Rozdział 12

Who is the betrayer?
Who's the killer in the crowd?
The one who creeps in corridors
And doesn't make a sound (...)
I'm so heavy, heavy
Heavy in your arms
Florence and The Machine - Heavy in your arms

Powoli szła do pracy. Wlokła się, szurając ciężkimi nogami po chodniku. Jeden, drugi, trzeci… Jej kroki wybijały powolny rytm. Dopiero teraz dotarło do niej jak bardzo jest zmęczona. Jak bardzo jest ociężała. Czuła się jak dinozaur, który przemierza San Francisco bez głębszego celu. Ale przecież miała cel. Dotrzeć do pracy. Przeżyć ten dzień. I jeszcze jeden. Nie zawieść Butterfleye’a. Nie wydać go. Poradzić sobie ze sobą. Z innymi. Z tym okropnym bólem głowy.

Powtórzyła sobie w myślach plan na dzisiejszy dzień. Dotrzeć do pracy, przeżyć ten dzień, kolejny, nie zawieść Butterfleye’a…

Głos, który zwykle wyliczał zajęcia był zwolniony. Jakby ktoś za pomocą programu komputerowego spowolnił go, co także zniżyło jego dźwięki do głosu jakiegoś potwora. Coraz wolniej, coraz wolniej…

Bezwiednie skręciła ku lokalowi Barnes & Noble. Nie zauważyła jednak osoby idącej z naprzeciwka. Kobiety zderzyły się ze sobą.

- Przepraszam panią – mruknęła Evelyn, nie oglądając się nawet na nią.

- Kpisz sobie? – usłyszała ostry głos, który od razu sprowadził ją na ziemię. – Panią – prychnęła Rebecca, przechodząc obok niej z uniesioną głową. Evelyn odprowadziła ją wzrokiem z głupim wyrazem twarzy. Próbowała przypomnieć sobie, kiedy jej znajoma pojawiła się na horyzoncie. Na próżno.

- Wchodzisz czy będziesz tak stała z tą idiotyczną miną na środku chodnika?

- Idę – odparła po chwili.

- Co ty robiłaś, co? – spytała, gdy Evelyn przeszła obok niej, wchodząc do środka. – Zresztą, nie odpowiadaj, nie chcę wiedzieć. Pewnie nic dobrego.

„Nawet nie wiesz jak”.

- Niektórzy ludzie nie mają za grosz poczucia odpowiedzialności – warknęła cicho, zatrzaskując za sobą drzwi.

***

- Żartujesz sobie, prawda? – odezwała się po raz kolejny tego dnia Rebecca. Evelyn miała wrażenie, że jej głos jest jeszcze bardziej naładowany negatywnymi emocjami niż zwykle. – Chcesz wejść na kasę w takim stanie? Nie żebym zawsze popierała wybieranie na to stanowisko takich ludzi jak ten śmierdzący nerd z krzywymi zębami z drugiej zmiany, ale ty dziś robisz mu konkretną konkurencję. Patrzyłaś dzisiaj w lustro? To nie patrz, bo pęknie. Zamieniamy się. Wystraszysz nam wszystkich klientów.

- Dzięki za troskę, poradzę sobie – odparła Evelyn.

- Nie myśl sobie, że to troska o ciebie.

***

Nie mogła się skupić. Usunęła się w cień, odpływając myślami w głąb swojego umysłu.

Pomyślała, że jest jak osoba, stojąca na kładce, parędziesiąt metrów nad ziemią, patrzącą w morską otchłań. Ktoś stanął za nią i popchnął. Skoczyła. Ale przecież na brzegu byli inni. Ci, którzy nie chcieli, aby utonęła. Tymczasem jednak działo się na odwrót. Rozpaczliwe ruchy rękoma i nogami nic nie dawały. Jej kostki zaczęły oplatać wodorosty – grubsze i zdecydowanie silniejsze niż takie prawdziwe.

Coś jej jednak nie pasowało: przecież właśnie w taki sposób nauczyła się pływać. Więc może to tylko chwilowy stan? Musi po prostu rozpoznać teren, dowiedzieć się, gdzie ma grunt, jakie ruchy wykonać, aby utrzymać się na powierzchni. To nie powinno być trudne. Instynkt jej pomoże.

Niestety, zaczynała wątpić, czy jej instynkt w ogóle działa. Czy nie jest jakąś wariatką, która straciła rozeznanie pomiędzy tym, co jest właściwe, a co nie. Może już nie potrafiła odróżnić dobra od zła, może wszystko było dla niej już tylko nieokreśloną, szarą masą?

To, czy coś jest złe, czy dobre, zależy od tego, po której stronie jesteś.

Co pomaga w przywróceniu normalności? Co ją definiuje?  Mrugnęła kilkakrotnie nienaturalnie ciężkimi powiekami i rozejrzała się po pomieszczeniu. Już sam fakt, że siedziała w kącie był nienormalny. Rebecca stała za ladą, wstukując kody w kasę fiskalną i uśmiechając się do klientów, Damian doradzał jakiemuś mężczyźnie w okularach z grubymi oprawkami wybór książki, a Annika układała towar. Ona nie robiła nic. Nie przeglądała nawet gazet z najświeższymi wiadomościami. Uznała więc, że pierwszym krokiem ku odzyskaniu względnej stabilności jest wzięcie się do pracy. Rozmasowała sobie skronie i potarła uszy – kiedyś wyczytała, że to nieco pobudza uśpiony organizm. Odetchnęła głęboko, dopiła kawę i poszła pomagać Annice.

***

- Hej, poczekaj! – krzyknęła za wysokim i szczupłym mężczyzną, który przerzucił niedbale szmacianą torbę przez ramię. – Może czas przywrócić do życia nasze wspólne popołudniowe spacery? Wiem, że miały miejsce w czwartki, ale chyba można raz odstąpić od normy?

Niegdyś mieli zwyczaj chodzić po mieście bez głębszego sensu, odwiedzając mniejsze sklepy, siedząc na ławce, popijając kawę i wpatrując się w Ocean Spokojny lub myląc taksówkarzy, wyciągając rękę, aby się zatrzymali, a później uciekając lub wykręcając się najgłupszymi sposobami. Evelyn uznała, że to doskonały pomysł, aby sobie pomóc. Po wypiciu trzech kaw nieco odżyła. Poza tym Damian zawsze był dobrym towarzyszem.

- Jasne, czemu nie – odparł po krótkiej chwili zastanowienia. – Widzę, że odżyłaś. Bez urazy, ale rano wyglądałaś okropnie.

- Taak, Rebecca poinformowała mnie o tym dość dobitnie – uśmiechnęła się.

Przemierzali jasne uliczki, przyozdobione gdzieniegdzie poskręcanymi drzewkami. Evelyn pomyślała, że podoba jej się białe otynkowanie większości budynków. Gdyby było inaczej, jak to widziała na zdjęciach z innych państw, na przykład europejskich, które przedstawiały szare budynki, mogłaby z łatwością popaść w depresję. Złapali Cable Car* i uznali, że udadzą się na Pier 39.

Przespacerowali się przez centrum handlowe, zawitali nawet do ulubionego sklepu Damiana z komiksami. Evelyn zawsze śmiała się, że dorosły facet wciąż siedzi w takich bajkach, na co ten, już z nosem w gazecie, tylko wzruszał ramionami. W czasie gdy Bogner przeglądał obrazkowe opowieści, kobieta bawiła się gadżetami, o których miała nikłe pojęcie, jednak niektóre wydawały jej się zabawne. Gdy to jej się znudziło, przyglądała się klientom sklepu, których określiłaby co najmniej jako „ekstrawaganckich dziwaków” i w duchu śmiała się z ich zachowania.

Następnie skierowali się na Pomost Lwów, po drodze oglądając uliczny breakdance. Przy marinie z bliska przyglądali się uchatkom kalifornijskim i wymyślali historyjki, „tłumacząc” ich ryki na ludzki język.

- Taką Evelyn chcę widzieć – powiedział, ciesząc się, że udało mu się ją rozbawić. To zresztą nigdy nie było aż tak trudne. Wstali, zbierając się do domu.

W tym momencie jednak zachmurzyła się.

- Dzięki za ten spacer – wyszeptała, jakby bała się, że ktoś ją usłyszy i zabierze tę  chwilę.

Objęła go mocno, jak topielec swego ratownika. Poczuła się bardzo ciężka i opadająca na dno. Bez możliwości  wypłynięcia na powierzchnię, jakby ktoś ją dodatkowo obciążył; przypiął do nogi ogromną żelazną kulę.

Głowa ją rozbolała.

Noga ugięła się pod nią, wykrzywiając boleśnie palec, na którym musiała się podeprzeć, aby dosięgnąć do jego ramion. Zapach jego dezodorantu zmieszał się ze specyficznym zapachem ryb, morza oraz jej szamponu. Wszystko to poczuła nagle ze zdwojoną siłą. Nigdy nie zwracała szczególnej uwagi na zapachy.

- Hej, wszystko w porządku? – spytał przyjaciel, podtrzymując ją na nogach.

- Taak, po prostu… zakręciło mi się w głowie. Dawno nie spałam. Muszę… Muszę się położyć. Jedźmy do domu.

***

Anabelle tanecznym krokiem wstąpiła do salonu, śpiewając piosenkę, która rozbrzmiewała teraz w całym domu. Miała zamiar rzucić się na kanapę i delektować się dźwiękami wydobywającymi się z głośników wieży stereo, kiedy zobaczyła kogoś stojącego przy kredensie, oglądającego diamentową zastawę, która znajdowała się tam bardziej dla ozdoby niż do użytku. I wcale nie był to jeden z tych irytujących ochroniarzy, których zatrudnił Derrick, aby pilnowali ich bezpieczeństwa, choć na początku zmylił ją ciemny ubiór nieznajomego.

Pilotem, który trzymała w ręce, wyłączyła muzykę. Mężczyzna ani drgnął.

Odchrząknęła lekko.

- Kim jesteś? – spytała, starając się, aby jej głos zabrzmiał twardo.

Po chwili mężczyzna odwrócił się na pięcie niczym tancerz i rozłożył ramiona, jakby chciał serdecznie powitać panią Ferrell.

Anabelle wydała z siebie zduszony okrzyk i chwyciła stojącą w zasięgu jej ręki lampę.

- Spokojnie, piękna. Nie mam zamiaru zrobić ci krzywdy, chociaż inni mogą tak sądzić.

- Wynoś się! Ochrona! Pomocy!

Mężczyzna z misternym motylem wymalowanym na twarzy zaśmiał się głośno.

- Daj spokój, nie usłyszą cię. Zrobiłem z nimi porządek i pokazałem twojemu mężowi, że jego „środki ostrożności” są zawodne. Ale troska o rodzinę jest godna pochwały, to trzeba przyznać.

Dopiero teraz kobieta zorientowała się, że to nie naczynia oglądał mężczyzna określany mianem Butterfleye’a , lecz zakrwawiony nóż, który przewracał między palcami. Krzyknęła tak głośno jak tylko potrafiła.

- Spokojnie. Spokojnie – powiedział łagodnie, odrzucając narzędzie zbrodni na dywan, który stłumił brzęk. – Przyszedłem tylko porozmawiać. Usiądźmy – wskazał beżową kanapę, na której zajął miejsce. – Proszę – dodał.

Blondynka wciąż jednak stała w miejscu, trzymając lampę w dłoni, wahając się czy użyć jej teraz, czy odłożyć i zgodzić się na jego warunki. Zdała sobie sprawę, że jest ubrana jedynie w kusą sukienkę i futrzane kapcie, co w żadnym wypadku nie dodawało jej pewności siebie. Jej twarz wykrzywił bolesny grymas, a oczy zaszły łzami.

- Siadaj, a twojemu mężowi nic się nie stanie – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Anabelle pokiwała pokornie głową i ostrożnie odłożyła lampkę na miejsce. Chwiejnym krokiem dotarła do kanapy i nieśmiało usiadła na krańcu sofy.

- Zrelaksuj się i usiądź porządnie. Jakby mnie tu nie było.

Zadziwiła ją ta nagła zmiana w jego głosie. Z ostrego i rozkazującego w łagodny i uspokajający. Posłuchała go. Czuła jak każdy mięsień jej ciała drżał ze strachu, gotowy do wykonania zdecydowanego i rozpaczliwego ruchu.

Butterfleye uśmiechnął się. Położył łokieć na oparciu kanapy, wlepiając w nią zafascynowany wzrok. Anabelle z przerażeniem zanotowała, że jego oczy nie miały zwykłego koloru, lecz były fioletowe.

Mężczyzna napawał się jej widokiem. Włączył wszystkie zmysły, aby dokładnie zapamiętać każdy detal. Jej zapach, widok, dotyk.

Wyciągnął rękę i przejechał dłonią po kosmyku jej gładkich, falowanych blond włosów. Drgnęła, ale zachowała względny spokój. Cały czas unikała kontaktu wzrokowego z tym demonicznym motylem. Posyłała mu tylko krótkie, niepewne i wystraszone spojrzenia.

Karmił się jej strachem. Zauważył, że kobiety są jeszcze piękniejsze wtedy, gdy lęk maluje się na ich twarzy, gdy oczy są jak okrągłe szklane kule, a usta drżą niby z przerażenia, niby z podniecenia.

- Czego chcesz? – wykrztusiła.

- Cśśś… Nie przerywaj tej chwili, skarbie.

Przybliżył się do niej. Jego dłoń już nie gładziła pojedynczych kosmyków, ale łaskotała jej szyję. Siedział tuż przy niej. Czuła materiał jego ciemnych dżinsów, ocierający się o jej nagie uda. Przeszedł ją dreszcz obrzydzenia. Długie palce pogłaskały jej różany policzek.

Dzielnie walczyła z łzami. Niemal je przepędziła. Wiedziała, że nie może okazać przy nim słabości. To oznaczałby koniec. Teraz pozostał czysty strach i niechęć. Chciała być silna.

Podziwiał jej siłę walki. Niewiele kobiet przyjęłoby taką postawę. Była idealna. Na tyle, aby wzbudzić w nim tak irracjonalne zachowania. Pobudzała jego uśpione instynkty. Mogła uderzyć mu do głowy, gdyby tylko chciała. Była elementem, który po prostu nie pasował. Ale zaakceptował ten słodki ciężar. Przybliżył swoją twarz do tej niewinnej buzi, aby ich wargi połączyły się.

Jęknęła z bezradności. Pozwoliła, aby to się stało. Przycisnął delikatnie swoje wąskie jaszczurze usta do jej. Ku zdziwieniu kobiety; był nawet czuły. Zaskoczył ją również fakt, że był całkiem zadbany. Schludna czarna marynarka, uczesane włosy, misterna maska. Nie mógł być zwykłym przestępcą, jakiego zwykle wyobrażała sobie, słysząc jego imię.

- Anabelle…?!

- Czy zawsze jakiś kochaś od siedmiu boleści musi przerywać? – westchnął zrezygnowany Butterfleye, odstępując od blondynki. Otrzepał marynarkę, podniósł z ziemi nóż i czekał, aż Derrick wbiegnie do pomieszczenia, aby się przywitać. Tak robią dżentelmeni.

- Ana… - urwał mężczyzna, widząc, kto stoi pośrodku jego salonu.

- Witaj, Derricku – powitał go Motyl.

- Ty… Dzwonię po policję!

- Też miło cię widzieć. Nie martw się, my tylko rozmawialiśmy. Wiesz, takie tam prywatne sprawy. Nie mówiła ci o nich…? Och, a to pech… A tak nawiasem mówiąc, to chyba masz pewien problem z ochroną. Jest martwa.

Nastała głucha cisza, podczas której oboje wpatrywali się w Butterfleye’a, który zachowywał się jakby nic się nie stało. Widząc, że nie pogawędzi sobie z panem i panią burmistrz, zerknął na zegarek i rzekł beztrosko:

- No, miło się gadało, ale na mnie czas. Do zobaczenia, Anabelle.

Skłonił się lekko, otworzył drzwi balkonowe i wybiegł.

***

Martin Honnet poprawił w pośpiechu włosy i odetchnął głęboko. Zawsze stresował się przed spotkaniem z Vicky i Natalie. Bał się, że coś może pójść nie tak, że zawiedzie w jakimś stopniu jego małą dziewczynkę. Wiedział, że je zaniedbuje. W końcu nie bez powodu się rozwiedli. A teraz, gdy spotykali się jeszcze rzadziej, chciał wypaść jeszcze lepiej.

Pod kurtką nadal miał służbowe ubranie. Był świadom, że Vicky bardzo lubi widzieć go w tym stroju – w przeciwieństwie do Nataile.

Mała dziewczynka o brązowych włosach, poskręcanych na końcówkach, siedziała już przy oknie i wypatrywała taty. Zauważył ją od razu. Rozpromieniła się na jego widok. Długo czekała na to spotkanie. Chciał, aby kiedyś stwierdziła, że było warto czekać na te wizyty.

Po chwili siedmiolatka zerwała się i wybiegła przed dom na powitanie ojca.

- Tata! Złapałeś już wszystkich złodziei? – spytała mała Victoria, rzucając się na szyję Martionowi.

- Wszyscy uciekli – odparł mężczyzna, podnosząc dziewczynkę i wnosząc do domu.

- To źle, prawda?

- Trochę…

Przytulił ją mocno. Stęsknił się. A poza tym bał się, że kiedyś ktoś może mu ją odebrać. W pewnym sensie już to się stało. Ale miała Natalie, to najważniejsze. Chciał istnieć w życiu małej Victorii, jednak czuł się wielce zobowiązany, aby zapewnić im bezpieczeństwo. A teraz nikt nie mógł być pewny, że jego godzina wkrótce nie wybije. Pewna szumowina, irytująca jak natrętna mucha, kręciła się gdzieś po ulicach, nie zostawiając po sobie śladu. Musiał gdzieś tu być, musiał szpiegować. Wiedział, że gdzieś tu jest zdrajca.

- Nie martw się tato, złapiesz ich wszystkich – szepnęła dziewczynka z wiarą.

I wtedy do głowy przyszło mu pewne pytanie: czy to on obejmował ją, czy to ona jego?

-------------------------

* - charakterystyczny dla San Francisco tramwaj 

No i wróciłam z wakacji :) Wydaje mi się, że nadrobiłam już wszystkie zaległości.

Zmieniłam [znowu] szablon. Ten podoba mi się bardziej.

Jeśli chodzi o zmiany to usunęłam też zakładkę bohaterowie. A przynajmniej ukryłam ją na jakiś czas. Teraz w "napisach końcowych" po kliknięciu na bohaterów możecie zobaczyć krótkie animacje z nimi, jakby były pokazywane z filmu, tak sobie wymyśliłam xD (skoro zakładki mam tak nazwane filmowo, to uznałam, że to nie jest zły pomysł) Starałam znaleźć się bez napisów, ale w dwóch przypadkach nie do końca mi to wyszło, ale trudno. Nawet pasują, haha xD  Dla Martina i Raymonda trudno było znaleźć mi coś, co by mi pasowało, ale cóż. ŻYCIE xD Wywiader także usunęłam z głównej, wszystko jest w zakładce "Legilimencja". I chyba przeniosę także spis treści na podstronę. 

No i jeszcze skończyła się ankieta! Wyniki nie są chyba dla nikogo zaskoczeniem, przynajmniej jeśli chodzi o miejsce pierwsze czyli Butterfleye'a. Potem Evelyn, co mnie cieszy. Mimo swoich słabości jakąś tam sympatię budzi. Chociaż pewnie gdybym zrobiła teraz jeszcze raz taką sondę, zyskała by trochę mniej głosów... Pan i pani burmistrz mają po zero głosików, podzielam Wasze zdanie, haha. Rebecca zyskała dwa głosy, to przyznam mnie trochę zaskoczyło, zwłaszcza, że dotychczas nie było jej dużo. 

Cóż, dziękuję za wszystkie głosy :) Pozdrawiam!