Rozdział 5

I lie awake and try so hard 
Not to think of you 
But who can decide what they dream? (...)
You're taking over me
Evanescence - Taking over me

Stojąc na dachu można zobaczyć jak ludzie niespiesznie przemierzają ulice. W oddali widać światła miasta, słychać szum samochodów i głośniejsze śmiechy. Można poczuć wiatr we włosach, odetchnąć lżejszym, niż na dole, powietrzem. Można obserwować ludzi, którzy z tego miejsca wydają się być małymi mrówkami, które wystarczy zdmuchnąć, aby zniknęły. Można poczuć władzę.

- Chodź do mnie – szeptał Butterfleye, wyciągając ku niej rękę.

- Chodź.

Również wyciągnęła rękę, chcąc uchwycić jego dłoń. Stali na dachach dwóch budynków, które dzieliła nieduża przepaść.

- Musisz skoczyć, Evelyn – powiedział mężczyzna, wyciągając obie ręce na znak, że złapie ją, gdy to zrobi.

- Leć motylku – szepcze wraz z nim wiatr.

Nie jesteś zły.

Dziewczyna wzięła rozbieg i jednym susem pokonała dzielącą ich odległość. Z impetem wpadła mu w ramiona. Pachniał słodko, jak kwiat, na którym siedzi motyl. Nie mogła się go bać.

Przytuliła się do niego. Ten skok ją zestresował. Czuła serce, kołaczące jej w klatce piersiowej, jakby pragnęło się wydostać na zewnątrz. Słyszała także spokojne bicie Jego serca, tuż obok swojego. Powoli zrównywały się.

Stała pośrodku miasta, w tłumie. „Szukam cię. Gdzie jesteś, Butterfleye? Rozglądam się rozpaczliwie, ale ciebie nie ma. Nikt nie zwraca na mnie uwagi; podoba mi się to, ale chcę ciebie przy sobie. Gdzie jesteś?”.

Krzyk.

Łazienka. Zaspana weszła do niej i zerknęła w lustro. Kobieta z motylem na twarzy. Wystraszona, zrobiła krok w tył. Obraz nie znika. To ona, z abstrakcyjną maską. Nie chciała na to patrzeć,bała się tej wizji. Spróbowała nacisnąć klamkę i pchnąć drzwi, jednak te nie chciały ustąpić. Zaczęła walić w nie pięściami, ale wciąż pozostawały zamknięte, nie było też nikogo, kto pomógłby jej od zewnątrz.

Niespodziewanie znalazła się na podłodze, uderzając o nią głową.

Pozwolił jej upaść…

Skrzywiła się, widząc jasne światło przebijające się przez okno. Była w salonie, a na sobie miała wczorajsze ubranie. Musiała zasnąć podczas oglądania serialu, który akurat leciał w telewizji, gdy skończyli grać.

Z westchnieniem próbowała uspokoić swój oddech. Sen wracał do niej, pamiętała każdy szczegół. Przed oczami wciąż miała Jego twarz.

Ten dziwny sen miał w sobie coś upiornego. Bała się. Nie chciała teraz o tym myśleć, ale paradoksalnie nie potrafiła wyrzucić tego z myśli. Trudno było jej zinterpretować taki sen.

Sięgnęła po komórkę, która w jakiś magiczny sposób znalazła się pod kanapą.

„Damian. No tak. Kochany, starszy braciszek”, pomyślała z wdzięcznością, widząc, że nawet zadbał o to, by nie spóźniła się do pracy. Właśnie wybiła szósta – miała dużo czasu. Wstała i skierowała się do łazienki. Zaspanym wzrokiem błądziła po białobłękitnych kafelkach i jasnych meblach, aż spojrzała w lustro.

Znowu przed oczami pojawiła się motyla maska. Natychmiast przemyła twarz, orzeźwiając się zimnymi kroplami. Ponownie widziała w lustrze tylko siebie.

***

- Co nowego? – spytał Martin Honnet, wchodząc do komendy policji. W biurze nie spotkał wiele osób: jak zwykle był nieco przed czasem. Dopiero po niecałych dziesięciu minutach zaczęło przybywać pracowników. Jednak jego młody praktykant, Ray – entuzjasta, któremu widocznie zależało na dobrej opinii od swojego przełożonego – był już na swoim stanowisku. Choć ciemne smugi pod jego oczami wskazywały na  skrajne niewyspanie, wciąż odznaczał się radosnym stylem bycia.

- Kojarzysz tę wiadomość z wczoraj, że zamordowano chłopaka, około osiemnastu lat? Znaleziono go pod mostem Golden Gate. – Policjant pokiwał głową. - Podejrzewają o to Butterfleye’a.

Martin od początku zajmował się sprawą tajemniczego motyla, który już od prawie pół roku fruwał po San Francisco i nie dawał policjantowi spać spokojnie. Jednak inspektora Honneta nie zniechęcał to – wręcz przeciwnie. Z każdym dniem był coraz bardziej zawzięty.

- Kim byli jego rodzice?

- Zwykli ludzie. Ojciec jest konduktorem w tramwaju, a matka pracuje na poczcie.

- A co miałoby wskazywać na Motylka?

- Ponoć znaleziono jego kartę na miejscu zbrodni. Mamy zgłosić się po to jak najszybciej – powiedział z powątpieniem.

- No to chodźmy. 

***

   Nie wiedziała, dlaczego zdecydowała się podczas przerwy w pracy odwiedzić Butterfleye’a. Być może powodem był artykuł w gazecie, który głosił o morderstwie osiemnastolatka, a którego sprawcą miałby być właśnie on. Evelyn od początku zdawała sobie sprawę, że to – bądź co bądź – morderca, ale dopiero po przeczytaniu tego artykułu przeszedł ją zimny dreszcz.

 A może po prostu chciała go zobaczyć…?

- Zabiłeś tego dzieciaka? – spytała, gdy tylko zajęła miejsce na czarnej kanapie.

- Jakiego dzieciaka? – zdziwił się.

Rzuciła na stolik gazetę, otwartą na stronie z najnowszym artykułem o nastolatku znalezionym pod Golden Gate. Butterfleye rzucił na niego okiem i po chwili roześmiał się.

- Nie, to nie ja – odparł, wciąż uśmiechając się. Jego zęby wyglądały na zdumiewająco białe przez to, że kontrastowały z raczej ciemnym motylem na twarzy.

- Ale podejrzewają ciebie.

- Evelyn, już mówiłem ci, o co chodzi w mediach. Poza tym nie jestem odpowiedzialny za całe zło na tym świecie. Jestem tylko jednym z wielu. Być może jednym z mądrzejszych, ale nie jestem sam. Idąc przez ulicę nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, ilu zboczeńców mijasz.

***

   - To znaleźliśmy na miejscu zbrodni – powiedziała biegła śledcza Gabrielle Frankin, włączając rzutnik. Na ścianie ukazało się zdjęcie karty z motylem, którego wzory na skrzydłach układały się w parę oczu.

Ray otworzył szerzej oczy, nie dowierzając temu, co widzi. Jednak Martin nie okazał cienia zdziwienia. Zmrużył oczy i przyglądał się uważnie rysunkowi. Oryginalną sygnaturę Butterfleye’a znał na pamięć – potrafił godzinami wpatrywać się w ten znak, złorzecząc w duchu. Ta, wyświetlana obecnie przez rzutnik, była bardzo podobna, jednak czuł – ba, był pewien - że to nie oryginał. Wiedział, że coś tu się nie zgadza, wystarczyło tylko znaleźć niepasujący element.

- To nie jest znak Butterfleye’a – stwierdził po długiej chwili narastającej ciszy. – Spójrz na jego oczy – powiedział bardziej do Ray’a, niż do Gabrielle.

Młody policjant wpatrywał się chwilę w oczy motyla, jednak wciąż nie rozumiał aluzji. Pokręcił przecząco głową.

- Oczy ze znaku prawdziwego Butterfleye’a mają takie białe błyski. Te zaś są całkowicie czarne. To podróbka. Bardzo precyzyjna, to prawda, ale podróbka. Wygląda na to, że albo kogoś zainspirował Motylek, albo chce uniknąć kary, z nadzieją, że o wszystko zostanie osądzony Butterfleye.

- Łał – wyrwało się studentowi. Martin uśmiechnął się ciepło i pożegnał się z kobietą.

- Na jakiej podstawie sądziłeś, że to nie mógł być Butterfleye? – spytał dwudziestoparolatka. - Bo od początku w to nie wierzyłeś, dopiero, gdy zobaczyłeś tę podróbkę zwątpiłeś, prawda? - Ray skinął głową.

- Zapewne na takiej samej co pan – odparł z uśmiechem.

- Chcę wiedzieć, że dobrze rozumujesz.

- Butterfleye nie wybrałby na ofiarę przeciętnego nastolatka z szarej rodziny. Wybiera zawsze charakterystyczne miejsca i znane osobistości. To po prostu nie pasowało.

- Będą z ciebie ludzie, młody  – uśmiechnął się Martin i poklepał Ray’a po plecach.

***

- Mogę przejrzeć? – spytała Evelyn, wskazując na tablicę korkową. Mężczyzna wzruszył obojętnie ramionami, dając jej nieme pozwolenie. Na podstawie zdjęć zamieszczonych na niej, mogła dojść do wniosku, że nie tylko ona mogłaby zostać posądzona o jakąś obsesję na punkcie danej osoby. Butterfleye dorównywał jej, a nawet przewyższał. Na temat Anabelle Ferrell samych informacji było dość niewiele – rodzina ta dbała o swoją prywatność, jednak jako osoby publiczne nie mogły uniknąć plotek na ich temat. Jednak Butterfleye wydawał się być obojętnym na takie niepotwierdzone informacje. Evelyn zauważyła, że segregował wiadomości. Sama często przeglądała prasę i różne nowinki w wielu tematykach, także tych dotyczących znanych osobistości z kraju, miasta czy stanu, dlatego stwierdziła, że duża część pogłosek została przez mężczyznę zwyczajnie odrzucona.

- Wiesz, co sądzi moja znajoma z pracy? – spytała ni stąd ni zowąd.

- Hmmm…?

- Uważa, że… mam na twoim punkcie jakąś obsesję.

Butterfleye parsknął śmiechem. Rozbawiła go ta sytuacja, zwłaszcza, że zabrzmiało to jak zwierzenie dziecka, które dręczą w szkole.

- A masz?

Zamilkła. Jak mogła zinterpretować dzisiejszy sen? Był co najmniej dziwny. Gdyby Rebecca o nim usłyszała, z pewnością stwierdziłaby, że jest totalną świruską i zadzwoniłaby do psychiatryka.

Ale to był tylko sen. Nie można kontrolować o czym się śni, prawda?

„Chociaż Freud mówił, że sen jest spełnieniem życzenia…”

***

- Wiem, Natalie.  Tak. Wiem, że na to czekała. Ale nie mogę. Nie chcę, żeby była ze mną, gdy jestem myślami w pracy. Przeproś ją ode mnie. Powiedz, że tata wynagrodzi jej to w najbliższym czasie. – Przymknął powieki, z pokorą wysłuchując złorzeczenia jego byłej żony. Po chwili pożegnali się chłodno.

Kurwa.

- Nie była zadowolona – stwierdził Peter, jego dobry kolega po fachu.

Martin nie odpowiedział, tylko odgarnął odruchowo włosy do tyłu, z cichym westchnieniem.

- Stary, nie chcę się wtrącać, ale to się znowu dzieje. Nie kontrolujesz tego, to ta sprawa cię przejmuje. Powinieneś wyluzować, pójść ze mną na piwo i na chwilę dać odpocząć mózgowi.

Martin zaciskał raz po raz dłoń w pięść. „To znowu się dzieje”. Jakby działo się to nie wiadomo jak często. Raz zdarzyło mu się za bardzo zaangażować w sprawę i od razu wszyscy zdecydowali się go oceniać. Wszystko trafił pieprzony szlag i jedyne co zostało, to ruiny, po których przechadzał się każdego dnia. Tak: codziennie nawet najmniejszy szczegół: jakiś detal z otoczenia, sposób zachowania nawet kogoś obcego na ulicy, potrafił przypomnieć mu o tym, co minęło i raczej już nie wróci. Chyba nawet nie chciał, żeby wróciło. Z jednej strony czuł pewien komfort i swobodę: gdy zostawał dłużej w pracy, nie musiał wysłuchiwać już pretensji Natalie, mógł też pozwolić sobie na własne zagospodarowanie jednego pokoju na swego rodzaju „studio”. Z drugiej zaś strony… Mieszkanie stało się puste i surowe, w łóżku: zimno i niewygodnie, a nagie i obojętne ściany zdawały się drwić z niego na każdym kroku, co chwilami doprowadzało go do szaleństwa.

- Naprawdę nie dałbyś rady zająć się przez parę godzin Victorią? Mógłbym ci nawet pomóc, ale ty nie wykazujesz żadnej inicjatywy…

- Stary, o nic cię nie proszę – powiedział chłodno. Martin Honnet nie lubił być pouczany. Zwłaszcza przez osoby, które – nawet gdyby chciały – nie mogłyby zrozumieć jego sytuacji. Peter miał szczęśliwą, pełną rodzinę. Potrafił połączyć życie zawodowe z rodzinnym, tak, aby nikt nie ucierpiał. Wkurzało go to, że on tak nie potrafił. Z drugiej strony: on w pracy znajdował ukojenie. Nie był w stanie wyobrazić sobie siebie, będącym biernym.

- Dobra, tylko mówię. Czasami trudno dziwić się Natalie, że zdecydowała się na rozwód…

- Stary, kurwa, możesz się nie wpieprzać w moje sprawy? – warknął Martin.

Peter podniósł ręce na wysokość ramion w geście obronnym.

- Już nic nie mówię – odpowiedział i wyszedł z komendy.

Martin uderzył pięścią w biurko. Wszystko wracało. Znowu wszystko szło nie tak. Jak jakiś pieprzony bumerang, tylko ze zdwojoną siłą.

Ponownie głównymi ogniwami były te same elementy jego życia: Natalie oraz praca. Z tym, że przez ten czas zdążyła pojawić się Victoria. Nie chciał w pełni rezygnować z żadnego z nich, ale połączenie ich okazywało się z kolei niemożliwe.

Nie mógł powiedzieć, że nie kochał Victorii. Po prostu nie potrafił pogodzić życia rodzinnego z pracą. A teraz, gdy pojawił się ten świr Butterfleye znowu wszystko zaczynało się sypać. Peter miał rację – zaczyna tracić kontrolę, zupełnie jak cztery lata temu, tylko że ze zdwojoną siłą. Butterfleye był zagadką. Nie zostawiał niemal żadnych śladów, a jeśli już – najwyraźniej celowo. Martin wyznaczył sobie za punkt honoru złapać złoczyńcę. I (jak zwykle) cierpieli na tym jego najbliżsi.

Z zazdrością patrzył na Petera i jego udaną rodzinę. Gdyby potrafił podejść do pewnych spraw z dystansem, może również i jego życie by tak wyglądało. Ale nie potrafił. Wybrał pracę, a rodzina chwilami wydawała mu się równie uciążliwa jak jakaś cholerna kula u nogi.

„Biednemu to zawsze wiatr w oczy, kij w dupę, nóż w serce i chleb masłem do ziemi”, pomyślał z przekąsem.

***

- Trzymaj – powiedział Butterfleye, wręczając jej klucz. Spojrzała na niego pytająco. – To klucz od tego pokoju. Gdybyś kiedyś znowu zachciała złożyć spontaniczną wizytę.

- Och – wyrwało jej się. Wpatrywała się w srebrny przedmiot, który mężczyzna wcisnął jej do ręki. – To bardzo…  - urwała, zastanawiając się nad odpowiednim słowem.

- Zuchwałe? – wtrącił z uśmiechem.

- Powiedzmy…

- Ufam ci, Evelyn – powiedział, kładąc nacisk na pierwsze dwa słowa.

Zaufanie. To na jego podstawie Butterfleye pragnął zbudować ich dziwną relację. Tylko po co? „Mam mu tylko pomagać, a tymczasem on nie mówi słowa o żadnej kooperacji. Zachowuje się dziwnie, a ja nie wiem jak mam reagować na jego niecodzienne zachowania. Cholera, dawno nie byłam tak skonfundowana w czyimś towarzystwie! Jeśli mam mu zaufać, muszę przestać się go bać. Tak jak było we śnie – muszę wziąć głęboki oddech, następnie się rozpędzić i pokonać tę przepaść”.

Wzięła głęboki oddech, chcąc wykonać jakiś krok w stronę „zjednoczenia”. Jednak nie wiedziała kompletnie, co powiedzieć, co zrobić, gdzie jest ta niewidzialna granica, której nie może przekroczyć. Skinęła więc tylko głową i bez słowa wyszła.

***

Siedział w Starbucksie przy kawie, jak to zwykle miał w zwyczaju podczas przerwy obiadowej, gdy obok niego pojawiła się wysoka i szczupła brunetka o delikatnych rysach twarzy i czerwoną szminką na ustach.

Ze zdziwieniem spojrzał na kobietę. Wstał z miejsca, aby powitać się z nią, ale ona go uprzedziła.

- Nie wiem, jakiego fascynującego kryminalistę obecnie ścigasz i, prawdę mówiąc, gówno mnie to obchodzi. Ale wiedz, że to ty będziesz się tłumaczył Vicky ze swojej nieobecności i mam głęboko w dupie czy masz czas na swoje żałosne wymówki, czy też nie.

- Zawsze miło cię widzieć, Natalie – odpowiedział cicho, spuszczając pokornie wzrok.

Przez jej twarz przeszedł cień uśmiechu. Wciąż czuła do niego swego rodzaju sentyment. Mimo wszystko spędzili ze sobą kilka bardzo miłych chwil.

- Skąd wiedziałaś, że tu będę? – spytał, chcąc zmienić temat i nieco załagodzić sytuację.

- Nie znamy się od wczoraj – odparła z powagą.

- Napijesz się ze mną kawy?

- Nie. Spieszę się – powiedziała, muskając ustami jego policzek. – I nie myśl, że żartuję – dodała słodkim głosem.

- Nawet mi to przez myśl nie przeszło… - mruknął, gdy zniknęła za rogiem budynku.

***

Wieczorem Butterfleye usiadł na dachu jednego z najwyższych bloków mieszkalnych w San Francisco i zapalił papierosa. Z zadowoleniem zaciągnął się i przez chwilę delektował się charakterystycznym smakiem tytoniu w układzie oddechowym.

„Ach jak zdumiewająco! Coraz zdumiewającej!”*

----------------------------

* - Alicja w Krainie Czarów, oczywiście

Heh, te moje rozdziały pod względem długości to istna sinusoida. Raz długie, raz krótkie. Z tego jestem nawet zadowolona, nawet podkład bardzo mi pasuje.  I wybaczcie, ale nie mogłam się powstrzymać, jeśli chodzi o Martina. Jak tylko stworzyłam jego postać to go polubiłam :P A co do Butterfleye'a - macie jakieś hipotezy odnośnie jego zbrodni?