Rozdział 6

Once again we found ourselves to be lost
Holding hands while straying from the path in the forest dark
Aren't you happy to see me crawl serpentine towards the sun to you
HIM - In the arms of rain

Ciemne chmury zasłoniły niebo nad San Francisco. Znowu zbierało się na deszcz. Zimy w tej części stanu Kalifornia były bardzo obfite w opady, podczas gdy przez całe lato mogło w ogóle nie padać.

Evelyn Verriar złożyła granatowy parasol i weszła do małej kawiarni, w której była umówiona ze swoją siostrą. Zajęła miejsce przy oknie i czekała. Rzadko kiedy udawało im się zgadać w ciągu tygodnia ze względu na różne godziny pracy (albo brak ich określenia w przypadku Matildy), a jeśli już im to się udawało: Mat zawsze się spóźniała. Nie winiła jej za to – wiedziała, że ma dość odpowiedzialne stanowisko, ponadto znała swoją starszą siostrę na tyle, aby wiedzieć, że lubi mieć wszystko i wszystkich pod kontrolą, dlatego nie chce pozostawać swoich podopiecznych bez nadzoru, gdy nie ma takiej potrzeby.

W końcu zobaczyła sylwetkę Matildy. Musiała przyznać, że była ona jedną z najładniejszych kobiet, które znała. Jeszcze parę lat temu zazdrościła jej nienagannej figury i znakomitego stylu, ale pogodziła się z tym, że różnią się od siebie. Ona zresztą nie czułaby się sobą w granatowych szpilkach, które eksponowały zgrabne nogi, zwiewnej, dziewczęcej sukience oraz ciemnobeżowym płaszczyku. Podczas gdy jej siostra wyglądała w tym więcej niż ładnie, Evelyn prezentowałaby się w tym co najmniej śmiesznie.

- Cześć, co u ciebie? – spytała Matilda, kładąc torebkę na wolnym krześle obok.

- Wiele się dzieje, prawdę mówiąc… - mruknęła cicho Evelyn.

- Co tam szepczesz pod nosem?

- Nic. U mnie w porządku.

- A co u Damiana? – spytała siostra z szelmowskim uśmieszkiem.

- Dobrze. Czemu pytasz?

- Tak tylko… - odparła z niewinnością w głosie, tłumiąc chichot. Evelyn posłała jej znaczące spojrzenie. – No co? – zaśmiała się. – Nie bez powodu Rebecca jest o ciebie zazdrosna, tak?

- Mat… - westchnęła brunetka, przewracając wymownie oczami. – Już o tym gadałyśmy. Jest o mnie zazdrosna, okej, ale dlatego, że jesteśmy z Damianem przyjaciółmi, a on widzi w niej tylko głupią krowę, którą jest, a nie tę piękną i uroczą kobietę, którą ona widzi w lustrze.

- Okej, okej, nic nie mówię przecież.

- Taa… Lepiej pochwal się kto obecnie zajmuje miejsce u twojego boku, co? Kto jest tym biedakiem, któremu znowu złamiesz serca?

- Już nie rób ze mnie takiego potwora. Zresztą oni sami do mnie lecą.

Evelyn uniosła brwi, uśmiechając się. Po chwili obie wybuchły śmiechem.

- Robert – powiedziała starsza z sióstr.

- Robert? Rob? Ten Rob?

Matilda pokiwała głową.

- Ten Rob, na którego czaiłaś się od początku? No nie wierzę, siostra! To może tym razem wyniknie z tego coś poważniejszego, hm?

- Daj spokój, Ev. Wiesz, że nie nadaję się do poważniejszych związków. Takie krótkie są za to w sam raz. Przynajmniej wiem, na czym stoję i oszczędzam sobie zawodu i bólu.

- Taaak. Poza tym „mężczyzna to ładny dodatek do łóżka”, tak?

- Odwal się!

Evelyn uśmiechnęła się. Wiedziała, że nie jest taka, za jaką mają ją niektórzy.Wierzyła, że z Matildą było wręcz odwrotnie: rozpaczliwe szuka mężczyzny, z którym mogłaby spędzić resztę życia, ale za każdym razem – póki co – ponosiła porażki. Oczywiście ona by się do tego nie przyznała za żadne skarby. Starsza z sióstr Verriar mówiła, że nie ruszają ją głosy o jej paskudnym charakterze, a wszelkie plotki niewiele ją obchodziły. Evelyn wiedziała jednak, że nawet Matilda ma swoje chwile słabości.

- I co? Jaki jest?

- Prawdę mówiąc zawiódł mnie w paru kwestiach. Myślałam, że jest mniej zadufany w sobie. No i straszny z niego kobieciarz.

- No to trafił swój na swego – zaśmiała się Evelyn.

- Ha-ha-ha – odparła ironicznie Matilda.

- Czyli nic z tego nie będzie? – spytała młodsza siostra po krótkiej przerwie, w trakcie której popijały kawę.

Matilda wzruszyła ramionami.

- Nie wiem. Zobaczymy. – Zamieszała parę razy napój w namyśle. Nagle odłożyła z brzękiem łyżeczkę na talerzyk i ożywiona zaczęła opowiadać o pewnej sytuacji w jej pracy, w której główne role odgrywały nierozgarnięte modelki, zrozpaczony tym faktem projektant Marco (którego uważała nawet za swojego przyjaciela i prawdopodobnie jedyną osobę w tej branży, która byłaby godna zaufania) i poirytowany zachowaniem obu stron fotograf.

Evelyn przestała słuchać tego, co mówi siostra. Jej uwagę przykuł mężczyzna o długich czarnych włosach, charakterystycznym zaroście i lekkim makijażu wokół oczu. Mimo obficie padającego deszczu miał na sobie jedynie czarną podkoszulkę i nieco sprane ciemne dżinsy oraz ciężkie glany. Przechodził żwawym krokiem przez ulicę, po czym zniknął za rogiem.

Mężczyzna skojarzył jej się z barmanem Kurtem, którego niedawno poznała. Być może była to ta sama osoba, jednak nie była tego pewna. Zastanawiała się, czy poza stażem barmańskim w zorganizowanej grupie przestępczej ma jeszcze inne życie, inne zajęcia. Co robił na ulicy w biały dzień? Czy kryminaliści dawali mu pewną swobodę? Może nawet miał rodzinę?

- Jak uważasz? – wyrwało ją z zamyślenia pytanie siostry. Zamrugała kilkakrotnie, próbując skupić się i przypomnieć sobie, o czym była mowa. Wiedziała, że Matilda nie znosi być ignorowana, dlatego rozpaczliwie poszukiwała jakiejś wskazówki, która podpowiedziałby jej, na jaki temat powinna była się wypowiedzieć.

Z tej kłopotliwej sytuacji wyciągnął ją telefon do Matildy. Szatynka zerknęła na ekran, pobrała plik, który przesłał jej grafik i parsknęła  z pogardą. Przyłożyła telefon do ucha, odczekała chwilę, a gdy osoba, do której dzwoniła, odebrała słuchawkę, powiedziała:

- Czy ty sobie żartujesz? Co to ma być, co? Mhm. Tak, nie podoba mi się, wyobrażasz sobie? Nie obchodzi mnie, ile czasu nad tym spędziłeś. Masz to zrobić porządnie i jeśli będzie trzeba, masz nad tym siedzieć cały dzień, bez przerwy. Nie chcę mieć w gazecie jakiś sztucznie wyglądających kobiet, przypuszczam, że pani redaktor również. Nie, nie może. Patrząc na zdjęcie, chcę widzieć prawdziwą kobietę, a nie jakieś sztuczne Ufo z Playboy’a bez pępka, jasne?

Rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź.

- Nie mają z tobą lekko – stwierdziła Evelyn.

- Proszę cię – prychnęła Matilda, po czym pokazała jej zdjęcie modelki ubranej w strój kąpielowy. Kobieta miała maksymalnie wygładzoną skórę w Photoshopie, makijaż prawdopodobnie również wykonany za pomocą programu graficznego. Całkiem ładne i zgrabne ujęcie zepsuły dziwne efekty nałożone na fotografię oraz zniekształcone rysy twarzy modelki.

- Okej, odwołuję to co powiedziałam.

***

Anabelle przeglądała pocztę. Wśród nudnych urzędowych listów czy rachunków znalazła ładną różową kopertę z jej nazwiskiem.

Tętno natychmiast przyspieszyło.

Rzuciła niedbale pozostałe listy na stół i drżącymi rękoma rozerwała kopertę. Wiadomość zapisana była starannym pismem na bladoróżowej papeterii z motylkami u rogu.

- Jest całkiem ładna –stwierdził Apsik i kichnął.

A nieśmiałek dodał z westchnieniem:

- Jest piękna jak anioł.

W tym momencie Śnieżka otworzyła oczy.

Usta zadrżały, a w gardle ugrzęzła niemiła gula.

Ktokolwiek był autorem tych dziwnych listów, które otrzymywała już od pewnego czasu, najprawdopodobniej nie wiedział, jak bardzo ją raniły. Ostatnio bajki oraz inne motywy kojarzące jej się z dzieciństwem nie działały na nią pokrzepiająco. Nie uśmiechała się na wspomnienie swoich ulubionych bajek o księżniczkach, które zawsze wychodziły cało z opałów i którym zawsze pisane było szczęśliwe zakończenie. Przestawała w takowe wierzyć, mimo że najbliżsi mówili jej, aby nie traciła nadziei.

Nienawidziła nadziei.

***

- Jak tam wizyta u twojego kochasia? – spytała kąśliwie Rebecca.

Evelyn podniosła natychmiast głowę, a serce zaczęło mocniej bić. Czy ona powiedziała coś o Butterfleye’u?

- Co? – spytała ostro.

Czarnowłosa dziewczyna spojrzała na nią z kpiną, unosząc wysoko jedną brew. Przez twarz przeszedł cień drwiącego uśmiechu.

- Czyżby coś poszło nie tak? – odpowiedziała pytaniem, opierając się bezczelnie o ścianę i krzyżując ręce pod biustem. Evelyn miała ochotę rzucić się na nią i wydrapać jej oczy. Może gdyby nie była w pracy…

- O czym ty mówisz? – spytała poirytowana. Próbowała zachowywać się jak najbardziej spokojnie, aby nie wyjść na idiotkę, jednak po wyrazie twarzy Rebecci mogła stwierdzić, że nie do końca jej to wychodziło.

- A gdzież to wczoraj tak wybiegłaś w przerwie do pracy? Nie wierzę w oficjalną wersję o nagłym złym samopoczuciu i potrzebie odwiedzenia apteki. Tylko dlaczego tak się wstydzisz swojego nowego przyjaciela?  – spytała, opierając się o ladę, za którą stała Evelyn. Zmierzyła ją jadowitym spojrzeniem i dodała: 

- Może to kolejny świr lub inny socjopata twojego pokroju? – wyszeptała złowieszczo.

Verriar wpatrywała się z niedowierzaniem w niebieskie oczy jej znajomej. Miała wrażenie, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi. To niemożliwe, żeby wiedziała. Co prawda nie była pewna, czy nikt jej nie śledził, bo po prostu nie widziała powodu, dla którego ktokolwiek mógłby to zrobić.

„Powinnam być bardziej ostrożna”.

Mierzyły się przez chwilę nienawistnymi spojrzeniami. Evelyn szukała w jej wyrazie oczu czegoś więcej niż szczerej niechęci i czystej złośliwości. Gdyby znała prawdę, byłoby inaczej. Nie wiedziała, na czym ta zmiana mogłaby polegać, jednak czuła, że to po prostu prowokacja.

- Jesteś chora – stwierdziła, obojętnie odwracając wzrok.

- Naprawdę? – zadrwiła czarnowłosa. Jej bezczelność wyprowadziła Evelyn z równowagi.

- O co ci chodzi? Może powiedz mi, dlaczego tak się na mnie uwzięłaś i wyjaśnimy sobie to na spokojnie? Zrobiłam ci coś? Czy to ma jakiś związek z Damianem? Jesteś zazdrosna? Może mam ci pomóc w tym, aby inni nie postrzegali cię jako skończoną idiotkę?  - Ręce zaczęły drżeć, czuła też jak włosy jeżą jej na karku.

Rebecca zacisnęła usta, które stały się cienką linią. Nie odpowiedziała.

- Nie? To dobrze, bo niewiele bym mogła zdziałać, jeśli sama nie podejmiesz odpowiednich kroków. I odczep się ode mnie – dodała. - To nie moja wina, że nie potrafisz poradzić sobie ze sobą.

Odłożyła ze złością gazetę, którą przeglądała ukradkiem i wyminąwszy paru klientów, oglądających ze spokojem książki na regałach, wpadła do toalety dla personelu.

Oparła się o umywalkę, oddychając głęboko, aby się uspokoić. Próbowała nawet policzyć do dziesięciu – gdy była mała, matka mówiła jej, że to może pomóc, ale myliła się. Krew szumiała jej w uszach, a ręce wciąż lekko drżały. Zerknęła w lustro; zastanowiła się, na jakiej podstawie ta szuja mogłaby wysnuć takie absurdalne wnioski.

Nie mogła. Wyglądała nadzwyczaj normalnie i - do czasu ich rozmowy - nie odznaczała się niespokojnym zachowaniem czy coś w tym stylu.

Ale teraz będzie mieć powody, aby posądzać ją o Bóg wie co, bo udało jej się wytrącić ją z równowagi.

Jeden zero dla ciebie, Fuchs.  Ale do czasu.

***

Martin Honnet przechadzał się samotnie ulicami miasta, tonąc w deszczu. Nie lubił takiej pogody, ale jednocześnie nie potrafił oprzeć się naiwnej pokusie spaceru w takie dni jak te. Nie dbał o swoje zdrowie i nawet nie fatygował się, aby zabrać ze sobą parasol. Pozwalał, aby spadające z nieba krople moczyły jego włosy, spływały swobodnie po twarzy i tonęły w ubraniu. Czuł wówczas swego rodzaju ulgę, jakby przeżywał swoiste katharsis.

Jedna z jego pierwszych spraw. Była druga w nocy, padało. Niebiesko-czerwone światła policyjnych radiowozów rozpraszały ciemności, a ryk syreny zakłócał ciszę. Z bronią w ręku skradał się na tyły jednego z lokali, w których miał aktualnie przebywać podejrzany. Wiedział, że go złapie. Nie spodziewał się jednak, że może przybyć za późno.

Wąskie światło latarki padło na krawężnik, pokryty szkarłatną cieczą. Parę kroków dalej leżało zakrwawione ciało. Nie mógł już nic zrobić. Mimo że złapał tego gnoja, nie czuł wielkiej satysfakcji. Spóźnił się.

„Nie myśl o tym, czego nie udało ci się zrobić. Pomyśl o tym, ile osób uratowałeś od podobnego losu”, powiedział wtedy jego ówczesny przełożony. Czasami takie rozumowanie pomagało, ale nie zawsze.

Butterfleye. Nie dość, że nie może go wytropić, to w dodatku ten parszywiec zaczyna mieć swoich naśladowców. Czy mogło być gorzej? Co się dzieje z tymi ludźmi, że tak im się przewraca w głowach...?

- Przepraszam – powiedział do kobiety, której nie zauważył, pogrążony w swojej zadumie i niechcący potrącił. Odpowiedziała, że wszystko w porządku i poszła dalej, nie obdarzając go nawet przelotnym spojrzeniem. Bo przecież nic się nie stało…

***

Ekran komórki rozświetlił się, ukazując połączenie przychodzące od Matildy Verriar. Telefon zabuczał kilka razy, przesuwając się pod wpływem wibracji po szafce tuż obok łóżka.

Kobieca ręka szukała na oślep źródła dźwięku. Po chwili wyłapała aparat. Krzywiąc się, oswoiła wzrok z przenikliwą jasnością i ospałym wzrokiem zarejestrowała późną godzinę oraz osobę, która próbowała się z nią połączyć.

- Halo? – spytała zaspanym głosem właścicielka telefonu.

- Evelyn… - usłyszała skrajnie zdenerwowany głos Matildy po drugiej stronie telefonu. – Evelyn, przyjedź do szpitala, proszę.

Dziewczyna podniosła się na łokciach. Czuła, że stało się coś niedobrego. Szpitale nigdy nie wróżyły nic dobrego, a Matilda nie dzwoniła o tak niedorzecznej porze bez powodu, a już na pewno nie w takim stanie.

- Co się stało, Mat?

- Przyjedź. Szpital na Filber street  - powiedziała tylko i szybko się rozłączyła.

-----------------------

Tak, jednak zdecydowałam się na publikowanie razy dwa :) Sami wybierzcie, gdzie Wam wygodniej czytać. Z tego rozdziału nie jestem jakoś szczególnie zadowolona, bo za dużo w nim gadania o, że tak powiem, dupie Maryni, ale staram się zachować jakąś ciągłość w tym wszystkim. ;p 
A teraz kto mi powie, jak zmienić kolor tła pod pisaniem komentarza na tym magicznym serwisie jest masterem xD