Rozdział 1

Sometimes the curiosity can kill the soul but leave the pain
And every ounce of innocence is left inside her brain

Shinedown - Her name is Alice

Ulica była niemal pusta. Jedynie paru mężczyzn przeszło po przeciwnej stronie, rozprawiając głośno na poważne, polityczne tematy, co jakiś czas potykając się o własne nogi. Jej kroki odbijały się cichym echem po okolicy. Nikt nie zwracał na nią uwagi, jakby była sama na świecie. Trudno się dziwić – w końcu o tej porze większość mieszkańców San Francisco przewraca się na drugi bok, pogrążona w sennych marzeniach.

Czuła na sobie zapach tytoniu. Jak zawsze zresztą, gdy wracała z imprezy. Nie przeszkadzało jej, gdy ktoś palił w jej obecności, zadymione pomieszczenia także jej nie raziły, jednak nie lubiła, gdy na ubraniach ciążył ten specyficzny zapach.  

Za plecami usłyszała równomierny tupot stóp, szybko zbliżający się w jej kierunku, jakby ktoś biegł w jej stronę. Evelyn jednak zbagatelizowała to. Była zbyt zmęczona tym wieczorem, choć mogła zaliczyć go do udanych. Poprawiła torebkę na ramieniu i szła dalej.

Wtedy ktoś wpadł na nią z impetem, omal nie zwalając dziewczyny na ziemię. Kobieta zachwiała się na nogach, jednak wciąż mocno trzymała pasek torebki, którą złodziej pragnął wyrwać z rąk właścicielki.

Zareagowała instynktownie. Szybkim ruchem złapała go za ramię i mocno przyciągnęła go do siebie, zadając łokciem cios w brzuch. Mężczyzna zatoczył się, ale nadal zaciskał palce na jej własności. Evelyn szarpnęła pasek, a gdy to nie poskutkowało, kopnęła oprawcę w podbrzusze, co zakończyło całą sprawę.

Zaczęła biec najszybciej na ile było to możliwe w butach na obcasie i po wypiciu paru drinków. Na szczęście miała w miarę mocną głowę. Za rogiem ściągnęła szybko buty i zaczęła biec boso po mokrym chodniku. Nie było to miłe doświadczenie, z pewnością jednak lepsze niż utracenie wszystkich dokumentów i pieniędzy.

Gdy dzieliła ją zaledwie jedna ulica od domu, zwolniła. Miała wrażenie, że jej głębokie, świszczące oddechy zaraz obudzą wszystkich mieszkańców.

- Przepraszam, czy ma pani papierosa?  - spytał nieznajomy mężczyzna, którego twarzy Evelyn nie widziała w ciemności.

Nieco roztargniona, sięgnęła do torebki, z której wygrzebała paczkę papierosów. Nie paliła. Robiła to okazjonalnie – zwykle na imprezach, do alkoholu. A że akurat z jednej wracała…

- Proszę – powiedziała, podając nieznajomemu paczkę. Odebrał ją ze spokojem. Kobieta nie miała zamiaru czekać, aż ten zapali. Zapięła szybko zamek torebki i zaczęła iść do domu. Wciąż była nieco roztrzęsiona po dość bliskim spotkaniu ze złodziejaszkiem, dlatego pragnęła czym prędzej znaleźć się w swoim mieszkaniu i poczuć się bezpieczniej.

- Jeszcze zapalniczka, gdyby była pani na tyle uprzejma – usłyszała za swoimi plecami. Westchnęła i wyciągnęła z tylnej kieszeni spodni pożądany przedmiot.

Tym razem zaczekała. Miała sentyment do tej zapalniczki. Był to prezent, jeszcze ze szkolnych czasów, kiedy to przechodziła tak zwany okres buntu. Dostała go od swojej przyjaciółki na urodziny. Była podłużna, srebrna z wygrawerowanym śliczną czcionką jej imieniem. Choć kontakt z tą przyjaciółką urwał się już jakiś czas temu, poprzez jej wyjazd do Nowego Jorku w celu rozwijania kariery, to nie miała zamiaru oddać jednej z najważniejszych pamiątek jakiemuś nieznajomemu.

Żółty płomień oświetlił twarz mężczyzny.

Evelyn uśmiechnęła się w kpiąco – rozbawiony sposób. „Co to, do cholery, ma być”? Jednak po chwili spoważniała. Zapalniczka zgasła, a Evelyn wciąż miała przed oczami twarz nieznajomego.

Początkowo rozbawił ją jego dziwaczny makijaż. Jakby wyszedł prosto z jakiegoś kiczowatego festynu dla dzieci; na całej twarzy namalowany był kolorowy motyl. Wkrótce jednak doszła do wniosku, że maska ta nie była zabawna. Coś niepokojącego kryło się w tych oczach, oprawionych czarnymi plamami, które pozwalały ukryć prawdziwą tożsamość mężczyzny.

A może tylko jej się wydawało? W końcu wypiła parę drinków…

Nie. Nie wypiła aż tyle, aby mieć omamy. Więc co tu się działo…?

Mogła po prostu odejść. Zażądać zwrotu zapalniczki i wrócić do domu, jednak wrodzona ciekawość nie pozwoliła jej na to.

Zobaczyła białego królika i zaczęła go gonić…

- Wraca pan z jakiegoś balu maskowego? – spytała lekko. Jej głos zabrzmiał miło i trochę zabawnie. O to chodziło.

- Nie, dlaczego pani pyta? – spytał niezrażony.

- Szukaliśmy ze znajomymi jakiejś ciekawej zabawy na ten wieczór, ale nic nie znaleźliśmy, więc pozostały nam tylko te puby… Trochę nudne, nawiasem mówiąc.

Mężczyzna zaśmiał się ochryple. Wypuścił z usta biały dym i spytał:

- Nie lubisz nudy, prawda?

Nagłe przejście na „ty” zbiło nieco Evelyn z tropu. Nie odpowiedziała od razu.

- Owszem – odparła ostrożnie. Coś tu nie grało. Chłodny nocny wiatr pogłaskał ją po karku, przyprawiając o dreszcze. – Przepraszam, ale wolałabym już być w domu. Mogłabym prosić o zwrot mojej zapalniczki? – powiedziała, tym razem chłodniej. Wycofywała się.

Wyciągnęła rękę, domagając się swojej własności, chociaż nie była pewna, czy nieznajomy zauważył ten gest w ciemności.

Biały dym ponownie zmącił nocne powietrze.

Zimny metal dotknął jej dłoni. Rozpoznała swą zapalniczkę. Jednak zanim zacisnęła na niej dłoń, mężczyzna wziął ją z powrotem.

- Mam dla ciebie propozycję, Evelyn – powiedział.

Zamurowało ją. „Evelyn? Jak… No tak, zapalniczka. To ta cholerna zapalniczka. Szlag”.

- Słucham? – wyrwało jej się, chociaż doskonale usłyszała i zrozumiała jego słowa.

- Nigdy nie będziesz się nudziła – dodał i zapalił zapalniczkę, uprzednio ją odkręcając. Wysoki płomień oświetlił jego twarz i Evelyn mogła przyjrzeć się dokładniej tej dziwnej masce.

Przez środek czoła i nosa przechodził motyli odwłok. Wykonany był bardzo dokładnie i robił niemałe wrażenie. Jednak to skrzydła przyciągały największą uwagę. Precyzyjnie namalowane; można by to nawet nazwać swego rodzaju sztuką. Kolorowe abstrakcyjne wzory skupiały  uwagę „pawich oczach”, którym były oczy mężczyzny. Hipnotyzujące spojrzenie. Jego tęczówki połyskiwały fioletowym odcieniem. Po dokładnym przyjrzeniu się, można było stwierdzić, że nosił soczewki w takim nietypowym kolorze. Oczy oprawione były czarnymi konturami - nieco rozmytymi, tak, że efektownie komponowały się z resztą makijażu. Przez to nie było widać jego brwi, co dodawało mu pewnej tajemniczości.

Czarne włosy zaczesane były na lewą stronę, a gdzieniegdzie widać było granatowe pasemka. Jedyną częścią, która była odsłonięta to usta i broda, chociaż ją pokrywał lekki zarost.

Evelyn zaniemówiła. Widok ten niepokoił ją i fascynował jednocześnie. Lubiła zagadki i tajemnice, wszelkie nowości bardzo ją ciekawiły. Jednak ten mężczyzna, jego wygląd… Coś jej to przypominała, jednak nie mogła tego „czegoś” zdefiniować.

- Proponuję współpracę. Z tego, co zaobserwowałem parę minut temu, potrafisz radzić sobie w sytuacjach tak zwanego „zagrożenia”. Poza tym musisz przyznać, że lubisz nowości – powiedział nonszalancko. Ona jednak nie odpowiedziała. – Dobrze. Widzę, że wahasz się z odpowiedzią. Boisz się, że jeśli się nie zgodzisz, to poniesiesz tego niemiłe konsekwencje. Z kolei gdy się zgodzisz… Ech... Pozwól, że ułatwię ci wybór. Zagrajmy w grę. – Wcisnął jej do ręki zapalniczkę, nakazując, aby utrzymywać ją zapaloną.

Po chwili z kieszeni wyjął talię kart. Wybrał jedną z wierzchu, drugą zaś szukał przez chwilę. Zaprezentował jej dwie karty, niczym magik podczas swej magicznej sztuczki.

- Wybór pół na pół to sprawiedliwe rozwiązanie, prawda? - Resztę talii schował do kieszeni czarnej marynarki. – Gdy wybierzesz tę kartę, nawiązujemy współpracę – powiedział, pokazując jej kartę z motylem, którego wzory na skrzydłach układały się w parę oczu.

Evelyn zaczerpnęła głośno powietrza. Wiedziała już, co przypominała jej ta twarz, ten makijaż. W końcu od pewnego czasu media są pełne motyli…

- Jeśli wybierzesz tę – tu pokazał jej damę trefl – jesteś wolna, a nasze spotkanie nigdy nie miało miejsca.

Schował karty za plecami, przekładając je kilka razy. Po chwili wyciągnął je przed siebie, dając wybór Evelyn.

Nie bardzo wiedziała, co zrobić. Była w kropce.

Nie chciała uciekać, co to, to nie. Od początku pojawienia się Butterfleye’a z zaciekawieniem śledziła wszelkie nowinki pojawiające się w mediach na ten temat. A teraz miała okazję oglądać pewne rzeczy „zza kulis”.

Nie, to szaleństwo. Nie wiadomo, co temu człowiekowi chodzi po głowie. Że też tak późno powiązała fakty! Gdyby nie piła na tej imprezie, z pewnością szybciej zauważyłaby podobieństwa, na pewno.

Westchnęła lekko, niemal niesłyszalnie. Ma pięćdziesiąt procent szans, że odejdzie bez konsekwencji, ale wówczas zapewne będzie udręczać się wizjami „co by było gdyby”... Z kolei Butterfleye może kłamać. W końcu to przestępca. Kto wie, czy gdy wylosuje damę trefl, nie wyśle za nią zgrai przestępców, którzy skutecznie uprzykrzą jej życie.

Wzruszyła bezradnie ramionami, stwierdzając, że nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji. W każdym przypadku coś ryzykuje. Obojętnym ruchem wskazała kartę po prawej stronie.

Mężczyzna upuścił tę pozostałą, którą trzymał w lewej dłoni. Upadła na mokrą ziemię, stając się bezużyteczną. Powoli odwrócił w stronę brunetki zwycięską kartę.

Motyl.

… aż wpadła do dziury.