta zaczęła mówić, Evelyn wiedziała, że nie polubi jej. Irytowało ją to, w jaki sposób ta policjantka wypowiadała się o całym zdarzeniu. Dla niej była to rutyna. Kolejny wypadek. Tylko wypadek. Kogo to obchodzi? Pewnie ma takich spraw setki, o ile nie tysiące. Ale ją to obchodziło. Evelyn Verriar, córkę Jasona Varriara, cholernie to obchodziło.

Vivian szturchnęła ją w bok, posyłając spojrzenie równie surowe jak policjantki.

- Wręcz przeciwnie – sprostowała blondynka, kładąc nacisk na te dwa słowa. - Jednak bez jakichkolwiek poszlak trudno nam będzie cokolwiek ustalić. Póki co musimy prosić panie o cierpliwość.

***

Uroczystość była skromna. Jak przypuszczała Evelyn, niewiele osób się pojawiło. Jedynie najbliższa rodzina i przyjaciele oraz paru znajomych z pracy. W małym kościółku parafialnym odbyło się oficjalne pożegnanie Jasona Verriara. Evelyn jako jedna z nielicznych odmówiła wygłoszenia przemówienia, mówiąc, że nie da rady. Pewnie by dała, ale nie chciała przechodzić obok otwartej trumny i patrzeć na kamienną, martwą twarz swojego ojca. Pozostawiła to zadanie Matildzie, która spisała się doskonale.

W tle leciała cicha muzyka zespołu Queen – „Who wants to live forever”. Jej ojciec był ogromnym fanem tego zespołu. Evelyn dopilnowała, aby to właśnie głos Freddy’ego Mercury’ego niósł się cichym echem po kościele.

***

Szukała azylu. Miejsca, w którym mogłaby odpocząć. Miejsca, gdzie mogłaby oddać się kontemplacji, miejsca, w którym nikt nie przerwie jej rozmyślań. Poszła do jedynego miejsca, które przychodziło jej do głowy. Jedynego, o którym nikt z jej znajomych czy rodziny nie wiedział. Nie mógł wiedzieć.

Rozejrzawszy się dyskretnie dookoła skierowała swoje kroki na Lombard Street. Po chwili znalazła się na tyłach niepozornej willi i odnalazła sztuczną niebieską różę. Weszła na podwórko, a potem zeszła po ukrytych schodach do piwnicy. Znajdujący się tam bar był pusty, jedynie Kurt przecierał w zamyśleniu i tak już czysty blat. Nawet jej nie zauważył, a ona nie dopominała się o jego uwagę. Przewracając w spoconych dłoniach srebrny kluczyk, wspięła się po schodach do długiego korytarza z wieloma drzwiami, które z pewnością kryły swoje sekrety.

Dotarła do tych, na których ktoś przylepił małą naklejkę motyla. Ostrożnie otworzyła zamek i równie delikatnie uchyliła drzwi.

Stanęła na chwilę w holu, nasłuchując. Ostatecznie rzuciła w przestrzeń ciche „halo?”, aby upewnić się, że mieszkanie było tak puste, na jakie wyglądało.

„Ciekawe, gdzie może teraz być”, przeszło jej przez myśl. Nie wydawało jej się, aby ktoś taki jak Butterfleye mógł mieć wiele miejsc, które mógłby odwiedzać w dowolnym czasie.

Weszła do największego pokoju. Odetchnęła głęboko. Była sama i raczej nikt nie będzie jej się narzucał. Choć czuła się nieswojo w pomieszczeniu z zaledwie trzema meblami, było to lepsze niż nic. Damian działał jej na nerwy. Doceniała jego troskę, ale to stawało się upierdliwe, zwłaszcza dziś.

Rozsiadła się na czarnej skórzanej sofie, przymykając powieki. Mogła usłyszeć stłumione dźwięki muzyki dochodzące z baru. Uśmiechnęła się, rozpoznając kawałek zespołu Queen.

Show must go on…

Był to jeden z ulubionych utworów Jasona. Zresztą, znał on każdą ich piosenkę na pamięć, przy czym doskonale naśladował Freddy’ego Mercurego.

Uśmiechnęła się. Jeszcze niedawno razem oglądali teledyski, a ona uczyła się jeździć na rowerku przy akompaniamencie „Bicycle”.

Zamrugała kilkakrotnie, bo poczuła palące łzy, zbierające się w kącikach oczu. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Jej uwagę przykuł obraz, leżący na stoliku do kawy. Nie był jeszcze dokończony, a obok leżały farby i pędzle.

Ostrożnie wzięła do rąk dzieło Butterfleye’a  - bo kogóż innego? Przedstawiało krajobraz, prawdopodobnie nadmorski, sądząc po paru liniach w tle, które według Evelyn miały oznaczać wodę. Jednak to nie na falach skupiała się uwaga obrazu, ale na płonącym wiejskim domku znajdującego się nad wzniesieniu. Czarny dym, który zasłaniał żywe niebo o zachodzie słońca, przybierał kształt demonicznego motyla, a niedaleko stali ludzie – wyglądali na chłopów z minionych tysiącleci. Nie widziała ich twarzy, ale wydawali się być bierni. Nie biegali, nie szukali pomocy. Po prostu stali i wpatrywali się w ogień.

Wykonany był całkiem ładnie. Trudno było jej ocenić – w końcu nie było jeszcze dokończone, a poza tym nie była żadnym koneserem sztuki. Zaskoczyło ją jednak takie znalezisko. Kto by pomyślał, że Butterfleye to niespełniony artysta.

Po dłuższym namyśle stwierdziła, że mogła się tego domyśleć. W końcu jego motyla maska wykonana była z największą dokładnością. Mogłaby konkurować z niejednym przebraniem, a ktoś musiał ją wykonać. Ktoś taki jak on raczej nie miał prywatnej wizażystki, aby codziennie malowała mu motyla na twarzy.

- Podoba ci się? – usłyszała głos tuż przy swoim uchu, który sprawił, że podskoczyła i omal nie upuściła obrazu.

- Ach, to ty. Nawet nie usłyszałam, kiedy wszedłeś – odetchnęła, zerkając na mężczyznę. Ten zajął miejsce obok niej, jedną rękę kładąc na oparciu sofy, tuż za jej plecami.

- Nie jest jeszcze dokończony, ale już wydaje mi się, że coś z tego będzie, jak myślisz?

- Nie znam się, ale… Mnie się podoba. Tylko co w zasadzie chciałeś przez to przekazać?

Butterfleye wzruszył obojętnie ramionami.

- L'art pour l'art* – rzekł niedbale.

Evelyn nie miała nic do dodania. Wpatrywała się w obraz i z zaciekawieniem zgłębiała jego szczegóły. Widziała ostrożne pociągnięcia pędzla, precyzję i cierpliwość, jaką poświęcił, aby namalować płonący dom. Wywnioskowała, że był zdolny do poświęceń, mógł czekać, jeśli wiedział, że osiągnie dzięki temu zadowalające efekty.

- Chodziło mi trochę o ironię świata. Pożar nad morzem. Ogień szaleje tuż pod nosem wody, która przecież mogłaby go pokonać. Ale nic takiego się nie dzieje, jak widzisz chatka nie ma już większych szans na przeżycie. Chłopi też nie do końca wiedzą, co z tym zrobić. Z jednej strony mogliby pobiec nad morze z wiadrami i ugasić płomienie, ale stoją i nie robią nic, poza bezmyślnym patrzeniem. Są zafascynowani. Nie wiedzą, skąd wziął się ogień, dlatego są też zdumieni. A poza tym są głupi. A motyl… To już moje zboczenie, jak zapewne zauważyłaś – dodał z cieniem uśmiechu przebiegającym przez tajemnicze oblicze.

Ostrożnie wziął z rąk kobiety obraz i odłożył go na stolik. Evelyn nie ruszyła się ani o milimetr. „Nie do końca wiedzą, co z tym zrobić. Z jednej strony mogliby pobiec nad morze z wiadrami i ugasić płomienie, ale stoją i nie robią nic, poza bezmyślnym patrzeniem”. Ona także nie wiedziała, co zrobić z zaistniałą sytuacją w jej życiu.

Z pożarem w jej życiu.

Mogła go ugasić, mogła patrzeć, jak cały jej świat płonie.

A może już to co miało spłonąć, zmieniło się w popiół? W końcu nie przywróci w żaden sposób życia ojcu. Takie rzeczy dzieją się tylko w kiepskich filmach fantasy.

Zatem pozostało jej zacząć budować coś od nowa. W końcu gleba po pokryciu przez popioły staje się bardziej żyzna. Nie powinno być problemu. Lecz najpierw musiałaby podjąć stosowne kroki.

Butterfleye odgarnął jej opadające na oczy włosy za ucho i przyjrzał się jej uważnie.

- Wyglądasz na smutną – stwierdził.

Zacisnęła lekko usta, unikając jego wzroku. Odchrząknęła lekko, po czym powiedziała cicho:

- Po prostu twój obraz dał mi do myślenia.

- Co się stało, Evelyn?

- Nic.

- Opowiedz. – Zabrzmiało to jak rozkaz. W każdym razie: podziałało. W skrócie przedstawiła mu sytuację, podzieliła się nawet swoimi uczuciami odnośnie pewnych spraw i wątpliwościami dotyczącymi ludzi, którzy byli jej bliscy.

- Teraz powiedz mi, że wszystko będzie dobrze, tak jak wszyscy mnie zapewniają – zakończyła zduszonym głosem.

Butterfleye pokiwał przecząco głową, głaszcząc ją lekko po ramieniu.

- Nie będzie dobrze – odparł nonszalancko.  - Ale jesteś wystarczająco silna, żeby przez to przejść cało i to z podniesioną głową. To nie minie, ale nauczysz się z tym żyć, nawet chwilami zapomnisz o tym. Z czasem przejdziesz obok tego tak obojętnie jak większość ludzi, których dziś spotkałaś.

Evelyn podniosła na niego wzrok swoich dużych, brązowych oczu. Ponownie mocno jej zaimponował swoim realnym spojrzeniem na świat. Nie wciskał jej żadnych mrzonek o różowej przyszłości. Powiedział, jak miało być. Nie deklarował, że wszystko skończy się jak w bajce.

Życie to nie bajka, Evelyn – jak wiele razy wypowiedziała te słowa Matilda?

Jednak wszystkie wspomnienia, które tłoczyły się w głowie najmłodszej córki Jasona wydawały się taką bajką. Bo kiedyś było inaczej. Jedynym jej zmartwieniem było to, że musiała od czasu do czasu nosić sukienki. Teraz wszystko jest bardziej skomplikowane.

My soul is painted like the wings of butterflies.
Fairytales of yesterday will grow but never die.

- Dzięki – powiedziała z nieukrywaną wdzięcznością. Znowu jej zaimponował.

- Za co? 

- Za te słowa.

- Do usług – odparł nonszalancko, salutując przy tym niby od niechcenia.

***

- Hej, pamiętasz, że w tym tygodniu idziemy do Pioneer Park na ten cyrk na światowym poziomie? – zagaił Damian.

Spojrzała na niego, mrużąc oczy. Ach tak. Cyrk. Zadeklarowała, że pójdzie.

- Taaak – powiedziała niechętnie.

- Daj spokój, rozerwiesz się trochę.

- Nie powiedziałam, że nie chcę iść – odparła nieco chłodno.

- No tak. Racja. W takim razie widzimy się w sobotę o osiemnastej. Będzie też ekipa z liceum.

- Jasne.

***

Telefon wydał z siebie kilka krótkich sygnałów, oznaczających nową wiadomość tekstową. Nie spiesząc się, Evelyn najpierw dopiła herbatę i dopiero po paru minutach odebrała smsa.

Motylku, załatwisz mi jakąś solidną linę? Pilne.

B.

Jak mogłaby odmówić?

--------------

* - fr. Sztuka dla sztuki – chyba nie muszę tłumaczyć skąd to zdanie, prawda…?

Od następnego rozdziału zacznie się już prawdziwa akcja, obiecuję :D A co do tego rozdziału... Pomyślałam sobie "napiszę krótką rozmowę z BF" i zajęła ona połowę rozdziału. Hell yeah.
Z podziękowaniami dla Elfaby za pomoc w ustawianiu szablonu oraz z ukłonami dla Fedory za zarażenie mnie oglądaniem klipów NW, co zaowocowało pewnymi elementami z tegóż rozdziału :) :*
Informuję także, że Onet porzuciłam absolutnie. Wkurzyłam się jak po 24 godzinach nadal nie ustawił mi w pełni szablonu. Seriously?
Wybiera się ktoś na zlot fanów HP w sobotę w Poznaniu? ;>