Rozdział 3

Nothing will be enough
For the ones Who keep on stumbling
In the garden of withering trust
Without the courage to leave
HIM - Face of God

Mężczyzna uśmiechnął się szeroko, odsłaniając żółte zęby. Następnie ukłonił się lekko, ściągając swój charakterystyczny kapelusz z głowy. Gestem dał jej znać, żeby szła za nim.

Evelyn rozejrzała się dyskretnie dookoła i – stwierdziwszy, że ich zachowanie nie zwróciło niczyjej uwagi – poszła za idącym w lekkich podskokach nieznajomym.

Szli w górę ulicy, przemierzając boczne uliczki i przechodząc obok urokliwych domków. Ludzie w nich mieszkający, zdawali się być nieświadomymi faktu, że gdzieś niedaleko znajduje się „Dom Białego Królika” – jakkolwiek głupio by to nie brzmiało. W spokoju pielęgnowali swoje ogródki czy też myli okna, podczas gdy mężczyzna z charakterystycznym zielonym kapeluszem w ręce przemykał tuż obok.

Doszli do ładnego, białego bliźniaka, znajdującego się nieco w głębi „szlaku willi”. Być może nie był tak ładny jak domy po zewnętrznej stronie Lombard Street, ale również nie prezentował się źle. W oknach wisiały białe firanki, a na balkonie dumnie reprezentowały się czerwone kwiatki. Właśnie przy tym budynku Kapelusznik– jak Evelyn nazwała go w myślach – zatrzymał się.

Dom wyglądał bardzo… normalnie. Wyglądał także na zamieszkany; na podjeździe stało czarne BMW. Jedyne, co go mogło w jakiś sposób wyróżniać to brak numeru oraz skrzynki na listy.

Kobieta stała przed furtką, zastanawiając się, o co może chodzić. Przez chwilę ponownie wzięła pod uwagę czyjś żart, jednak szybko skierowała swoje myśli ku Kapelusznikowi oraz zagadce Butterfleye’a, który sam w sobie nią był. Jeśli miała właśnie zrobić pierwszy krok, aby ją rozwiązać, to nie wydawało jej się, żeby miało to miejsce w takim miejscu. Zatem może jednak żart?

Ciche „pssst” wyrwało ją z zamyślenia. Obejrzała się w stronę odgłosu – mężczyzna w kapeluszu wyglądał zza rogu żywopłotu i gestem nakazywał jej podejść do niego.

Okrążyli budynek. Z tyłu bliźniaka zatrzymali się. Mężczyzna chwilę lustrował żywopłot, aż wydał z siebie nieme „a!”, unosząc przy tym w górę jeden palec. Dał jej znać, żeby podeszła bliżej, po czym wskazał  niebieską różę w środku żywopłotu.

Evelyn zmarszczyła czoło. Kapelusznik znaczącym spojrzeniem zerknął na kwiat. Brunetka jeszcze przez pewien czas błądziła wzrokiem od róży do nieznajomego, gdy po chwili zrozumiała, o co mogło chodzić. Wyciągnęła rękę i dotknęła palcami płatki róży o niecodziennym kolorze.

- Sztuczna – stwierdziła.

Mężczyzna pokazał jej uniesiony kciuk, ponownie odsłaniając swe żółte zęby. Następnie uniósł palec wskazujący, jakby chciał powiedzieć „poczekaj”. Chwilę grzebał w żywopłocie niedaleko niebieskiej róży, aż w końcu odnalazł to, czego szukał. Znowu nakazał jej się zbliżyć.

Na skos w lewo od niebieskiego kwiatu w żywopłocie ukryta była furtka. Nacisnął klamkę i przepuścił ją przodem. W ten sposób dostali się na podwórko.

„Sztuczna niebieska róża jako znak, gdzie szukać wejścia. Sprytne. Nie zwiędnie i nie zawiedzie. Genialne!”

Nie zdążyła dobrze rozejrzeć się po ogródku, gdyż nieznajomy najwyraźniej bardzo się spieszył. Zaprowadził ją do piwnicy, której drzwi znajdowały się za ciężkimi, metalowymi drzwiami, najprawdopodobniej tuż pod garażem. Aby się do nich dostać, trzeba było zejść po schodkach w dół i wystukać określony kod. Wtedy drzwi otworzył wysoki mężczyzna o długich, czarnych, falowanych włosach, z lekkim zarostem.

Mężczyźni spojrzeli na siebie porozumiewawczo. W końcu czarnowłosy wpuścił ich do środka.

Pomieszczenie miało charakterystyczny dla piwnic zapach, który nie przypadł Evelyn do gustu. Poza tym w powietrzu unosiła się także nieznaczna woń papierosów. Kobieta rozejrzała się po pomieszczeniu: spodziewała się czegoś w stylu zatłoczonego baru w westernowym stylu. Tymczasem znajdowała się w schludnym pokoju, z wieloma stylowymi kanapami, obitymi ciemnobrązową skórą. Z tyłu zauważyła stół bilardowy, nie zabrakło też dobrze zaopatrzonego baru. Pomieszczenie miało tylko dwa nieduże okna, dlatego wnętrze było raczej ciemne; obdrapane surowe ściany oświetlały lampy, które dodawały przytulności temu dziwnemu salonowi. Poza nią i dwoma mężczyznami nie było tu nikogo.

Czarnowłosy uśmiechnął się do niej dobrodusznie – na oko mógł mieć powyżej trzydziestu pięciu lat. Oczy podkreślone były czarną kredką, co sprawiało, że wyglądał jak rockman. Miał na sobie luźną, białą podkoszulkę i czarne, wytarte, wąskie spodnie. Niepewnie odwzajemniła gest.

- Jesteś tą dziewczyną od… Butterfleye’a, prawda? – spytał.

- Evelyn – poprawiła go, wyciągając ku niemu rękę. Ten zaśmiał się lekko.

- Kurt – odparł, wciąż się śmiejąc.

- Co w tym zabawnego? – spytała, nieco zirytowana.

- Tutaj mało kto podaje komuś rękę czy przedstawia się. Ale to może dlatego, że wszyscy się tu znają, rzadko kiedy wprowadza się kogoś nowego, nieobeznanego z tym światem – wyjaśnił Kurt.

Evelyn skinęła głową, wpatrując się z dezorientacją w przestrzeń. Poczuła się niepewnie na tym nowym gruncie. Pomyślała, że to nawet lepiej, że ktoś taki jak Kurt otworzył drzwi i powitał ją – gdyby natrafiła na jakiegoś przerażającego wyrostka o opryskliwym stylu bycia, mogłaby zwątpić i być właśnie w drodze powrotnej do domu. No, o ile pozwoliłby jej na to. Gdy patrzyła na swojego nowego znajomego nie czuła strachu - jedynie niepewność, która jest typowa dla poznawania nowych ludzi. 

- Może usiądziesz i napijesz się czegoś? - spytał po chwili milczenia.

- Nie, dziękuję. Ale chętnie usiądę - odparła i usiadła przy barze. Kurt stanął za ladą i zajął się wybieraniem naczyń.

- A więc oto twoja robota? Wycieranie naczyń?

- Powiedzmy - odpowiedział wymijająco, jednak wciąż z uprzejmością.

Zamilkli, pogrążając się we własnych myślach. Evelyn zaczęła wyszukiwać wzrokiem Butterfleye'a. Wyciągnęła z kieszeni telefon, aby upewnić się, że nie dostała żadnej nowej wiadomości. Jednak skrzynka smsowa ziała pustką. Przerzucając telefon z jednej ręki do drugiej, czekała. Cierpliwość nigdy nie była jej mocną stroną - był to jeden z nielicznych minusów niespodzianek - zawsze trzeba było czekać, co znajduje się na końcu. 

Przez pomieszczenie przebiegł - wysoko unosząc przy tym kolana, co sprawiło, że Evelyn nie mogła powstrzymać uśmiechu - Kapelusznik. Zatrzymał się przy barze, pukając w wypolerowane drewno, aby zwrócić uwagę Kurta, po czym wskazał na kobietę i wgłąb pomieszczenia.  Mężczyzna pokiwał głową i powiedział:

- Dzięki, Charlie.

Kapelusznik, nazwany Charliem, spojrzał nieco zdezorientowany na niego, ale nic nie powiedział, tylko schował się w kącie, gdzie ukrył go cień.

- Butterfleye jest na górze. Musisz iść tymi schodami do góry - poinstruował ją Kurt, wskazując w głąb pomieszczenia. - Poznasz, które drzwi - uśmiechnął się. 

Evelyn skinęła głową i wstała.

- Jakbyś chciała kiedyś porozmawiać, to zawsze możesz podbić do Kurta - dodał na pożegnanie. Uśmiechnęła się do niego i pomachała mu na odchodne.

Przeszła przez pomieszczenie, z niezadowoleniem zauważając, że każdy jej krok odbija się cichym echem po pomieszczeniu. "Mogliby puścić jakąś muzykę", przeszło jej przez myśl. Odwróciła się w stronę baru i wskazała niepewnie na schody, które ukryte były za nie do końca pasującym do pomieszczenia parawanem. Ponadto nie były w ogóle oświetlone. Kurt skinął głową, upewniając ją, że to dobre wejście.

Powoli wspięła się po ciemnych schodach. Z każdym kolejnym stopniem, pewność siebie zanikała, jakby zostawiła ją tam przy barze. Szła jednak dalej, uparcie dążąc do celu. W końcu był tak blisko.

Piętro, na które dotarła, również nie było oświetlone. Stanęła na szczycie schodów, nie do końca wiedząc, co począć. Światło z dołu niewiele dawało. Niepewnie zrobiła krok do przodu, a potem następny i kolejny. W pewnym momencie jedna z lamp rozświetliła się. "Najwyraźniej reagują na ruch", pocieszyła się i powoli przemierzyła korytarz, uważnie przypatrując się każdym drzwiom. Wszystkie wyglądały tak samo, jak więc miała wiedzieć, które z nich to te właściwe?

Odpowiedź czekała na końcu korytarza. Zwykłe, białe drzwi, na których ktoś nakleił znak motyla, którego wzory układały się w parę oczu. Nie mogła się mylić. Taki sam motyl widniał na karcie, którą wylosowała.

Niepewna, czy powinna zapukać, czy też nie, zawiesiła rękę nad srebrną klamką. Ostatecznie bez pardonu pchnęła drzwi, uznając, że skoro on niespodziewanie pisze do niej SMS-y, to ona może mu zrobić w minimalnym stopniu niespodziewaną wizytę. Zresztą i tak wiedział, że zaraz przyjdzie - brak dobrych manier nie powinien być dla niego problemem.

Pokój - w przeciwieństwie do pierwszego pomieszczenia, w którym była - był bardzo jasny. Nawet ciemne zasłony, zakrywające okno niewiele dawały, gdy okna wychodziły na zachód. 

- Witaj, Evelyn, witaj - usłyszała głos, jednak nigdzie nie widziała osoby, która wypowiedziała te słowa.  - Rozgość się - powiedział Butterfleye, wychodząc z łazienki, która była jedynym pomieszczeniem, poza salonem w tym mieszkaniu. Pokój dzienny wydawał się być duży, gdyż urządzono go skrajnie minimalistycznie - czarna kanapa pośrodku, kredens pod jedną ścianą, na którym Evelyn zauważyła laptopa oraz duża tablica korkowa, wypełniona artykułami z gazet i zdjęciami, którym nie zdążyła się przyjrzeć, gdyż mężczyzna zwrócił jej uwagę ku sobie, mówiąc z zadowoleniem:

- Lubię miasto. Możesz stać na środku chodnika w tłumie, a i tak nikt nie zwróci na ciebie uwagi.

- To twoje... mieszkanie? - spytała, podchodząc do tablicy.

- Tak. Chyba nie takiego widoku się spodziewałaś, prawda? 

- Prawdę mówiąc... Tak. Wyobrażałam sobie, że zaciągniesz mnie do jakiejś brudnej, śmierdzącej speluny. A tu... jest całkiem... przyjemnie. Schludnie. Jestem w szoku - zażartowała.

- Taaak, brudna, śmierdząca speluna, w której miałbym cię zgwałcić i wyrzucić twoje zwłoki do wody, co? - zarechotał, zapalając papierosa i siadając na parapecie dużego okna. Nie przejmował się tym, że w tym samym czasie Evelyn wpatrywała się w wycinki gazet na ścianie. Większość z nich - no dobrze, bądźmy szczerzy - wszystkie były na temat jego samego. Wzmianki o wyczynach Butterfleye'a zajmowały połowę tablicy - drugą połowę stanowiły zdjęcia smukłej kobiety o blond włosach. Było ich całkiem sporo - wycinki z gazet oraz wywołane zdjęcia, które najprawdopodobniej zrobione zostały z ukrycia. Evelyn odniosła wrażenie, że skądś zna tę kobietę. Przeglądała zdjęcia, aż w końcu napotkała wzrokiem ujęcie blondynki z wysokim mężczyzną o tym samym kolorze włosów. Od razu go rozpoznała. Był to Derrick Ferrell, obecny burmistrz. A ona... no tak, musiała być jego żoną.

"Ciekawe. Facet ma kolekcję zdjęć Anabelle Ferrell, jednej z najbardziej rozpoznawanych kobiet w San Francisco oraz pokaźną kolekcję wzmianek o samym sobie. Narcyzm? To by chyba nawet pasowało..."

- Podoba ci się? - spytała, wskazując jedno ze zdjęć.

- Tak - odrzekł lakonicznie.

- A te artykuły? Po co ci one?

- Lubię je czytać. Są zabawne. Ludzie mnie uwielbiają. Potrzebują mnie. Pragną mnie. Czym ich małe móżdżki byłyby zajęte, gdybym nie pojawił się ja? Poza tym, podobają mi się niektóre określenia, które używają gazety. "Mroczny motyl" to jedno z moich ulubionych. Ale fajne też było "motyl z duszą bestii", bardzo kreatywne. 

"Zdecydowanie narcyzm", pomyślała.

- Istnieje różnica pomiędzy tym, co widzimy, a tym, co wiemy. Weźmy na przykład mnie i ciebie. Patrzysz na mnie i odczuwasz strach, a przecież nie wyglądam jakoś bardzo przerażająco, prawda? Pamiętasz swoją pierwszą reakcję? Zaczęłaś się śmiać. Widzisz kolesia z wymalowanym motylem na ryju. Pewnie jakiś świr, a to przecież nic strasznego, w każdym razie dopóki nie widzisz go w kaftanie bezpieczeństwa. To twój mózg mówi ci, że powinnaś się bać. Twój mózg tak uważa, bo naczytałaś się o mnie w mediach. Oto ich potęga. Mogą napisać co chcą, a i tak większość im uwierzy. Ale nie martw się, popracujemy nad tym. Nie jestem tak straszny jak mnie malują. Jak to się mówi: strach ma wielkie oczy. A ja nie mam zamiaru cię straszyć, nie. Współpraca oparta na strachu nie jest dobrym wyjściem. Co więc proponuję, spytasz… Zaufanie. Może ci się to wydać niedorzecznym, ale tak: zaufanie, nie żartuję. Pytaj, o co chcesz. W końcu jesteś taka ciekawska. Usiądźmy. Czuję, że to będzie długa i fascynująca rozmowa.

Evelyn usiadła. Przez chwilę próbowała ogarnąć chaos, który zapanował w jej głowie i wybrać to najważniejsze pytanie spośród setek, który przychodziły jej do głowy. Rozglądała się uważnie po pomieszczeniu, które wydawało jej się dziwnie czyste, zbyt pedantyczne jak na lokal w spelunie. Nie tak wyobrażała sobie pokój zabójcy…

- Skąd miałeś mój numer?

Butterfleye zaśmiał się.

- Daj spokój, Evelyn. Myślisz, że w tych czasach tak trudno znaleźć czyjś numer telefonu? Ale nie obawiaj się. To tyle, jeśli chodzi o naruszanie prywatności. Wyznaję zasadę nie mieszania życia prywatnego z zawodowym. Dlatego wyrzuć z głowy wszelkie pytanie odnośnie mojej osoby, bo i tak ci nie odpowiem. Ja nie zadaję tobie wścibskich pytań, ty mi także. Jak widzisz, nawet nie pytam cię o twoje nazwisko. A wiesz, dlaczego? Bo mi to niepotrzebne. Poza tym mogłabyś uznać za niegrzeczne takie wypytywanie. To tak jak spytać się kobiety o wiek czy wagę. Zaufanie. Nie zbuduję go, wtykając nos w twoje osobiste sprawy, prawda?

- No dobrze, w takim razie... Z czystej ciekawości: czy właściciele tego domu wiedzą o tym, kto tu przebywa? Zakładam, że jest was więcej, bo chyba nie zostałbyś sąsiadem w byle jakim domu.

- Oczywiście, że wiedzą. Właścicielami są weterani na rynku narkotykowym. Są dilerami, ale możemy być spokojni co do tego, że policja zacznie tu coś węszyć. I nie myśl, że mieszkają tu wszyscy przestępcy z San Francisco. Tu nie dostaje się byle kto  i byle kto nie wie o tym miejscu. Dlatego możesz czuć się wyróżniona. Są tu tylko zaufane osoby, o trzeźwym umyśle. W innym przypadku ktoś mógłby przypadkiem coś wygadać, dlatego trzeba mieć pewność. Aha, no i tak naprawdę "Dom Białego Królika" to ściema. Czasami wymyślamy różne nazwy na naszą siedzibę gdy zachodzi taka potrzeba, ale nie ma żadnej na stałe. Tak jakbyś chciała zapytać skąd ta nazwa. Czy taka odpowiedź cię zadowala?

- Może być. To może teraz przejdźmy do rzeczy: do czego jestem ci potrzebna?

- Nie zadałaś jeszcze najważniejszego pytania - odparł, wypuszczając dym w kształcie kółka z ust. - Ale niech będzie, jeszcze kiedyś do tego dojdziemy zapewne - powiedział i podniósł się z pozycji leżącej do siedzącej. Wlepił w nią swoje fioletowe oczy i zaczął mówić:

- Jesteś mi potrzebna do pewnych... drobnych zadań. Obecnie jest o mnie za głośno i muszę uważać. Dlatego potrzebny mi ktoś... niepozorny, kto wie, co się dzieje na świecie, jest na bieżąco ze sprawami kulturalnymi, jest opanowany i inne takie. Czyli ty. Zresztą - szczegółów będziesz się dowiadywać gdy nadejdzie odpowiednia pora. Najpierw musimy jakoś sobie zaufać, prawda?

- Ale dlaczego ja? I... jak ty to chcesz zorganizować? Zaufania nie zdobywa się ot tak, prawda?

Butterfleye uśmiechnął się.

- Doszliśmy do najważniejszego pytania. Najtrudniejszego. Wiesz, sam nie wiem, dlaczego akurat ty. Po prostu... trochę cię obserwowałem i wydałaś mi się idealna na takie zdanie. I masz rację, zaufania nie zdobywa się ot tak. Będziemy nad tym pracować. Ale póki co zapoznam cię z zasadami współpracy. Po pierwsze: jest ściśle tajna, nikt nie może się o tym dowiedzieć, choćby grozili ci pistoletem, jasne? Druga: nie mieszamy "życia zawodowego" z prywatnym. Zachowujemy pełen profesjonalizm. I żadnych skandali. Ponadto żadnych poważniejszych, długotrwałych uczuć. Dłuższe stany na przykład depresyjne mogą doprowadzić do katastrofy. Po trzecie: wyłączność. Jeśli proszę cię, żebyś przyszła, to masz to zrobić. Owszem, istnieją pewne wyjątki, w sprawie których możemy się dogadać, ale wyjątek to wyjątek. Tylko w szczególnych przypadkach. Poza tym zachowujesz się normalnie, robisz to, co zwykle i nie przejmujesz się pierdołami. I zapisz mnie w telefonie pod jakąś niepozorną nazwą.

Evelyn uśmiechnęła się. Imponował jej, chociaż wiedziała, że to chore - być zafascynowaną mordercą. Ale podziwiała go za to jego zorganizowanie, za to, że wszystko obmyślał i chyba jeszcze nigdy się nie potknął. Wiedział, czego chce i posiadał wiedzę, jak do tego dotrzeć. Gdyby ona miała tak jasno sprecyzowane cele jak on... Może nie byłaby właśnie w tym miejscu. Bo właśnie przez tę jej wrodzoną ciekawość nie potrafiła przysiedzieć nad jednym zadaniem przez dłuższy czas. Nie wiedziała, czego chce. Gdyby było to możliwe, zagarnęła by wszystko, co tylko w jakimś stopniu by się jej spodobało. Wiedziała, że potrafi być strasznie dziecinna. Jako dwudziestoparolatka powinna myśleć o ustatkowaniu się, założeniu rodziny... Ale jej nie to było w głowie. Wciąż przecież nie zwiedziła większości świata, nie zrobiła tylu rzeczy... Warunki Butterfleye'a wydawały się nieco krępujące jej wolność, ale gdy zastanowiła się nad tym głębiej, doszła do wniosku, że nie są aż tak trudne do spełnienia. Wyszła z założenia, że ktoś taki jak on, nie będzie potrzebował jej ciągle, zatem spotkania nie będą odbywać się za często. Co do trzymania tego wszystkiego w tajemnicy - to chyba było oczywiste. Mieszanie życia zawodowego z prywatnym? Niby jak? Miała wielu znajomych, ale poza tym nie była aktualnie w żadnym związku, a przed rodziną potrafiła zatajać najważniejsze sprawy. Co do emocji - może była impulsywna, ale chyba nie to miał Butterfleye na myśli.

- Zgoda.

***

"I żyli długo i szczęśliwie"

Ale czy aby na pewno?

Buziaki dla pana burmistrza i jego żony

xxx

                        B.

Derrick Ferrell odebrał kolejnego dość tajemniczego smsa. Doskonale wiedział, kto był jego nadawcą, jednak mimo pomocy sztabu policji i specjalistów do tych spraw - nie udało się namierzyć Butterfleye'a. Numer był już nieaktywny i było niemalże pewnym, że właściciel już dawno pozbył się karty.

Westchnął cicho, rozmasowując sobie skronie. To miał być udany dzień. Tylko on i jego żona. Nie miał myśleć o żadnych zmartwieniach, o pracy. Tymczasem wystarczyło, że nie wyłączył komórki i wszystko szlag trafił.

Nie przypuszczał, że ta praca pociągnie za sobą tyle konsekwencji. Miał być bohaterem - kimś, komu uda się wygrać ze złem i złapać Butterfleye'a. Wybrano go dlatego, że nie miał w zwyczaju okłamywać ludzi. Po wielu informacjach, które ukrył przed społeczeństwem jego poprzednik, oczekiwano po nim rzetelności i aktywnego działania. Mimo że starał się jak mógł, okazało się, że fraza: "chcieć to móc" ogromnie mija się z prawdą. 

Na swoim policzku poczuł miękkie usta swojej żony. Nawet nie usłyszał, kiedy weszła do pokoju i stanęła za nim. Zresztą taka już była: smukła i zwinna jak kocica. Objęła jego szyję i szepnęła mu do ucha:

- Kolacja gotowa.

Odwrócił do niej głowę i spojrzał z uczuciem na kobietę, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia. Wiedział, że brzmiało to dość żałośnie, ale taka była prawda: gdy tylko ją zobaczył, od razu wpadła mu w oko. Czuł niemałą dumę, że dziś mija pięć lat, odkąd są małżeństwem.  Uśmiechnął się do niej z pewnym wysiłkiem. Wstał z krzesła i spojrzał głęboko w jej błękitne oczy. Było tak wiele rzeczy, które chciałby jej powiedzieć, ale zwyczajnie się bał. Jego "męska duma" nie pozwalała mu na przyznanie się do słabości. W każdym razie jeszcze nie teraz.

 Odgarnął jej rudoblond włosy za ucho i pocałował czule. Uznał, że w ten sposób prościej będzie przekazać pewne rzeczy. Wiedział, że zrozumie.

"Będziemy żyć długo i szczęśliwie, choćby cały pieprzony świat miałby na nas runąć", postanowił.

---------------------------------

Trójeczka wjechała na salony. Jak Wam się podoba? 

Pottermore już otwarte! Jestem oficjalnie pół Puchonką i pół Ślizgonką. Wierzcie mi, ostateczny wybór był decyzją życia xD Gdyby ktoś również istniał na Pottermore - oto mój nick: CloakSickle9720. Tylko napiszcie w komentarzu who is who.